Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου, τ. υπουργού
Η είσοδος της Καμάλα Χάρρις στον εκλογικό στίβο άλλαξε αισθητά τα δεδομένα για τις εκλογές του Νοεμβρίου στις ΗΠΑ. Οχι τόσο επειδή η δημοτικότητά της χτυπά υψηλά ρεκόρ αποδοχής, όσο επειδή μετά τις αποκαρδιωτικές εμφανίσεις του Μπάιντεν οι Δημοκρατικοί έχουν αναθαρρήσει και προχώρησαν σε ένα ενθουσιώδες συνέδριο που απηχούσε κλίμα νίκης.
Τώρα όμως αρχίζουν τα δύσκολα. Τις τελευταίες εβδομάδες ο Τράμπ δείχνει μουδιασμένος και αμήχανος. Συνηθισμένος σε έναν αντίπαλο “του χεριού του” δεν δείχνει ακόμα έτοιμος να αναπροσαρμόσει την στρατηγική του και να κινηθεί αποτελεσματικά εναντίον της νέας του αντιπάλου.
Αυτό βέβαια δεν θα διαρκέσει γιά πολύ. Στη φάση αυτή των νέων προσαρμογών η Χάρρις κατόρθωσε να κεφαλαιοποιήσει το ευχάριστο γι’ αυτήν νέο κλίμα. Γρήγορα όμως τα πράγματα αρχίζουν να παίρνουν τις πραγματικές τους διαστάσεις. Σε ορισμένες οριακές εκλογικές περιφέρειες, που σε προεδρικές εκλογές σημαίνει Πολιτείες, η Χάρρις πέρασε λίγο μπροστά. Ο Τράμπ όμως εξακολουθεί να προηγείται σταθερά στις μεσοδυτικές πολιτείες, στο νότο και σε περιοχές του βορρά. Εδώ θα παίξουν ρολο και οι υποψήφιοι αντιπρόεδροι. Ο ρεπουμπλικάνος Βάνς, που πολλά ΜΜΕ λατρεύουν να βαφτίζουν ακραίο υπερσυντηρητικό, πολλοί λησμονούν πως είναι συγγραφέας ενός τεράστιου μπεστ σελλερ (“HillBilly Elegy”) που αφορά τις βασανιστικές ταλαιπωρίες νέων ανθρώπων των κεντρικών Ηνωμένων Πολιτειών, για να εξασφαλίσουν μιά αξιοπρεπή διαβίωση. Παρά τις παληές τους αντιθέσεις, ο Τράμπ δεν τον διάλεξε τυχαία. Ποντάρει στη βαθειά του ενσυναίσθηση για τα προβλήματα και τις ανησυχίες της μέσης Αμερικής – πάνω απο φυλετικές διαφορές η ταυτότητες φύλλου.
Από την άλλη, ο αντιπρόεδρος της Χάρρις εκφράζει τις αντιλήψεις μιάς αριστερόστροφης Αμερικής που δύσκολα μπορεί να καταλάβει τις ευαισθησίες της αγοράς και τα προβλήματα των δημοσιονομικών ανισορροπιών. Η λατρεία ενός εντονα παρεμβατικού δημόσιου τομέα, που απηχεί τις ιδέες μιάς δημοκρατικής ελίτ, δεν συμβαδίζει ούτε με τις αντιλήψεις της Wall Street αλλά ούτε και με τους προβληματισμούς της Silicon Valley. Κοντολογής, η οικονομική πλατφόρμα της Χάρρις και του επιτελείου της συμβαδίζει προφανώς με τις κοινωνικές αντιλήψεις της Νέας Υόρκης, της Καλιφόρνιας και γενικότερα των αστικών κέντρων των ανατολικων και δυτικών πολιτειών. Εκεί όμως οι Δημοκρατικοί είχαν την πλειοψηφία και επί υποψηφίου Μπάιντεν. Το ερώτημα είναι που θα καταλήξει τελικά ο κόσμος σε πολιτείες κλειδιά γιά τις προσεχείς εκλογές. Τι θα γίνει στο Οχάιο, στην Αριζόνα, στο Μιζούρι, στη Τζόρτζια, στο Ουισκόνσιν, στο Μίσιγκαν και στη Φλώριδα.
Για την ώρα τα πράγματα εκεί εξακολουθούν να είναι ρευστά. Σημασία δεν έχει προς τα που θα στραφούν μεγάλα αστικά κέντρα, οπως το Σικάγο, του Σηάτλ, το Πόρτλαντ, το Ντητρόιτ, η Νέα Υόρκη και το Λος Άντζελες. Να μην ξεχνάμε πως και η Χίλλαρυ Κλίντον εκεί είχε θριαμβεύσει. Τι γινεται όμως στη βαθειά Αμερικη; Εκεί που αυξάνεται η απογοήτευση με τις αστικές ελίτ, η οργή με την αποβιομηχάνιση (rust belt) και η αποξένωση από την ταυτοτική πολιτική των Δημοκρατικών και την μονομανία με την κουλτούρα της αφύπνισης (woke culture) και την παρακμιακή λογική της λεγόμενης πολιτικής ορθότητας. Ολα θα κριθούν απο την τελική στρατηγική που θα υιοθετήσει ο Τράμπ για να αντιμετωπίσει την Χάρρις. Αν συνεχίζει να την αντιμετωπίζει σαν μιά μικρογραφία του Μπάιντεν, μπορεί να βρεθεί προ εκπλήξεων. Αν αλλάξει πολιτική κατεύθυνση, είναι πιθανόν να βρεθεί πολύ κοντά στην επιτυχία.
