Η διάταξη των κομματικών δυνάμεων μετά το 2011, οφείλεται στην κρίση και στις πολιτικές που επιλέχθηκαν για την αντιμετώπισή της, δηλαδή τα τρία μνημόνια.
Την άτυπη σύμπλευση Τσίπρα – Καραμανλή, κανείς δεν την αμφισβητεί. Τόσο τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και οι άνθρωποι του περιβάλλοντος του Καραμανλή φροντίζουν, για λόγους αμοιβαίου συμφέροντος, να την υπενθυμίζουν. Το πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλου, την τονίζει συμβολικά, αλλά και ουσιαστικά με τις συνεχείς δημόσιες παρεμβάσεις του, που ξεπερνούν τις συνταγματικές του αρμοδιότητες.
Η σύμπλευση οφείλεται σε τρεις κυρίως λόγους, οι οποίοι τους ενδιαφέρουν προσωπικά και πολιτικά, γιατί ερμηνεύουν, όπως τους βολεύει το παρελθόν και τους βοηθάει να διαμορφώσουν το μέλλον.
α) Το προσωπικό και κομματικό συμφέρον Τσίπρα και Καραμανλή είναι, να συνεχίσει να πιστεύει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, ότι τα Μνημόνια έφεραν την κρίση και όχι η κρίση τα Μνημόνια.
Συνεπώς, πρέπει να χρεώνεται το ΠΑΣΟΚ και ο Παπανδρέου, αφού, «Αυτοί μας έβαλαν στην κόλαση του Μνημονίου και προκάλεσαν την οικονομική και κοινωνική κρίση». Έχουν και μια εύκολη απάντηση, στην ίδια γραμμή, για το δεύτερο μνημόνιο η ΝΔ και το τρίτο ο ΣΥΡΙΖΑ, πως ήταν απόρροια του πρώτου και δεν έχουν καμία ευθύνη .
Έτσι η ΝΔ, συντηρεί ένα σημαντικό μέρος της εκλογικής της βάσης και ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε, το μεγαλύτερο μέρος της εκλογικής βάσης του ΠΑΣΟΚ. Θυμόμαστε όλοι, πόσο εύκολα το ξεπέρασαν συνειδησιακά, στο βαθμό που είχαν τέτοιο πρόβλημα, ο μεν Σαμαράς για την ΝΔ, με το “MEA CULPA” μπροστά στην Μερκελ, ο δε Τσίπρας για τον ΣΥΡΙΖΑ, χαρακτηρίζοντας στην Βουλή τις προεκλογικές του θέσεις, “ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ”.
Τσίπρας και Καραμανλής αλληλοπροστατεύονται, εις βάρος της αλήθειας.Μόνο που, κακοποιώντας την πραγματικότητα, δεν επιτρέπουν τους πολίτες να κατανοήσουν τα αίτια της κρίσης, ποιες επιλογές είχαμε το 2010 και ποιες έχουμε σήμερα, για να βγούμε από την κρίση.
β) Τα δύο πρόσωπα συντηρούνται και αναπαράγονται προσωπικά, μέσα από ένα εθνικο-λαϊκιστικό κυρίως λόγο, που έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά. Η θεωρία της Αμερικανικής συνωμοσίας, για την εξόντωση Καραμανλή, επειδή ήθελε τον Ρώσικο αγωγό πετρελαίου, είναι η άλλη όψη, της “αυταπάτης” του Τσίπρα, για τα Ρωσικά κεφάλαια, που θα μας γλίτωναν από τους δυτικούς εταίρους και τοκογλύφους.
Η άρνηση να συζητηθούν τα αίτια της κρίσης, είναι και άρνηση στην αποδοχή των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων που θα :
– απελευθερώσουν την οικονομία, για να αναπτυχθεί και να δημιουργήσει θέσεις εργασίας.
-δημιουργήσουν ένα παραγωγικό και ανταγωνιστικό δημόσιο, φιλικό στους πολίτες και την επιχειρηματικότητα, αλλά χωρίς κομματικές και επιχειρηματικές επιρροές.
– ανασυντάξουν δημοκρατικά τους θεσμούς, της κοινωνικής και πολιτικής εκπροσώπησης.
γ) Οι προσωπικές τους φιλοδοξίες για το μέλλον.
Ο Καραμανλής, φαίνεται να ακολουθεί μια παλιά πετυχημένη συνταγή, της πρώτης δεκαετίας της Μεταπολίτευσης.
Πρότεινε, τον Προκόπη Παυλόπουλο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, για να τον διαδεχθεί, αν οι συνθήκες το ευνοήσουν. Η πρόταση του Τσίπρα, για την αλλαγή του τρόπου εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας, είναι αποκαλυπτική. Βρίσκει αντίθετο τον Μητσοτάκη, άλλα συμπίπτει με την πρόταση των στελεχών της ΝΔ, που αποτελούν και φορείς των απόψεων Καραμανλή.
Από την άλλη, η συνέχιση της συσκότισης των αιτίων της κρίσης και η άγονη και μετωπική, προσχηματική αντιπαράθεση του Τσίπρα με τον ελεγχόμενο απόλυτα εσωκομματικά Μητσοτάκη, από την ετερόκλητη εθνικο-λαϊκιστική συμμαχία, αποκλείει κάθε περιθώριο ενός δημοσίου ειλικρινούς διαλόγου, που θα επιτρέψει τις μεταρρυθμιστικές δυνάμεις του κέντρου και της σοσιαλδημοκρατίας να ανασυγκροτηθούν.
Με αυτά τα δεδομένα ο Τσίπρας πιστεύει, ότι μένει ανοικτός ο δρόμος για την μακροχρόνια κυριαρχία του, στον χώρο της Κεντροαριστεράς.
Πόσο όμως, μπορεί να αντέξει η χώρα, να βαδίζει με ψευδαισθήσεις και να υπηρετεί προσωπικές καριέρες, που χτίζονται και συντηρούνται, με την διαρκή διαστρέβλωση της αλήθειας;
Η αδήλωτη σύμπλευση Τσίπρα-Καραμανλή
