Είναι η μορφή μιας γυναίκας με κόκκινα μαλλιά παρέα με το κόκκινο βιολί της, η οποία «γεμίζει» τη σκηνή καλώντας το κοινό να μοιραστεί μαζί της το συναίσθημα, τη λησμονιά, να θαυμάσει τα χρώματα του μουσικού της καμβά και να απολαύσει τις μελωδίες της ίδιας της ζωής. Είναι η Ευανθία Ρεμπούτσικα, μία από τις πιο σημαντικές Ελληνίδες συνθέτριες με σπουδαία καριέρα και διακρίσεις στο εξωτερικό, η οποία μάλιστα κατάγεται από την Κάτω Αχαΐα.
Η Ευανθία Ρεμπούτσικα, γεννημένη το Νοέμβριο του 1958, είναι το τρίτο από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας Ρεμπούτσικα.
Ο πατέρας της ήταν ιδιοκτήτης του κινηματογράφου REX, κάτι που της έδωσε τη δυνατότητα να «γεννηθεί» μέσα στον κινηματογράφο, αφού πέρα από το γεγονός ότι οι πόνοι στη μητέρα της για τη γέννησή της ξεκίνησαν στην αίθουσα του κινηματογράφου, η Ευανθία από μικρή έλαβε κινηματογραφικά μουσικά ερεθίσματα.
Έχοντας ήδη ξεκινήσει μαθήματα βιολιού στο Πατραϊκό Ωδείο, στα 8 της χρόνια σχηματίζει με τα αδέρφια της το »Κουαρτέτο Αδερφών Ρεμπούτσικα», που περιοδεύει σε Ελλάδα και εξωτερικό.
Από το 1970 συνεργάζεται με έλληνες συνθέτες και ερμηνευτές ενώ παράλληλα σπουδάζει στο Ωδείο Αθηνών και στο Ελληνικό Ωδείο, με καθηγητές τον Τάτση Αποστολίδη και τον Στέλιο Καφαντάρη, αντίστοιχα. Ακολουθούν σπουδές μέχρι το 1979 στην »Ecole Normale de la Musique», στο Παρίσι, όπου γνωρίζει το σύζυγό της, τον συνθέτη Παναγιώτη Καλαντζόπουλο, με τον οποίο έχει αποκτήσει δύο παιδιά. Λίγο αργότερα συνεργάζεται με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Τρίτου Προγράμματος και τη Σύγχρονη Ορχήστρα της ΕΡΤ, με την οποία περιοδεύει κατά την παρουσίαση του «Άξιον Εστί» με τον Μίκη Θεοδωράκη. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 συμμετέχει στο «Μουσικό Αύγουστο», που είχε επιμεληθεί ο Μάνος Χατζιδάκις.
Το 1992 κάνει τα πρώτα της βήματα στη δισκογραφία μαζί με τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο στο δίσκο «Στη λίμνη με τις παπαρούνες», στον οποίο ερμηνεύει η Κρίστη Στασινοπούλου. Ακολουθούν τρεις δίσκοι (1996-2000) σε φωνή του νέου τότε ερμηνευτή Γιάννη Κότσιρα, με τίτλους «Αθώος Ένοχος» (στη σύνθεση με τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο και σε στίχους του Άρη Δαβαράκη), «Μόνο ένα φιλί» (πλατινένιος, σε στίχους Ελένης Ζιώγα) και τέλος «Είναι η δική μας η ζωή μας» (σε στίχους πάλι Άρη Δαβαράκη).
Ακολουθούν συνθέσεις για τηλεοπτικές σειρές (1993-2001), όπως «Αθήνα-Θεσσαλονίκη» του Χρήστου Παληγιαννόπουλου (1997), με συμμετοχή της Νανάς Μούσχουρη. Στη συνέχεια, η συνθέτρια παρουσιάζει δύο σημαντικούς προσωπικούς δίσκους με τίτλους «Το αστέρι και η Ευχή» και «Μικρές Ιστορίες». Στους δίσκους αυτούς συμμετέχουν στον πρώτο η Caroline Lavelle σε μια μάλιστα ξενόγλωσση ερμηνεία της «Αλεξάνδρειας» και στο δεύτερο η Έλλη Πασπαλά, η Ελευθερία Αρβανιτάκη και οι υψίφωνοι Σόνια Θεοδωρίδου και Μαριάννα Ριγάκη.
