Η θέση της Βίβιαν Σαμούρη στο Δημοτικό Συμβούλιο, στο θέμα του μεταναστευτικού:
«Αρχικά, θα ήθελα να υπενθυμίσω πως ο Δήμος της Πάτρας, καθώς και διάφοροι τοπικοί φορείς, σύλλογοι και οργανώσεις, εκφράζουν επί του πρακτέου την αμέριστη αλληλεγγύη τους απέναντι στους πρόσφυγες και μετανάστες. Οι αποστολές βοηθείας, με είδη πρώτης ανάγκης, όλες αυτές που ήδη πραγματοποιήθηκαν και όσες σχεδιάζονται να ακολουθήσουν, συνδράμουν ουσιαστικά προς την πρόσκαιρη έστω ανακούφιση των κατατρεγμένων αυτών συνανθρώπων μας…
Κι αυτό διότι τα προβλήματα της σίτισης, της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και, φυσικά, της στέγασης προσφύγων και μεταναστών, έχουν αυτονοήτως τη μορφή του κατεπείγοντος...
Ωστόσο, το να εξαντλήσουμε εμείς, ως Δημοτικό Συμβούλιο, τον ανθρωπισμό μας στις προαναφερθείσες πράξεις αλληλεγγύης, θα ήταν μέγιστη αστοχία, διότι είμεθα πολιτικό όργανο κι όχι οργάνωση τύπου Unicef, που διατηρεί απλώς στη ζωή τούς ανά τον πλανήτη αναξιοπαθούντες.
Θέλω να πω, εν ολίγοις, ότι το Σώμα του Συμβουλίου οφείλει να λειτουργήσει αμιγώς πολιτικά…
Εισερχόμενη λοιπόν στην ουσία του θέματος, θα σας υπενθυμίσω ότι από τους περίπου 50.000 εγκλωβισμένους πρόσφυγες και μετανάστες στη χώρα, σχεδόν κανείς δεν θέλει να παραμείνει εδώ, αλλά, αντίθετα, να περάσει στην Κεντρική Ευρώπη. Γι' αυτό άλλωστε βρίσκονται, τη δεδομένη στιγμή, περί τις 12.000 πρόσφυγες στην Ειδομένη.
Κι αυτό συμβαίνει διότι γνωρίζουν καλά πως στην Ελλάδα δεν έχουν μέλλον, καθώς η χώρα μας δεν έχει τη δυνατότητα να τους παράσχει αποτελεσματική πρόσβαση στην εργασία, στην ιατρική περίθαλψη, στην εκπαίδευση των παιδιών τους και στην κοινωνική πρόνοια, όπου είναι απαραίτητο.
Είμαι βέβαιη ότι όλοι γνωρίζετε τι επακριβώς συνέβη προσφάτως στο προάστιο Κατσικά των Ιωαννίνων, όπου μεταφέρθηκαν σε ένα Κέντρο Στέγασης 1167 πρόσφυγες και μετανάστες, για να διαμείνουν σε 420 σκηνές των 8 έως 10 ατόμων. Αντέδρασαν σθεναρά, δεν ήθελαν με τίποτα να παραμείνουν στο συγκεκριμένο χώρο στέγασης, επικαλούμενοι διάφορες αιτίες.
Η αλήθεια όμως είναι, ότι κανείς τους δεν επιθυμεί να ξοδέψει τη ζωή του κάτω από μια σκηνή, στις ουρές των σισιτίων των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων.
Αν λοιπόν θέλουμε πραγματικά να βοηθήσουμε αυτούς τους ανθρώπους, πρέπει να ασκήσουμε, με όση δύναμη διαθέτουμε, πιέσεις προς πάσα κατεύθυνση, ούτως ώστε αυτοί οι άνθρωποι να αποκτήσουν το δικαίωμα της προώθησης σε χώρες που μπορούν να τους απορροφήσουν στα οικονομικά και κοινωνικά τους περιβάλλοντα.
Αυτό συνιστά ανθρωπισμό, αυτό συνιστά Δημοκρατία.
Το περασμένο Σαββατοκύριακο, διαδηλωτές κατέκλυσαν τους δρόμους του Λονδίνου, της Βιέννης, της Βαρκελώνης, του Άμστερνταμ και πολλών πόλεων στην Ελβετίας, φωνάζοντας συνθήματα όπως «οι πρόσφυγες είναι καλοδεχούμενοι εδώ», στέλνοντας σαφές μήνυμα στις κυβερνήσεις τους, οι οποίες σφυρίζουν αδιάφορα μπροστά σ' αυτή την τραγωδία. Προς αυτή την κατεύθυνση πιστεύω ότι οφείλουμε να κινηθούμε και 'μεις, δηλαδή του αγώνα για να ζήσουν αξιοπρεπώς αυτοί οι άνθρωποι».
