Το πρώτο βραβείο απέσπασε ο Αιγιώτης ποιητής Αθανάσιος Τρίψας στον Ε’ Παγκόσμιο Διαγωνισμό που είχε προκηρύξει η Αμφικτυονία Ελληνισμού, πολιτιστικός και κοινωνικός φορέας με έδρα την Θεσσαλονίκη και πνευματικό κέντρο τους Δελφούς.
Ο διαγωνισμός είχε θέμα «ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ» [Βεργίνα, Κνωσός, Μυκήνες, Παρθενώνας, Αμφίπολη κ .α.] και ο Αθανάσιος Τρίψας διαγωνίστηκε με το ποίημα «Γη του φωτός ανέσπερη», συμμετέχοντας με το ψευδώνυμο «Αυγερινός».
Η Αμφικτυονία δραστηριοποιείται στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και έχει σκοπό:
– Την γέφυρα επικοινωνίας της Μητροπολιτικής Ελλάδος με τον απόδημο Ελληνισμό
– Την διεθνοποίηση της Ελληνικής γλώσσας
– Την προστασία των διαχρονικών αξιών της Εθνικής Πολιτιστικής Κληρονομιάς
και των αρχών της Ορθοδοξίας.
Η κριτική επιτροπή ήταν 11 μελής και τα μέλη της αποτελούνταν από 7 Έλληνες και 4 Ευρωπαίους καταξιωμένους ποιητές, λογοτέχνες και Ακαδημαϊκούς. Τα διακριθέντα, καθώς και επιλεγμένα ποιήματα των συμμετεχόντων τυπώθηκαν σε καλαίσθητο τόμο ο οποίος θα αποσταλεί σε Ελληνικές και ξένες βιβλιοθήκες.
Γη του φωτός ανέσπερη
Λευκά κατάρτια αγέρωχα , χιλιοταξιδεμένα,
στους ώμους των κρηπίδων φεγγάρια σμιλεμένα,
παλεύουνε οι κίονες στου χρόνου τ’ ανοιχτά.
Των Τριηρών τα έμβολα στ’ αετώματα δεμένα
τις μέρες εμβολίζουνε με τα φτερά ανοιγμένα,
το φως να μεταγγίσουνε σ’ αυτούς που ζουν μπροστά.
Γύρω απ’ των τύμβων τις κορφές λιοντάρια ξαγρυπνάνε,
της δόξας του πολεμιστή την λάμψη να φυλάνε,
που την ανάσα άφησε στην πρώτη τη γραμμή.
Κι απ’ την Βεργίνα, την Κνωσό, Μούσες αναπηδάνε,
διάδημα ολόχρυσο βελανιδιάς φοράνε
και πλέκουν ύμνους και ωδές στης λύρας τη χορδή.
Δέσμες του λόγου φωτεινές απ’ τα παλιά σταλμένες,
θείες της γνώσης κιβωτοί με φως πλημμυρισμένες,
φέρνουν μαζί στο σήμερα τον αιώνα το χρυσό.
Στον Παρθενώνα η αρετή κι η νίκη αγκαλιασμένες,
στων αριθμών το υπέρλαμπρο το πέπλο τυλιγμένες,
στέκουν ψηλά σαν Κολοσσοί μ’ αχτίδες και πυρσό.
Μνήμες που δεν περάσανε του Αχέροντα τις πύλες,
στον Μαραθώνα καρτερούν, ‘μείναν στις Θερμοπύλες,
ασπίδες να προτάξουνε σε νέο ερχομό .
Κι είναι στιγμές που ακούγονται στη ζωοφόρο σμίλες,
ανάσες απ’ το Σούνιο που αφήνουνε οι στήλες
κι απ’ τους Δελφούς αντίλαλος ντυμένος με χρησμό.
Στολίδια γης διάσπαρτα το φως που πλημμυρίζει,
δόξας πηγές αστείρευτες η ανδρεία π’ αναβλύζει,
είν’ η σκυτάλη της γενιάς σε δρόμο λαμπερό.
Στης γνώσης κει τα δύσβατα ο νους να φτερουγίζει,
με του Ομήρου δόρατα το σώμα να τειχίζει
για να κοιτά περήφανα στα μάτια τον εχθρό.
…//…
..2…
Γη του φωτός ανέσπερη, των φίλων της σοφίας,
ισχύς του λόγου των πολλών, λίκνο δημοκρατίας,
αειθαλές το δένδρο σου, αέναοι οι καρποί σου,
Ελλάδα μου, γνώσης πηγή η κάθε σπιθαμή σου!
Πηγή: aigialeianews.gr
