Γνωστός για τον ρόλο του Σεφ στην «Αποκάλυψη τώρα!», υπήρξε υποψήφιος για το Οσκαρ Β΄ρόλου στην ταινία «Το τριαντάφυλλο»
Σε ηλικία 87 ετών πέθανε ο Αμερικανός ηθοποιός Φρέντερικ Φόρεστ, γνωστός από διάσημες ταινίες της δεκαετίας του 1970, ανάμεσα στις οποίες οι «Αποκάλυψη τώρα!» και «Η συνομιλία» του Φράνσις Φ. Κόπολα, η «Οι φυγάδες του Μιζούρι» του Αρθουρ Πεν όπως επίσης το «Τριαντάφυλο» του Μαρκ Ραϊντέλ για το οποίο ο Φόρεστ υπήρξε για μια φορά υποψήφιος του Οσκαρ στην κατηγορία του Β’ Ανδρικού Ρόλου.
Γεννημένος τον Δεκέμβριο του 1936 στο Τέξας, ο Φόρεστ ήθελε από μικρός να γίνει ηθοποιός, αλλά ήταν τόσο νευρικός που δεν μπορούσε να περάσει από τις οντισιόν για σχολικές παραστάσεις. Ωστόσο, αργότερα, στο Χριστιανικό Πανεπιστήμιο του Τέξας, πήρε μια δευτερεύουσα εκπαίδευση στις τέχνες του θεάτρου και ειδικεύτηκε στις σπουδές ραδιοφώνου και τηλεόρασης.
Οι γονείς του αντιτάχθηκαν στις φιλοδοξίες του, όμως εκείνος μετακόμισε στη Νέα Υόρκη και σπούδασε με τον διάσημο δάσκαλο υποκριτικής Σάνφορντ Μάισνερ. Επίσης υπήρξε μαθητής του Λι Στράσμπεργκ στο Actors Studio. Ο Φόρεστ εργάστηκε επί σειρά ετών στο θέατρο της Νέας Υόρκης, κυρίως σε οφ Μπρόντγουεϊ παραστάσεις.
Ο πιο εμβληματικός κινηματογραφικός ρόλος του Φρ. Φόρεστ είναι αναμφισβήτητα εκείνος του στρατιώτη Σεφ στην «Αποκάλυψη τώρα!» του Κόπολα, μια ανεπανάληπτη ελεγεία για την παράνοια του πολέμου στο Βιετνάμ. Η σκηνή στην οποία ο Σεφ βρίσκεται αντιμέτωπος με μια τίγρη στην ζούγκλα του Βιετνάμ όπου γλιτώνει παρά τρίχα, είναι πραγματικά ανθολογίας με τον Φόρεστ σε τρεομερή στιγμή. Στην ίδια ταινία, αργότερα, ο Σεφ χάνει το κεφάλι του από τον συνταγματάρχη Κουρτς (Μάρλον Μπράντο).
Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ο Φρέντερικ Φόρεστ συνεργάστηκε και πάλι με τον Κόπολα στην ταινία «Μια μέρα ένας έρωτας» που όμως έμεινε στην Ιστορία για την τεράστια, παταγώδη αποτυχία της.
Παρά το δυνατό ξεκίνημά του στο Χόλιγουντ, η μετέπειτα καριέρα του Φρ. Φόρεστ στον κινηματογράφο δεν υπήρξε ποτέ ανάλογη της εναρξής της. Δεν έγινε ποτέ πρωταγωνιστής και περιορίστηκε σε β’ ρόλους, όπως εκείνος του νεοναζιστή στην «Ξεχωριστή μέρα» (1993) του Τζόελ Σουμάχερ ή του πατέρα του Σον Πεν στην ταινία «Όλοι οι άνθρωποι του βασιλιά» (2006) που είναι και η τελευταία του.
