Η μανία που έχει προκαλέσει ανά την υφήλιο είναι πρωτοφανής. Εως και η παραδοσιακή αμερικάνικη ενημέρωση του Λευκού Οίκου -προς τους εκπροσώπους των ΜΜΕ- σταμάτησε από την …εισβολή τους.
Τα «πόκεμον» έχουν δημιουργήσει πρωτόγνωρες καταστάσεις, καθώς νεαροί τρέχουν σε κάθε απίθανη και πιθανή γωνιά για να τα ανακαλύψουν και να λάβουν την πολυπόθητη βαθμολογία.
Κλείνουν δρόμους , σταματούν την κυκλοφορία των οχημάτων και παραμερίζουν κάθε εμπόδιο , που θα βρεθεί στο διάβα τους, προκειμένου να επιτύχουν τον στόχο τους.
Η «ποκεμον-μάνια», όμως δεν έμεινε στην αλλοδαπή, διήλθε με ταχύτητα αστεροειδούς τα σύνορα και από πιτσιρικάδες μέχρι νεαροί βάλθηκαν να κυνηγούν «πόκεμον» !
Το ρεπορτάζ του tempo24.gr για την ομάδα των νέων που εισέβαλαν τη νύχτα στο κοιμητήριο της Πάτρας , για να «συλλάβουν» το «πόκεμον» που παρέμενε ελεύθερο, καθώς η σχετική ηλεκτρονική εφαρμογή τους οδήγησε εκεί, είναι το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Όπως χαρακτηριστικό της αλλοπρόσαλλης κατάστασης που βιώνουμε είναι το σχόλιο συναδέλφου Νίκου Σύφαντου, που απορούσε γράφοντας στον ιστότοπό του: Αν σε μια χώρα σε κρίση αντί για μεροκάματο κυνηγούν pokemon, τότε κάτι περίεργο συμβαίνει.
Πράγματι, κάτι συμβαίνει όταν αφήνουμε τον πραγματικό, για να κυνηγήσουμε χίμαιρες, σε έναν φανταστικό κόσμο.
Και είναι ολοφάνερο το πρόβλημα. Αρκεί να το αποδεχθούμε και να μην στρουθοκαμηλίζουμε, επιχειρώντας να αποσείσουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν και να τις μετακυλήσουμε σε άλλους.
Όταν η νέα γενιά δεν έχει όραμα, δεν δημιουργούνται προοπτικές για ένα ευοίωνο αύριο. Οι ήμερες κυλούν χωρίς προοπτική με την ελπίδα ενός ανέσπερου μέλλοντος να μοιάζει ανέφικτη, ο μιμητισμός γίνεται διέξοδος.
Κυνηγούν «πόκεμον», γιατί σιχτιρίζουν τα πάντα.
Άλλες εποχές θα μιλούσαμε για το Δον Κιχώτη, που προσπαθούσε να σώσει τον κόσμο κυνηγώντας τους ανεμόμυλους , τους φανταστικούς εχθρούς!
Σήμερα όμως, το κυνήγι των «πόκεμον» αποδεικνύει όχι μόνο την πεζότητα της εποχής , αλλά και την έλλειψη ονείρου…
