Δεν θυμάμαι σε κανένα άλλο Final Four τέτοια εικόνα. Όχι σε εκείνα όπου Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός συναντήθηκαν, αναμετρήθηκαν, συγκρούστηκαν, έγραψαν ευρωπαϊκές ιστορίες με τίτλους και δράματα.
Όχι όταν κάποιος έφευγε τροπαιούχος και ο άλλος με σφιγμένα δόντια. Εκεί, τουλάχιστον, υπήρχε πάθος, υπήρχε ζωή. Στο Άμπου Ντάμπι όμως, δεν υπήρξε ούτε ζωή, ούτε μπασκετικός παλμός. Μόνο μια κοινή, σιωπηλή παραίτηση.
Βράδυ ήταν όταν βγήκαμε από την Etihad Arena, αλλά έβραζε ο τόπος. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Η θερμοκρασία έμοιαζε να μην έχει πέσει καθόλου, όπως ακριβώς και η απογοήτευση. Ένας οπαδός του Παναθηναϊκού, με τα χέρια στις τσέπες και το βλέμμα θολό, πλησίασε έναν οπαδό του Ολυμπιακού και του είπε: «Έχεις φωτιά;». Για το τσιγάρο της παρηγοριάς. Ο άλλος, αμίλητος, του έδωσε τον αναπτήρα. Δεν κοιτάχτηκαν καν. Δεν χρειαζόταν. Ήξεραν. Το κοινό δράμα είχε μόλις ολοκληρωθεί.
Πράσινοι και κόκκινοι, ακουμπισμένοι στα κάγκελα, στα κράσπεδα, στα λεωφορεία που περίμεναν, όλοι με κατεβασμένα κεφάλια. Δεν υπήρχε χώρος για αντιπαλότητα. Όλοι κουβαλούσαν τη δική τους ήττα – και μια συλλογική. Δεν ήταν απλά αποκλεισμός. Ήταν εθνική απουσία από έναν τελικό που όλοι ήθελαν να βλέπουν ελληνικά χρώματα. Κι όμως, εκείνο το βράδυ στην αραβική έρημο, το μόνο που υπήρχε ήταν απογοήτευση. Μια άγονη, κοινή γη.
Ο Ολυμπιακός, ο μεγάλος πρωταγωνιστής της regular season, αυτός που φάνταζε φαβορί, μπήκε στον ημιτελικό με πνευματική κούραση και ψυχική αμηχανία. Από το πρώτο λεπτό η Μονακό φαινόταν πιο έτοιμη, πιο σίγουρη, πιο φρέσκια. Οι ερυθρόλευκοι είχαν άγχος, φόβο, νευρικότητα. Ήταν πνευματικά ανέτοιμοι. Τα γκαρντ δεν ήξεραν τι να κάνουν με την μπάλα – λες και έκαιγε στα χέρια τους. Δεν υπήρχε ροή, δεν υπήρχε καθαρή σκέψη, δεν υπήρχε ψυχραιμία. Η ομάδα έμοιαζε μπλοκαρισμένη, όχι σωματικά, αλλά ψυχικά.
Η Μονακό πάτησε σε αυτό. Είχε ταχύτητα, είχε ενέργεια, είχε συγκέντρωση. Και σιγά-σιγά άρχισε να «κλείνει» το οξυγόνο στον Ολυμπιακό. Το τελικό 68-78 δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών. Η ήττα δεν ήταν συγκυριακή, ούτε κρίθηκε από λεπτομέρειες. Ήταν καθαρή, δίκαιη και σκληρή. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας παραδέχθηκε πως «δεν καταφέραμε να διαχειριστούμε την πίεση». Ήταν μια δήλωση-καθρέφτης του αγώνα.
Στην άλλη πλευρά, ο Παναθηναϊκός –πρωταθλητής Ευρώπης το 2024, με τους τίτλους να ζεματάνε ακόμα στο ΣΕΦ και στο ΟΑΚΑ– μπήκε στο γήπεδο σαν να μην ήξερε γιατί είναι εκεί. Η Φενέρμπαχτσε είχε πλάνο, είχε καθαρό μυαλό, είχε… δεύτερες λύσεις. Ο Παναθηναϊκός είχε τον Ναν – που από τότε που βραβεύτηκε ως MVP παίζει λες και τον κυνηγάει το ίδιο το βραβείο. Δεν βρίσκει ρυθμό, δεν βρίσκει καλάθι, δεν βρίσκει… τον εαυτό του. Και το χειρότερο; Η ομάδα τον κοιτάζει σαν να είναι ο μόνος που μπορεί να τη σώσει. Δεν μπορεί να σωθεί έτσι ένα σύνολο.
Ο Σλούκας, ο «ηγέτης», φάντασμα κι αυτός. Μια σκιά του εαυτού του, με μηδενική επιρροή στο παιχνίδι. Η ρακέτα, με εξαίρεση τον ηρωικό Ματίας Λεσόρ που έπαιξε με την ψυχή του στο πρώτο του παιχνίδι μετά από μακρά αποχή λόγω τραυματισμού, ήταν ανύπαρκτη. Μόνο ο Τσεντί Οσμάν έδειξε χαρακτήρα και προσπαθούσε να κρατήσει τα προσχήματα. Δεν αρκούσε. Η Φενέρ επικράτησε δίκαια με 82-76. Και ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, σε μια σπάνια στιγμή αυτοκριτικής που δύσκολα ακούγεται από ηγέτη ομάδας, τόνισε πως «κανείς δεν εξαιρείται από την αποτυχία». Έδειξε και προς τον πάγκο. Ίσως και προς τον καθρέφτη.
Κάπως έτσι, ένα Final Four που ξεκίνησε με προσδοκίες, θριάμβους στα σενάρια και ελληνικές σημαίες στα social media, κατέληξε με δύο αποκλεισμούς, δύο ήττες και μηδέν ελληνική παρουσία στον τελικό. Από το «ανταμώσατε στο Άμπου Ντάμπι» περάσαμε στο «αντίο χωρίς χειραψία». Το ελληνικό μπάσκετ δεν αποκλείστηκε απλώς από έναν τελικό. Αποκλείστηκε από μια ευκαιρία ιστορικής υπέρβασης. Και αυτό, θα το κουβαλά για καιρό. Μέχρι το επόμενο ταξίδι στην κορυφή. Αν έρθει.
protothema
