Μπορεί τα τραγικά γεγονότα που βιώνει η χώρα μας, με τις καταστροφικές πυρκαγιές να εξαϋλώνουν περιουσίες και φυσικό περιβάλλον και ανθρώπους να χάνουν την ζωή τους, να μονωπωλεί -όπως είναι αυτονόητο το ένδιαφέρον- ωστόσο μόνο έλλεψη ειδήσεων δεν προσφέρει ο Αύγουστος.
Ένα μείζον ζήτημα που θα μας απασχολήσει άμεσα και μέχρι ώρας δεν έχει λάβει την απαραίτητη δημοσιότητα, με αποτέλεσμα να διαφεύγει της προσοχής μας, είναι το εργασικό νομοσχέδιο.
Ένα σχέδιο νόμου που βρίσκεται ήδη σε δημόσια διαβούλευση (ποιος διαβουλεύται με ποιον είναι απορίας άξιον), μέχρι την 8η Σεπτεμβρίου, σύμφωνα με την σχετική ανακοίνωση του αρμοδίου υπουργείου.
Ένα σχέδιο νόμου που αν εφαρμοστεί στην ολότητά του θα δένει, επί της ουσίας, χειροπόδαρα τον εργαζόμενο, περιορίζοντας δραματικά τα δικαιώματά του.
Σταχυολογώντας μερικά από τα βασικά του άρθρα, δεν μπορεί κανείς να μην σταθεί σε τρία βασικά σημεία, από τα 15 τουλάχιστον που υπάρχουν.
Το δικαίωμα εργασίας και σε δεύτερο εργοδότη, που ουσιαστικά επισημοποιεί την 13ωρη καθημερινή απασχόληση. Με σχεδόν 78 ώρες εργασίας την εβδομάδα, πάει περίπατο , μετά περίπου δύο αιώνες το σύνθημα των εργατών του Σικάγου για «8 ώρες, δουλειά, 8 ώρες ξεκούραση, 8 ώρες ελεύθερου χρόνου».
Οι ευέλικτες μορφές απασχόλησης κονιορτοποιούν τους μισθούς, καθώς για να εξασφαλιστεί αξιοπρεπές μεροκάματο πρέπει να τρέχει ο εργαζόμενος σε δύο τουλάχιστον εργοδότες.
Οι συμβάσεις μηδενικών ωρών απασχόλησης. Δηλαδή να μπορεί ο εργοδότης να καλεί τον εργαζόμενο όποτε τον χρειάζεται, χωρίς κανένα περιορισμό, με αποτέλεσμα ο καθένας να αγωνιά πότε θα λάβει ένα μήνυμα, ένα sms, και θα πρέπει να γκρεμοτσακιστεί να ανταποκριθεί άμεσα. Διότι ως γνωστόν …περιμένουν και άλλοι στην ουρά για μεροκάματο.
Όσο για την επιβολή προστίμου και φυλάκισης για όσους παρεμποδίζουν εργαζόμενους να προσέλθουν στην εργασία τους, επί της ουσίας καταργεί το δικαίωμα περιφρούρησης της απεργίας, απελευθερώνοντας τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς της εργοδοσίας.
Τα προαναφερόμενα αποτελούν συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα, παρά όπως αναφέρεται από κυβερνητικά χείλη διαφανείς όροι εργασίας.
Γιατί εάν όλα αυτά νομοθετηθούν με το πρόσχημα πως ήδη εφαρμόζονται …άτυπα στην αγορά εργασίας, θα αναρωτηθεί και ο πλέον καλόπιστος, «η Πολιτεία τι κάνει για να διασφαλίσει τα εργασιακά δικαιώματα των πολιτών της;».
