Η τρίτη δωρεά οργάνων μέσα σε ένα τρίμηνο και η τέταρτη για το 2016 έγινε προ ημερών στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Πατρών στο Ρίο “Παναγία Βοήθεια”.
Ο Διοικητής του Νοσηλευτικού Ιδρύματος Θεόδωρος Πισιμίσης σε ανακοίνωση του, μεταξύ άλλων ευχαριστεί τους συγγενείς – γονείς – των δοτών και “υποκλίνεται” στο μεγαλείο ψυχής και δύναμης των ανθρώπων αυτών.
Η ανακοίνωση:
“Στο ΠΓΝΠ το Σάββατο 23/7/16 ελήφθησαν όργανα από 16χρονη δότρια, με καταγωγή από το Αγρίνιο, που κατέληξε λόγω βαριάς εγκεφαλικής αιμορραγίας. Συγκεκριμένα ελήφθησαν από ομάδες ιατρών που ήλθαν με ειδικές πτήσεις: Το ήπαρ, που μεταφέρθηκε στη Μπολόνια της Ιταλίας, οι πνεύμονες που μεταφέρθηκαν στη Βιέννη, οι κερατοειδείς και οι νεφροί στο Λαϊκό Αθηνών.
Το συντονισμό στη λήψη οργάνων είχε η Διευθύντρια της ΜΕΘ Επ. Καθηγήτρια κ. Φ. Φλίγκου ενώ συμμετείχαν ο Αναπλ. Καθηγητής Χειρουργικής-Μεταμοσχεύσεων κ. Ι. Μαρούλης και ο Αναπλ. Καθηγητής Οφθαλμολογίας κ. Κ. Γεωργακόπουλος. Σημαντική η συμβολή της αναισθησιολόγου Δ/ντριας ΕΣΥ κ. Α. Σαμπαλιώτη καθώς και του νοσηλευτικού προσωπικού της ΜΕΘ.
Με αφορμή το γεγονός αυτό θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες σύντομες σκέψεις, πέρα από το τυπικό ενός δελτίου τύπου. Είναι η τρίτη δωρεά οργάνων, η οποία γίνεται εντός του τελευταίου τριμήνου, τέταρτη το 2016, γεγονός που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο. Είναι βεβαίως νωρίς να βγάλει κανείς συμπεράσματα, αλλά μπορεί να είναι ένα ενθαρρυντικό σημάδι για αλλαγή νοοτροπίας του λαού μας. Ενός λαού που πρώτος ανέδειξε την έννοια της συναλληλίας και έτσι κατέστησε τον Ελληνισμό έννοια οικουμενική. Ενός λαού που πρώτος δημιούργησε την έννοια της αλληλεγγύης και έφτιαξε κοινωνίες ανθρώπων. Γιατί συναλληλία και αλληλεγγύη είναι τα θεμέλια του πολιτισμού. «Ο άνθρωπος αρχίζει να ζει όταν βρίσκει μια θέση στη ζωή των άλλων» μας διδάσκει ο Τάσος Λειβαδίτης.
Η δωρεά οργάνων είναι πράξη ύψιστης αλληλεγγύης. Οι άνθρωποι αυτοί, που κατά τον Αισχύλο βιώνουν την «απόλυτη δυστυχία», να μπορούν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους και τη στιγμή της δοκιμασίας να χαρίζουν ζωή σε ανθρώπους που δεν γνώρισαν ποτέ. Τους πρέπει τιμή.
Πολλοί μας κατηγορούν, και όχι άδικα, ότι τα τελευταία χρόνια οι Έλληνες χάσαμε την έννοια της αλληλεγγύης. Και αφού κοντεύουμε να πεισθούμε όλοι γι αυτό ξεκινάει αυτή η υπέροχη συμπεριφορά του απλού λαού μας στους πρόσφυγες. Από το πουθενά. Μια συμπεριφορά που δεν επιδέχεται συγκρίσεις με τους καλβινιστικά και καρτεσιανά ορθολογικούς λαούς του βορά. Οι Έλληνες ανέδειξαν και πάλι την αλληλεγγύη ως οικουμενική αξία.
Το ερώτημα που γεννιέται είναι ένα: Αν ξεκίνησε στη χώρα μας ένα μόνιμο κίνημα αλληλεγγύης. Αν και κατά πόσο οι Έλληνες ξεπεράσαμε τον ατομοκεντρισμό που μας χαρακτήρισε τις τελευταίες δεκαετίες και αναδιατάξαμε τις αξίες μας. Αν γυρίζουμε στην αγαπητική σχέση του ατόμου με την κοινωνία. Αν η κρίση δημιούργησε τις συνθήκες για μια επιστροφή στις ρίζες μας. Μακάρι.
Η προχθεσινή δωρεά οργάνων, μαζί με τις άλλες, μαζί με την αναπτυσσόμενη εμφάνιση συλλόγων αιμοδοτών, μαζί με την αλληλεγγύη των προσφύγων, είναι όψεις του ίδιου νομίσματος και ας μη φαίνεται σε πρώτη ανάγνωση. Είναι η όψη του Οικουμενικού Ελληνισμού.
Αισθάνομαι την υποχρέωση, πέρα από το τυπικό, να ευχαριστήσω από καρδιάς όλους τους δότες, ιδιαίτερα αυτούς τους γονείς που ξεπερνώντας τον πόνο τους χάρισαν ζωή σε άλλους. Στους γονείς, που για να παραφράσω τον Εμπειρίκο, «έκαναν οίστρο της ζωής τη θλίψη του θανάτου». Υποκλίνομα”ι.
Ο Διοικητής του ΠΓΝΠ
Θ. Πισιμίσης
