Ένα κράτος που «μικραίνει» τους θεσμούς του, σύντομα θα διαπιστώσει ότι με «μικρούς» θεσμούς δεν είναι δυνατό να γίνουν μεγάλα πράγματα. Η παταγώδης διάψευση της αντιμνημονιακής δημαγωγίας και η βαθιά κρίση νομιμοποίησης της κυβέρνησης λόγω της ριζικής μεταστροφής της, έχουν μια σειρά από αξιακές και θεσμικές επιπτώσεις.
Τίθεται ζήτημα Δημοκρατίας και κράτους Δικαίου, όταν η Κυβέρνηση επιδιώκει την υπακοή των θεσμών στη δική της κρίση. Διότι αυτό δεν γίνεται ούτε καν εις το όνομα της εφαρμογής μιας «ριζοσπαστικής» ή έστω «αριστερής» πολιτικής. Το ζητούμενο για την Κυβέρνηση είναι να εδραιωθεί η εξουσία της, η οποία περνά μέσα από την κυνική και απροκάλυπτη εργαλειοποίηση των θεσμών, προκειμένου να δημιουργηθεί ένας επικοινωνιακός αντιπερισπασμός και το περιβόητο χτύπημα στη διαπλοκή.
Το μεγάλο πρόβλημα της χώρας είναι ότι έχουμε μία Κυβέρνηση, η οποία «οξύνει» και υπονομεύει συστηματικά και κατ’ εξακολούθηση το Κοινοβούλιο, τη Δικαιοσύνη, τις ανεξάρτητες αρχές, τους θεσμούς, χωρίς την παραμικρή θεσμική αντίληψη και το σεβασμό στη διάκριση των εξουσιών.
Αυτή η επικίνδυνη περιφρόνηση της αυστηρότητας των θεσμών και των κανόνων, μπορεί να κομίζει -εάν κομίζει- κάποια συγκυριακά οφέλη, αλλά ανοίγει τον ασκό της αυθαιρεσίας.Δυστυχώς, το τελευταίο διάστημα τα παραδείγματα συστηματικής παραβίασης της συνταγματικής τάξης από την υφιστάμενη κυβέρνηση πληθαίνουν.
Η διάκριση των εξουσιών, που αποτελεί τον θεμελιώδη λίθο του κράτους δικαίου, αμφισβητείται στην πράξη.
Εκείνο που πρέπει να γίνει αντιληπτό σε όλους είναι ότι ισχυροί, αξιόπιστοι, σταθεροί και δημοκρατικοί θεσμοί δεν έχουν μόνο πολιτική σημασία, πέρα από θεμέλιο του κράτους και χαρακτηριστικό της ποιότητας της δημοκρατίας, αλλά αποτελούν κατεξοχήν παράγοντα ευημερίας.
