Τι να πεις σε μερικούς μερικούς που σπεύδουν να βγάλουν την απανταχούσα της κρίσης, χωρίς καν να ξέρουν, χωρίς να γνωρίζουν ούτε τα αληθινά περιστατικά!
Λες και δεν άκουσαν ποτέ πως «οσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος» λες και οι ίδιοι είναι κάτι παραπάνω από «ξερόλες» που δεν έχουν κάνει ποτέ λάθη στη ζωή τους.
«Να φυλάει ο Θεός» έλεγε η μάνα μου για να μου θυμίζει, πάντα με τον τρόπο της, οτι το ατύχημα δεν αργει να γίνει, είτε είσαι μέσα στο σπίτι, είτε περπατάς ανάμεσα στα «ξυράφια»-γκρεμούς του Βουραϊκού.
Μία οικογένεια ζει από χθες το μεσημέρι την δική της τραγωδία.
Και όμως στη διάρκεια αυτού του δράματος βρέθηκαν πολλοί που, ψιθυριστά όπως συνηθίζεται για όσους είναι «έξω από το χορό», άρχισαν να στήνουν «δικαστήρια» ξεστομίζοντας κρίσεις και προτάσσοντας την δική τους αρτιότητα στην ...προστασία των παιδιών.
Από μία κοινωνία που αγνοεί τον άνθρωπο, δεν μπορείς να περιμένεις τίποτα καλύτερο.
Από μία κοινωνία που χιλιάδες μέλη της πιστεύουν οτι έχουν ικανότητες μεγαλύτερες από τον καθένα, δεν μπορείς να περιμένεις τίποτα καλύτερο.
Υπάρχει όμως και η άλλη όψη του νομίσματος.
Αυτή που δεν θέλουν τα βλέπουν οι κριτές των πάντων:, γιατί έτσι τους αρέσει και έτσι έχουν μάθει να συμπεριφέρονται:
Το δράμα των γονιών.
Μια κουβέντα συμπαράστασης μία λέξη ανθρωπιάς αρκούν για τον πατέρα και τη μάνα.
Και αν δεν το πιστεύουν ας το κάνουν για...ξόρκι. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου συμβεί.
Από όλους τους υπόλοιπους, κουράγιο και δύναμη στη χαροκαμμένη οικογένεια
