Ο Μενέλαος Ράπτης, είχε πάντα στραμμένο το βλέμμα στον ουρανό, όχι για να περνά ευχάριστα την ώρα του, αλλά για να μελετά τα άστρα.
Έτσι, ως φοιτητής στο Physics and Astronomy, Franklin & Marshall College, κέρδισε το δικαίωμα χρήσεως του μεγαλύτερου διαστημικού τηλεσκοπίου της NASA, το James Webb Space Telescope, με την βοήθεια του οποίου έκανε σημαντικές ανακαλύψεις τις οποίες δημοσίευσε ως μελέτη στο περιοδικό The Astrophysical Journal Letters, με τίτλο «CECILIA: Ultra-Deep Rest-Optical Spectra of Faint Galaxies at Cosmic Noon»
Αμυδροί γαλαξίες στον κοσμικό μεσημβρινό, δηλαδή οι πλέον μακρινοί γαλαξίες που βλέπουμε όπως ήταν πριν από 12 δις χρόνια – σχεδόν στην αρχή της δημιουργίας του Σύμπαντος, μετά την μεγάλη έκρηξη της συμπυκνωμένης ύλης.
Ο κ. Ράπτης αναφέρει ότι «για πρώτη φορά, ανιχνεύσαμε οξυγόνο σε τόσο μακρινούς και μικρούς γαλαξίες. Το οξυγόνο που αναπνέουμε σήμερα το εντοπίζουμε τώρα στην αρχή της ιστορίας των πάντων. Είναι σαν να βλέπουμε το Σύμπαν να παίρνει την πρώτη του ανάσα». Όπως ένα νεογέννητο παιδί.
Ίσως φαίνεται πολύ μακρινό, αλλά εκεί αρχίζουν όλα. Το οξυγόνο που ανιχνεύουμε σε τόσο παλιούς γαλαξίες αλλάζει την επιστημονική σκέψη για το πότε ξεκίνησε η ζωή και αυτό σημαίνει πολύ νωρίτερα από όσο νόμιζαν μέχρι πρότινος οι επιστήμονες.
πειτα από ένα εξάμηνο εντατικών σπουδών, ο φοιτητής με καταγωγή από την Θεσσαλονίκη κατάφερε να αποκτήσει γνώσεις, οι οποίες ήταν απαραίτητες για να μπεί στην ομάδα ερεύνης, όπως αστροφυσική και προγραμματισμό. Κάτι για το οποίο απαιτούνται χρόνια σπουδών.
Μελετώντας αστροφυσική, και βλέποντας τον ΚΟΣΜΟ μέσα από τους φακούς του σύμπαντος, ο νεαρός επιστήμονας, συνειδητοποιεί πόσο μικροί είναι οι άνθρωποι μέσα σε αυτό το συμπαντικό χάος. Τόσο ασήμαντες οντότητες και ταυτόχρονα οι πιο σημαντικές. «Το θαύμα του να υπάρχουμε ξεπερνά την φαντασία και την ομορφιά της δημιουργίας. Όπως ένας αρχαιολόγος που ανακαλύπτει την ανθρώπινη ιστορία αλλά φτάνει δέκα δις χρόνια πριν».
Ένα όνειρο ζωής για τον κ. Ράπτη, το οποίο γεννήθηκε όταν ήταν δέκα ετών, τότε που άρχισε να αναρωτιέται για θέματα τα οποία οι περισσότεροι ουδέποτε σκέφτηκαν. Έθετε τα αιώνια ερωτήματα που απασχολούσαν μαθηματικούς, αστρονόμους, φιλόσοφους και αναζήτησε τον δρόμο για να μάθει περισσότερα.
Στο άπειρο του σύμπαντος, ο θάνατος άστρων, η σύγκρουση/συγχώνευση γαλαξιών, η θανατηφόρα βαρυτική έλξη μαύρων οπών, δηλαδή συγκλονιστικά γεγονότα, τα οποία περνούν απαρατήρητα στην γη, αποδεικνύουν την ματαιότητα της ανθρώπινης υπάρξεως. Ωστόσο, τα όντα αυτού του πλανήτη, γνωρίζοντας ότι ο χρόνος ζωής τους είναι πεπερασμένος, έστω και για να ξεφύγουν από τα στενά όρια του ηλιακού μας συστήματος, ότι πρόκειται για ένα μέλλον περισσότερο από πολύ μακρινό, δεν θα πάψουν να αναζητούν απαντήσεις.
Ακόμη και όταν επέλθει το αναπόφευκτο τέλος του μικρού μας κόσμου των οκτώ πλανητών, των δεκάδων δορυφόρων, των παγωμένων πλανητοειδών του Νέφους Όορτ και τόσων άλλων αντικειμένων, ουδείς θα το αντιληφθεί. Μια μικρή έκρηξη, κάπου εκεί στην άκρη του γαλαξία μας στον βραχίονα του Ωρίωνα, την οποία ενδεχομένως θα παρατηρούσε τυχαία για λίγα δευτερόλεπτα το τηλεσκόπιο κάποιου άλλου μακρινού πολιτισμού, και μετά το αιώνιο σκότος. Μια ανεπαίσθητη λάμψη που θα χαθεί μέσα στον συμπαντικό χρόνο.