Το 2003 αποτελεί σταθμό για την καλλιτέχνη, καθώς πέρα από το γεγονός πως οι εκπληκτικές συνθέσεις της για την «Πολίτικη Κουζίνα» του Τάσου Μπουλμέτη θα της χαρίσουν το Βραβείο »Καλύτερης Μουσικής» στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και διεθνή αναγνωσιμότητα, της ανοίγεται κι ο δρόμος για κινηματογραφικές συνθέσεις, ιδιαίτερα στην Τουρκία.
Το 2004 συνεχίζεται, μετά από την «Πολίτικη Κουζίνα», η συνεργασία της με τη Νατάσα Θεοδωρίδου στο λαϊκό δίσκο «Έρωτα, δεν ξέρεις να αγαπάς» σε ποίηση του Μιχάλη Γκανά, ενώ παράλληλα κυκλοφορεί η «Φωνή Αιγαίου» με τον ίδιο στιχουργό για την ομώνυμη ταινία-ντοκιμαντέρ της Λυδίας Καρρά, με ερμηνείες της Έλλης Πασπαλά.
Tο 2006 η συνθέτρια βραβεύεται για τις συνθέσεις της στην ταινία του Τσαργάν Ιρμάκ »Babam ve oglum» («Ο πατέρας και ο γιος μου») ως «Παγκόσμια Ανακάλυψη Σάουντρακ» στα Παγκόσμια Βραβεία Κινηματογραφικής Μουσικής, της Διεθνούς Ακαδημίας του Βελγίουκαι ως «Σάουντρακ της Χρονιάς» από το Radyo Boğaziçi Müzik Ödülleri.
«Ο χορός των Άστρων», το 2007 αποτελεί έναν ακόμα δίσκο σε συνεργασία με την Έλλη Πασπαλά και τη στιχουργό Ελένη Ζιώγα, ενώ το 2008 ακολουθεί η μουσική για την ταινία »Ulak».
Μετά από τις συνθέσεις για ντοκιμαντέρ και για θεατρικές παραστάσεις (2009-2010), σε χαλεπούς καιρούς για τη χώρα το 2012 συνεργάζεται με την παλιά της φίλη και θαυμάστρια της, κυρίως για την «Αλεξάνδρεια», την Άλκηστη Πρωτοψάλτη και κυκλοφορούν το δίσκο «Για πού τραβάς ελπίδα». Το ίδιο έτος βραβεύεται με το Πρώτο Βραβείο Μουσικής στο φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Λονδίνου για την ταινία «Γράμματα χωρίς παραλήπτη» και με το Χρυσό Λέοντα Αλεξανδρείας για την προσφορά της στον πολιτισμό.
Το 2014 συνεχίζεται η δυναμική της παρουσία ως συνθέτρια για θεατρικές παραστάσεις, όπως ο δίσκος για το «Τρίτο Στεφάνι» ή και αυτή του «Σιρανό Ντε Μπερζεράκ», σε σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα, αλλά και η παρουσία της στον κινηματογράφο με την ταινία Birleşen Gönüller. Αξιοσημείωτος είναι το ίδιο έτος ο προσωπικός της δίσκος για μικρά και μεγάλα παιδιά με τίτλο «Τί λέει η αλεπού», σε στίχους Ελένης Ζιώγα, εμπνευσμένος από τους μύθους του Αισώπου.
Το 2015 συνθέτει μουσική για την ταινία »Nadide Hayat», ενώ είχε προηγηθεί μία δεύτερη της συνεργασία με τον Τάσο Μπουλμέτη, για την ταινία «Νοτιάς». Οι δεκαέξι αυτές συνθέσεις για την ταινία έχουν άρωμα των δεκαετιών 60′, 70′ και 80′, και η καλλιτέχνης συνθέτει από αργεντίνικο τάνγκο μέχρι και χασάπικο, όπως το «Νοτιάς», το οποίο ερμηνεύει ο Γιώργος Μαργαρίτης.
