Εκατομμύρια γονείς στον κόσμο βιώνουν έναν «αθόρυβο» τρόμο: Την υφέρπουσα αίσθηση ότι δεν κάνουν αρκετά για τα παιδιά τους. Ειδικότερα, σύμφωνα με πρόσφατη αμερικανική έρευνα της Talker Research, ο μέσος γονέας αισθάνεται «κακός» 3 φορές την εβδομάδα – ή 156 φορές τον χρόνο. Ωστόσο, στα ίδια νοικοκυριά όπου «σιγοβράζουν» οι ενοχές και οι αυτοαμφιβολίες, το γέλιο αντηχεί καθημερινά. Οι γονείς αναφέρουν ότι μοιράζονται κατά μέσο όρο 12 χαρούμενες στιγμές την ημέρα με τα παιδιά τους, αναδεικνύοντας τα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα που καθορίζουν τη σύγχρονη γονεϊκότητα.
Η «χύτρα» πίεσης των γονέων
Η έρευνα, στην οποία συμμετείχαν 2.000 γονείς παιδιών ηλικίας 11 ετών και κάτω, σκιαγραφεί το πορτρέτο των σύγχρονων γονέων, που είναι συχνά καταπονημένοι και αγωνίζονται σιωπηλά. Το οικονομικό άγχος αποτελεί την κύρια ανησυχία (42%), ακολουθούμενο από την προσωπική εξουθένωση, με το 34% των γονέων να αγωνίζεται να βρει χρόνο για αυτοφροντίδα κι ένα 34% να παλεύει με τις απαιτήσεις εξισορρόπησης της επαγγελματικής και οικογενειακής ζωής.
Σχεδόν οι μισοί γονείς (45%) παραδέχονται ότι η ανατροφή των παιδιών είναι πιο δύσκολη από ό,τι περίμεναν, ενώ ένα σημαντικό ποσοστό (39%) ομολογεί ότι δεν ξέρει πώς να επικοινωνήσει με το παιδί του ή να το εκπαιδεύσει.
Η συναισθηματική επιβάρυνση είναι βαθιά. Οι γονείς παραδέχονται ότι χρειάζονται ένα διάλειμμα με ωμούς, ειλικρινείς όρους – «όταν αρχίζω να θυμώνω χωρίς λόγο» ή «όταν το άγχος με κάνει να κλαίω». Κατά μέσο όρο, αισθάνονται την ανάγκη να απομακρυνθούν από τα καθήκοντά τους 2 φορές την εβδομάδα, αν και πολλοί δυσκολεύονται να το κάνουν.
Οι κρυμμένοι αγώνες -και το στίγμα- της σύγχρονης γονικής μέριμνας
Ενώ προκλήσεις αντιμετωπίζουν όλες οι γενιές, οι νεότεροι γονείς έρχονται αντιμέτωποι με μοναδικές πιέσεις. Το 47% όσων ανήκουν στη γενιά Z (γεννημένοι μετά το 1996) επιλέγει να μην μοιράζεται τις έγνοιες του και να αγωνίζεται σιωπηλά, σε αντίθεση με τους millennials (γεννημένοι 1981-1996) που είναι πιο ανοιχτοί (75%) σε σχέση με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.
Αυτή η σιωπή πηγάζει συχνά από το φόβο της κρίσης. Σχεδόν 1 στους 4 γονείς δηλώνει ότι έχει δεχτεί κριτική από τους ίδιους του τους γονείς, τον σύντροφο (23%) και τους φίλους του (15%). Οι περισσότεροι (60%) είπαν ότι η κριτική που δέχθηκαν τους έκανε να διστάζουν να ξαναμιλήσουν.
Ανισομερή φορτία: Ποιος σηκώνει το βάρος;
Η έρευνα αποκαλύπτει επίσης ένα εντυπωσιακό χάσμα μεταξύ φύλων και γενεών όσον αφορά στον τρόπο με τον οποίο κατανέμονται οι γονικές ευθύνες. Οι μισοί γονείς δηλώνουν ότι υπάρχει ανισορροπία στα καθήκοντα στο σπίτι, με το 41% να αισθάνεται ότι κάνει περισσότερα από τον σύντροφό του. Στις μητέρες και τους γονείς της γενιάς Z, ο αριθμός αυτός αυξάνεται στο 45%.
Οι γονείς ξέρουν πότε χρειάζονται βοήθεια, αλλά δεν ξέρουν πάντα πώς να τη ζητήσουν. Το 1/3 δηλώνει ότι ζητά υποστήριξη όταν νιώθει καταβεβλημένο και απογοητευμένο. Ένα άλλο 27% στρέφεται σε επαγγελματίες αφού εξαντλήσει τις δικές του επιλογές, ενώ το 12% ενεργεί σύμφωνα με τις συστάσεις των εκπαιδευτικών.
«Αυτός ο κύκλος άγχους και απομόνωσης πρέπει να σπάσει. Οι γονείς σήμερα δεν μεγαλώνουν απλώς τα παιδιά – μεγαλώνουν και μαθαίνουν και οι ίδιοι δίπλα τους. Το να αισθάνονται καταβεβλημένοι είναι φυσικό, θέλουμε όμως να γνωρίζουν ότι δεν είναι μόνοι τους. Υπάρχει ομορφιά και χαρά σε αυτό το ταξίδι και, με σωστή υποστήριξη, γίνεται πολύ πιο εύκολα διαχειρίσιμο», λέει η Kristen Miller, διευθύντρια εκπαίδευσης στο σχολείο Celebree.
Από την αμφιβολία στη χαρά
Τα ευρήματα της έρευνας είναι ταυτόχρονα απογοητευτικά και ελπιδοφόρα. Πράγματι, πολλοί γονείς αισθάνονται ότι δεν έχουν υποστήριξη και ότι κρίνονται διαρκώς. Βιώνουν, όμως, και χαρά -δεκάδες φορές την εβδομάδα- μέσα από το γέλιο, τη σύνδεση και την αγάπη.
Είναι καιρός να αλλάξουν οι πολιτισμικές προσδοκίες και να οικοδομηθούν ισχυρότερα συστήματα υποστήριξης. Όταν οι γονείς νιώθουν την ελευθερία να ζητήσουν βοήθεια κι όταν οι κοινότητες είναι έτοιμες να την προσφέρουν, το αποτέλεσμα είναι μια πιο υγιής, ευτυχισμένη εμπειρία για όλους και ιδιαίτερα για τα παιδιά, που βρίσκονται στο επίκεντρο όλων αυτών.
