Η επιχείρηση πέτυχε. Ξημερώματα ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις εκκένωσαν την ΑΒΕΞ και το Λαδόπουλο, δίπλα στο λιμάνι, από τους μετανάστες που ζούσαν εκεί ελπίζοντας και παλεύοντας τη λαθρεπιβίβαση για Ιταλία.
Ας μην το κρύψουμε. Ένα αίσθημα ανακούφισης επικρατεί στην πόλη. Ουφ, τους μάζεψαν. Νταλικέρηδες, λιμενικοί, αστυνομικοί, περίοικοι κι εν τέλει σχεδόν όλη η Πάτρα, νοιώθει καλύτερα. Τέρμα με τους Αφγανούς, τους Πακιστανούς και τους λίγους Μαροκίνους που πηγαινοέρχονταν στην ακτή Δυμαίων και τάραζαν την καθημερινότητά μας.
Και μάλιστα, δόξα και τιμή στην αστυνομία και στην κυβέρνηση, αυτή τη φορά δεν χρειάστηκε να ξεσπάσει φωτιά όπως τότε με τον καταυλισμό της οδού Ευρώτα. Τώρα όλα έγιναν ήσυχα και πολιτισμένα. Μπήκαν στα λεωφορεία και πήγαν, που τους πήγαν; Και τι μας νοιάζει; Αρκεί που δεν τους βλέπουμε δίπλα μας.
Είναι απλό. Οι πρόσφυγες μπορεί να είναι παντού. Στη Μυτιλήνη, στον Έβρο, στην Αθήνα, σε δομές ανοιχτές και κλειστές, στο βυθό του Αιγαίου, στον πάτο της Μεσογείου. Αρκεί να μην είναι δίπλα μας. Μπορεί να είναι παντού, αρκεί να μην είναι στην Πάτρα. Διότι αν δεν είναι στην Πάτρα, γνωστό κέντρο της υφηλίου, εμείς είμαστε εντάξει. Χώρια που τώρα μπορούμε να τους βλέπουμε στην τηλεόραση και να στενοχωριόμαστε. Τι περνάνε οι δύστυχοι οι πρόσφυγες. Η αλληλεγγύη είναι υπέροχη από μακριά. Εκ του σύνεγγυς έχει μια δυσκολία.
Κατανοώ τα αισθήματα ανακούφισης όλων των ανακουφισμένων.
Πως; Αν κατανοούν κι αυτοί τα δικά μου αισθήματα; Δεν ξέρω. Αλλά όταν όλον τον κόσμο τον διασχίζουν καραβάνια προσφύγων δεν βλέπω το λόγο να νοιώθω θαυμάσια, επειδή τα καραβάνια θα παρακάμπτουν την Πάτρα.
Πώς να το πω; Ποτέ μου δεν συμπάθησα το «μακρυά απ’ τον κ… μου κι αν είναι και στο δικό σας».
