Η κυβέρνηση είχε μπροστά της ένα κατ’ εξοχήν προνομιακό γι’ αυτήν πεδίο. Ο ραδιοτηλεοπτικός χώρος χρειάζονταν και εξακολουθεί να χρειάζεται κανόνες και ρύθμιση. Ωστόσο, η κυβέρνηση χειρίστηκε αυτό το ζήτημα με αλαζονεία και καθεστωτισμό. Επί της ουσίας επιχείρησε να οργανώσει τη δική της διαπλοκή παραβιάζοντας μάλιστα τις σχετικές προβλέψεις του Συντάγματος. Το μόνο που κατάφερε ήταν να προκαλέσει μια περαιτέρω απορύθμιση.
Το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε το νόμο αντισυνταγματικό. Νομοθετικά υπάρχει τώρα ένα κενό που ουδείς γνωρίζει πως θα καλυφθεί. Ωστόσο η ανάγκη ρύθμισης και κανόνων εξακολουθεί να υφίσταται, ίσως τώρα περισσότερο από ποτέ. Η σχετική ευθύνη ανήκει στην κυβέρνηση που οφείλει να διορθώσει αυτά που η ίδια προκάλεσε αλλά και να ρυθμίσει το ραδιοτηλεοπτικό τοπίο από την αρχή.
Και κάτι ακόμα: Η κυβέρνηση ενέγραψε στο παθητικό της μια περιποιημένη αποτυχία, καμιά αντίρρηση. Αλλά και η αντιπολίτευση οφείλει να εγκαταλείψει την άκαμπτη στάση της συναινώντας στη συγκρότηση του Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου (ΕΣΡ). Διότι, πώς να το κάνουμε; Δεν μπορεί να επιμένεις, και ορθώς, ότι το Σύνταγμα αναθέτει στο ΕΣΡ την αδειοδότηση των καναλιών και ταυτόχρονα να εμποδίζεις τη συγκρότησή του.
Αλλά και τα κανάλια, σε αυτήν τη μεταβατική περίοδο που βρίσκονται, ας καταλάβουν ότι η αδειοδότησή τους, δεν είναι το μοναδικό θέμα επί της γης.
Σοβαρότητα και λογική χρειάζονται. Από όλους.
