Η συγκέντρωση τροφίμων και ρούχων αποτελεί πράγματι μία πράξη αλληλεγγύης προς τους ταλαιπωρημένους πρόσφυγες και γι’ αυτό είναι σίγουρα επιδοκιμαστέα από όλους μας.
Αποτελεί, όμως, ταυτόχρονα απλά ένα παυσίπονο για να απαλύνουμε προσωρινά τον πόνο αυτών των ανθρώπων στο δράμα και στις δύσκολες συνθήκες, στις οποίες καλούνται να ζήσουν, σε μία Ευρώπη που έχει ήδη κλείσει τα σύνορά της.
Πού βρίσκεται η αλληλεγγύη μας όταν στέλνουμε οικογένειες προσφύγων με μικρά παιδιά στις λάσπες της Ειδομένης;
Πού είναι ο ανθρωπισμός μας; Έπρεπε ήδη να σχεδιάζουμε πού, πως και με ποιες κοινωνικές παροχές θα φιλοξενηθούν οι άνθρωποι αυτοί.
Επιτέλους, ας δούμε την πραγματικότητα, ας μην εθελοτυφλούμε, ας μην κάνουμε ανθρώπινες ζωές μπαλάκι του τένις.
