Η ελληνική οικονομική χρεοκοπία δεν είναι θέμα ποσοστών ευθύνης και συμμετοχής σε αυτήν. Το πρόβλημα είναι πολύ πιο σοβαρό. Ανάγεται δε σε δομές και αντιλήψεις που σήμερα, σε ό,τι αφορά την ελληνική περίπτωση, είναι ξεπερασμένες από γεγονότα και εξελίξεις που η ελληνική πολιτική στο σύνολό της (με ελάχιστες εξαιρέσεις) ούτε θέλει να δει, ούτε να καταλάβει, αλλά ούτε και να αντιμετωπίσει. Αυτό είναι το πραγματικό διακύβευμα. Όλα τα άλλα συνιστούν γελοίους στρουθοκαμηλισμούς και τίποτα άλλο.
Στην βάση αυτής της πραγματικότητας, το πολιτικό σύστημα –με εξαίρεση το ΚΚΕ, που βρίσκεται σε άλλον αιώνα αλλά και εκτός συστήματος– καλείται να απαιτήσει και να βρει λύσεις σε μία σειρά από ερωτήματα, στα οποία οι απαντήσεις δεν παίρνουν αναβολή. Ερωτάται λοιπόν το πολιτικό σύστημα:
*Έως πότε η χώρα θα δανείζεται για να πληρώνει δανεικά, χωρίς μεγέθυνση και πραγματική ανάπτυξη;
*Πώς θα προχωρήσουμε σε μεγέθυνση και ανάπτυξη με μία δημόσια διοίκηση που είναι αντίθετη, οι δε άνθρωποι που την απαρτίζουν αδυνατούν να καταλάβουν ότι όσο το ΑΕΠ υποχωρεί βγάζουν και οι ίδιοι τα μάτια τους;
*Ποιο τραπεζικό σύστημα θα στηρίξει την ανάπτυξη και την μεγέθυνση, αν δεν βρεθεί άμεση και ριζική λύση για το ιδιωτικό χρέος της χώρας, που είναι σήμερα και το πραγματικό πρόβλημά της;
*Με ποιους ανθρώπους θα έχουμε μεγέθυνση και ανάπτυξη στον βαθμό που η Ελλάδα χάνει τα πιο ζωντανά και δυναμικά παιδιά της;
*Ποια εκπαίδευση θα τροφοδοτεί με γνώση την χώρα, όταν στην Ελλάδα αυτή η πρώτη ύλη …διώκεται;
*Πώς θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας όταν δεν γίνεται καμμία προσπάθεια ενσωμάτωσης της οικονομίας στον νέο διεθνή καταμερισμό της εργασίας και δεν αξιοποιούνται τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα –που είναι η γεωργία και τα είδη διατροφής, το φάρμακο, ο ορυκτός πλούτος, οι τουριστικές και πολιτιστικές υπηρεσίες, η υγεία, τα λιμάνια και η περίφημη κρητική δίαιτα;
Από την άλλη πλευρά, όπως προκύπτει από τα διεθνή στοιχεία, η Ελλάδα, από πλευράς παραγωγικότητας, ανταγωνιστικότητας, επενδυτικού κλίματος και επενδυτικού περιβάλλοντος, βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις των αντίστοιχων κατατάξεων, αλλά διαπρέπει σε διαφθορά. Γιατί όλα αυτά; Μα, διότι στην χώρα μας ο πελατειακός κρατισμός είναι η νέα τουρκοκρατία.
Με την διαφορά ότι ο ζυγός της νέας αυτής κατοχής μπορεί εύκολα να αποτιναχθεί, αν κάποια πολιτικά κόμματα το αποφασίσουν. Δεν χρειάζονται ούτε απολύσεις. Απλώς, η ανατροπή μπορεί να γίνει με κατάργηση αρμοδιοτήτων και άχρηστων δημόσιων φορέων. Αν από την γραφειοκρατία αφαιρεθούν δικαιώματα σφραγίδας, τα πάντα μπορούν να αλλάξουν μέσα σε μία νύκτα.
Είναι ικανή η ΝΔ να προχωρήσει σε απαντήσεις-λύσεις στα παραπάνω ερωτήματα; Μπορούν τα άλλα δύο κόμματα του ευρωδημοκρατικού χώρου να συνδράμουν μία γενναία προσπάθεια ανατρεπτικής μεταρρύθμισης, ώστε η χώρα να επιβιώσει τον υπόλοιπο 21ο αιώνα;
Αυτά θα έπρεπε να είναι τα πολιτικά διακυβεύματα της εποχής μας και όχι η συμμετοχή σε διαπληκτισμούς αν για το χρέος ευθύνεται ο Γεωργίου, ο Σημίτης ή ο Καραμανλής. Σε μία χρεοκοπία ελληνικού τύπου, η ευθύνη είναι συλλογική και όχι ατομική. Ο δε ελληνικός λαός, με τις επιλογές του, διέπραξε τραγικά λάθη στην διάρκεια της μεταπολίτευσης. Μία υπεύθυνη πολιτική εξουσία έχει χρέος απέναντι στην Ιστορία να τα διορθώσει –όσο μπορεί, βέβαια.
