Το 2009 η οικονομία, ήταν σε κρίση και πήγαινε στα βράχια.
Το 2016 η οικονομία συνεχίζει να βρίσκεται σε κρίση και σε ελεγχόμενη πτώση, χωρίς να υπάρχει βεβαιότητα, ότι δεν θα δει και πάλι μπροστά της βράχια.
Το 2009 η κυβέρνηση της ΝΔ έκρυβε το μέγεθος της κρίσης, ενώ τα κόμματα της αντιπολίτευσης την αγνοούσαν, ή δεν τους ενδιέφερε.
Το 2016 η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝΕΛ, όχι μόνο δεν έχει σκίσει τα δύο προηγούμενα μνημόνια, αντιθέτως έχοντας προσθέσει και ένα τρίτο, εξαγγέλλει το δικό της success story, ενώ τα κόμματα της αντιπολίτευσης θυμούνται τα δικά τους.
Το 2009 οι εταίροι συνέχιζαν τις προειδοποιήσεις προς την Ελληνική κυβέρνηση ,για τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό, χωρίς να τις δημοσιοποιούν και τελικά απαίτησαν άμεσα μέτρα, ή εκλογές.
Το 2016 συνεχίζουν να προειδοποιούν, για την ταχύτερη υιοθέτηση των διαρθρωτικών αλλαγών στην οικονομία, το κράτος και το πολιτικό σύστημα και τώρα απαιτούν την αποφυγή νέων εκλογών.
Το 2009 ήμασταν στην κορύφωση της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης, το 2016 ζούμε τα απόνερα της με παρατεταμένη διεθνή οικονομική ύφεση.
Το 2009 είχαμε γεωπολιτική σταθερότητα στην ευρύτερη περιοχή, το 2016 διαρκή αστάθεια.
Το 2009 οι πολίτες δεν γνώριζαν το βάθος και την έκταση της κρίσης, το 2016 την έχουν βιώσει επώδυνα, αλλά η πλειοψηφία συνεχίζει να μην κατανοεί τα αίτια της.
Το 2009 το πολιτικό σύστημα είχε αποθέματα αξιοπιστίας, σήμερα φαίνεται να έχουν εξαντληθεί όλες οι κομματικές εφεδρείες και οι εναλλακτικές πολιτικές επιλογές.
Το 2009 η οικονομία στηριζόταν σε πόρους δημοσίων και ιδιωτικών δανείων, σε πόρους κοινοτικούς και πόρους κάθε μορφής παραοικονομίας. Ο παραγωγικός της τομέας συρρικνώνονταν με επιταχυνόμενους ρυθμούς, η ανταγωνιστικότητα και η εξωστρέφεια της υποχωρούσε συνεχώς. Σήμερα, μετά τις σημαντικές μειώσεις των δημοσίων δαπανών, τις μεγάλες αυξήσεις φόρων, τις δραματικές μειώσεις των μισθών κυρίως στον ιδιωτικό τομέα, η χώρα δεν μπορεί να ισορροπήσει δημοσιονομικά, δεν βελτιώνει την ανταγωνιστικότητα της και φυσικά δεν υπάρχει καμία βεβαιότητα για την ανάπτυξη της και την μείωση της ανεργίας, ιδιαίτερα των νέων.
Το 2009 υπήρχαν κοινωνικές αντοχές, σήμερα η πλειοψηφία της κοινωνίας είναι στα όρια της, η απαισιοδοξία διάχυτη και στους νέους καθολική.
Το 2009, η τότε κυβέρνηση, αντί να πάρει μέτρα πήγε σε εκλογές, για να σώσει τον εαυτό της.
Τον ίδιο δρόμο φαίνεται να επιλεγεί και η σημερινή.
Η αξιωματική αντιπολίτευση του 2009, το ΠΑΣΟΚ, ζητούσε εκλογές ανυποψίαστο δυστυχώς, για αυτό που θα παραλάμβανε, η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση, η ΝΔ, γνωρίζει αυτό που την περιμένει, ζητά όμως επίσης εκλογές για εσωκομματικούς λόγους .
Η χώρα είναι όμηρος δυο κομμάτων, ένα από το παρελθόν, την ΝΔ και ένα με την χειρότερη εκδοχή του παρελθόντος, τον ΣΥΡΙΖΑ.
Το ΠΑΣΟΚ, με τα διάφορα πρόσωπα και σχήματα, υπενθυμίζει το παρελθόν του και περιμένει να του δώσουν οι πολίτες και μέλλον. Δεν θέλει και δεν μπορεί να καταλάβει, ότι όλα στην χώρα μας άλλαξαν και δεν μπορείς να πας μπροστά κοιτώντας μόνο πίσω.
Είναι αδιανόητο και όμως το ζούμε. Η σημερινή κυβέρνηση έχει τους εταίρους και δανειστές κοντά της, όσο καμία προηγούμενη, για λόγους που αφορούν τους ίδιους και όχι την Ελλάδα.
Έχει Ευρωπαίους και Αμερικανούς ακόμη πιο κοντά της, λόγω της κρίσης στην Συρία, του προσφυγικού και της αστάθειας στην Τουρκία.
Η σημερινή γεωπολιτική αστάθεια στην περιοχή και η αποτυχημένη νεοοθωμανική φαντασίωση του Ερντογάν, μας δίνει ένα απρόβλεπτο, άκοπο γεωπολιτικό πλεονέκτημα και η κυβέρνηση κοιτά να το κάψει με κομματικούς τακτισμούς, αντί να το αξιοποιήσει για την χώρα και την οικονομία.
Αντί να κτίσει συναινέσεις, για να στείλει μηνύματα σταθερότητας και να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις που θα απελευθερώσουν την οικονομία και το κράτος, σχεδιάζει πάλι κόκκινες γραμμές κομματικής επιβίωσης
Τον Σεπτέμβρη στην ΔΕΘ, μπορεί να μην ζήσουμε στην Θεσσαλονίκη μαζικές συγκεντρώσεις και συγκρούσεις -δείγμα παραίτησης, άλλα και ωριμότητας των πολιτών πιστεύω- άλλα θα καταλάβουμε πότε και πόσες εκλογές θα έχουμε μέχρι τις γιορτές.
Οι δύο Αύγουστοι της κρίσης και της ανευθυνότητας και το μήνυμα της ΔΕΘ