Το 2016 συνθέτει για την κινηματογραφική ταινία İftarlık Gazoz, σε σκηνοθεσία Yüksel Aksu. Τέλος, η συνθέτης είναι συνιδρυτής, με τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο της εταιρίας έκδοσης βιβλίων και δίσκων με το όνομα »Cantini».
Ευανθία Ρεμπούτσικα…Το πρόσωπο
Σαν μια παλέτα μουσικών χρωμάτων θα χαρακτηρίζαμε τη μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα, καθώς εκείνη χρωματίζει με τις αισθαντικές της μελωδίες εικόνες της καθημερινότητας και αφηγείται τις ιστορίες της ζωής.
Θα λέγαμε πως η Ευανθία μιλάει με την αλήθεια, λέει την αλήθεια μέσω της μουσικής της. Οι συνθέσεις της είναι τα ίδια της τα βιώματα, είναι οι δικές της ιστορίες, είναι αυθόρμητες σκέψεις και συναισθήματα, είναι εν τέλει η άμυνα της απέναντι στον πόνο και στις δυσκολίες της ζωής. Πραγματικά, ο ακροατής με συνδυασμό την έντονη σκηνική της παρουσία, καθηλώνεται, νιώθει την αμεσότητα και ανταποκρίνεται στο κάλεσμα. Ταξιδεύει σε άλλους τόπους, βαδίζει στα μονοπάτια της ενθύμησης παρέα με τα αρώματα και τις γεύσεις του μπαχαριού και της κανέλλας.
Αν και η καριέρα της είναι πραγματικά σαν μια επιτυχημένη ταινία, η συνθέτρια δεν τυφλώνεται από τη δόξα, κάνει την αυτοκριτική της και παρέα με το βιολί της υπηρετεί την τέχνη της βρίσκοντας και τον ίδιο της τον εαυτό.
‘Έτσι, λοιπόν, κόντρα στον καιρό αποδεικνύεται πως τελικά υπάρχουν αληθινοί εραστές της τέχνης και αληθινοί καλλιτέχνες, που μπορούν άξια να αποτελέσουν παραδείγματα προς μίμηση.
Ευανθία Ρεμπούτσικα… Το κάλεσμα
Κλείνοντας και έχοντας πάντοτε στο μυαλό μας μελωδίες έντονων συναισθημάτων και ενθύμησης, όπως αυτή του «Σινέ Ρέξ» και του «Σταθμού», ας «Βάλουμε πλώρη για αυτά που ονειρευτήκαμε, για το αύριο προς ολοταχώς», ας ανταποκριθούμε στο «Χορό των Άστρων» και ας «Χαράξει διαδρομές η φαντασία μας»… εξάλλου «Ποιός χειμώνας το απαγόρευσε» ή και μπορεί, θα προσθέταμε, τελικά να μας το απαγορεύσει!
«Το ένα μου λιμάνι είναι δυτικό, το άλλο το παλιό ανατολικό». Η μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα είναι όντως όπως το λιμάνι της Αλεξάνδρειας. Η συνθέτρια έχει όντως δύο «λιμάνια», αφού παντρεύει την Ανατολή με τη Δύση και καταφέρνει να ισορροπεί βρίσκοντας την ελληνικότητα ανάμεσα στα δύο αυτά σημεία του ορίζοντα και κατ’ επέκταση στα δύο αυτά μουσικά ρεύματα. Το πάντρεμα αυτό γίνεται με καθαρότητα και αυθεντικότητα, σαν τον καθαρό και αυθεντικό ουρανό της Αλεξάνδρειας…
Της Βασιλικής Πλέσσια
Φοιτήτριας Διεθνών και ΕυρωπαικώνΣπουδών
Δημοσιεύθηκε στο http://politeiamag.blogspot.gr/
