Σήμερα, 12 Μαΐου 2020, που γιορτάζουμε, εν μέσω πανδημίας, τη Διεθνή Ημέρα Νοσηλευτών/τριών, μια και μόνον κίνηση οφείλουμε να κάνουμε, ως ελάχιστη πράξη ηθικής αμοιβής των συγκεκριμένων εργαζομένων, στο εξαιρετικά δύσκολο έργο που καλούνται υπό αντίξοες συνθήκες να επιτελέσουν: Να συνταχθούμε στο πλευρό τους, να συνδράμουμε με παντοίους τρόπους στον αγώνα τους ενάντια στους χαμηλούς μισθούς, τα εξαντλητικά ωράρια, τις εξευτελιστικές αμοιβές σε νυχτερινές βάρδιες και αργίες, την υποστελέχωση των δημόσιων δομών Υγείας, την έλλειψη απαραίτητης υλικοτεχνικής υποδομής κ.τ.λ.
Οι νοσηλευτές μας και, κατ’ επέκταση, οι λοιποί λειτουργοί της Υγείας, δεν έχουν ανάγκη από βαρύγδουπους λόγους επιβράβευσή τους και χειροκροτήματα από την… καραντίνα, διότι δεν περίμεναν τον κορωνοϊό, για να επιδείξουν τη δέουσα αυταπάρνηση… Με τον ίδιο απίστευτο, ηρωικό, τολμώ να πω, τρόπο, σώζουν, εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία, ανθρώπινες ζωές…
Από τότε, δηλαδή, που ξεκίνησε η αποδόμηση του Δημόσιου Συστήματος Υγείας… Από τότε που ξεκίνησε η σημαντική συρρίκνωση των μισθών τους, η εντατικοποίηση της εργασίας τους, η απουσία μέτρων υγείας και ασφάλειάς τους…
Συνιστά, λοιπόν, απύθμενο θράσος, να έρχονται σήμερα, όλοι αυτοί οι αξιωματούχοι των τελευταίων κυβερνήσεων και να απεραντολογούν σπουδαιοφανώς, αποθεώνοντας τους νοσηλευτές μας -με υπόκρουση το φημισμένο σαββοπουλικό στιχάκι «ολαρία, ολαρά, ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά».
