Οι προοδευτικοί άνθρωποι είναι εκείνοι που εμπιστεύονται τους ανθρώπους και κατανοούν ότι μόνο με ελεύθερα σκεπτόμενους και ελεύθερα πράττοντες ανθρώπους μια κοινωνία μπορεί να εξελιχθεί και να προοδεύσει. Εμπιστοσύνη στον άνθρωπο, στις δυνατότητες του, στις ικανότητες του, στις εμπειρίες και στη μάθηση μέσα από τα λάθη του.
Ο προοδευτικός άνθρωπος επενδύει στη γνώση, στην αλήθεια, στην επιστήμη, στην έρευνα, στο ρεαλισμό ώστε να αποκτά εφόδια που με την αξιοποίηση τους αλλάζει, καινοτομεί, βελτιώνει και ολοκληρώνεται. Η πρόοδος απαιτεί συνεχή εργασία και προσπάθεια, η οποία πέρα και παρά τον κόπο οδηγεί στην ευτυχία και στην πληρότητα. Ο δρόμος της προόδου σαν και αυτόν της Αρετής είναι δύσκολος ,αλλά ανταποδοτικός, είναι μακρύς και επίπονος, αλλά και ευχάριστος. Είναι δρόμος για αυτούς που νικούν την αδράνεια της στασιμότητας και επιλέγουν να δημιουργούν εξελίξεις.
Οι συντηρητικοί άνθρωποι αρέσκονται στη διαφύλαξη της υπάρχουσας κατάστασης. Ο ρεαλισμός δεν απουσιάζει από τη σκέψη, αυτό που τους λείπει είναι το όραμα και η εμπιστοσύνη στον άνθρωπο. Προτιμούν την εμπιστοσύνη στο γίγνεσθαι, ως έχει, στο υπάρχον σύστημα και επιδιώκουν την καταξίωση τους μέσα σε αυτό και μέσα από αυτό. Δεν προτίθενται να σπάσουν αυγά και να καινοτομήσουν, διότι κυριαρχεί ο φόβος της αποτυχίας και τους συγκρατεί η δύναμη της αδράνειας. Περιμένουν διότι δεν θέλουν να καταβάλουν προσπάθεια, μη όντας βέβαιοι για τη δύναμη της εξέλιξης.
Υπέρμαχος πάντα της προοδευτικής τάσης δεν παραβλέπω ότι και η συντηρητική τάση έχει την πραγματιστική της βάση. Απλά ποτέ δεν διαπίστωσα, όπως είναι φυσικό, μια καινοτομία, μια ρήξη, μια αλλαγή από την πλευρά της συντήρησης. Αντίθετα διαπίστωσα φοβία, έντονο αίσθημα του ιδίου συμφέροντος, προστασία των μελών της ομάδας της. Συντήρηση δεισιδαιμονιών και μύθων, εύκολη, άκριτη πέψη της προπαγάνδας, κανένα κόπο για εξερεύνηση και αναζήτηση σε βάθος αιτίων , παρά εμμονή στην άποψη να μην αλλάξει τίποτα και αρέσκεια στη βολή. Επικίνδυνος παράγοντας και η ανασφάλεια που σε συνδυασμό με την έλλειψη εμπιστοσύνης στις ίδιες δυνάμεις οδηγεί πολλές φορές σε κακές, άσχημες πράξεις με σκοπό την πάση θυσία διατήρηση των κεκτημένων.
Υπάρχει και η Οπισθοδρόμηση. Η έλλειψη ψυχραιμίας, η ταραχή και γενικότερα τα προβλήματα είναι κακοί σύμβουλοι και πολλές φορές οδηγούν σε σπασμωδικές κινήσεις χωρίς σχέδιο, χωρίς πλάνο, δίχως προγραμματισμό. Η διαταραχή της κριτικής ικανότητας και η εκμετάλλευση της ανάγκης για ελπίδα , οδηγεί τον άνθρωπο σε πράξεις ανέλπιδες και πολυέξοδες, σαν τον βαριά ασθενή που δεν εμπιστεύεται την ιατρική επιστήμη αλλά καταφεύγει σε τσαρλατάνους που τον απομυζούν προσφέροντας του μαντζούνι οδηγώντας τον σε βαρύτερη κατάσταση και πιθανότερα στο θάνατο.
Στην ελληνική κοινωνία έχουμε ζήσει και περιόδους προόδου και περιόδους συντήρησης και ζούμε σήμερα δυστυχώς περίοδο οπισθοδρόμησης. Όποια στιγμή βάλουμε ένα φρένο, εκείνη η στιγμή θα είναι στιγμή εκκίνησης προς την πρόοδο. Η λογική λέει ότι θα υπάρξει ενδιάμεσο στάδιο συντήρησης , δύσκολα θα γίνει άλμα στην πρόοδο. Υπάρχουν πάντως οι δυνατότητες στη χώρα, υπάρχει το ανθρώπινο δυναμικό, υπάρχει η κατάρτιση που μπορεί άμεσα με άλματα να μας οδηγήσει σε σύγχρονες προοδευτικές καταστάσεις. Η πρώτη μάχη που καλούμαστε να κερδίσουμε είναι η μάχη με τον εαυτό μας, το δύσκολο εγχείρημα της εύρεσης ψυχραιμίας και νηφαλιότητας μέσα σε αυτό τον κυκεώνα προβλημάτων και δυσχερών καταστάσεων. Οι πνευματικοί άνθρωποι του τόπου καλούνται να πράξουν με αίσθημα ευθύνης αυτό που η ιστορικότητα των στιγμών επιτάσσει. Η επιστροφή της λογικής, της ορθής σκέψης οφείλει να γίνει αντικείμενου και των ανθρώπων του πολιτισμού. Όσοι παραμένουν όρθιοι μετά τα αλλεπάλληλα χτυπήματα με αίσθημα ευθύνης καλούνται να συνδράμουν στην προοδευτική θετική στροφή της χώρας.
*Μέλος του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών.
Υποψήφιος βουλευτής Αχαΐας Ιανουαρίου 2015
