Με πρωτοβουλία της Κίνησης Υπεράσπισης Δικαιωμάτων Προσφύγων και Μεταναστών/στριών Πάτρας πραγματοποιήθηκε το προηγούμενο Σάββατο αποστολή στην Ειδομένη.
Δύο αυτοκίνητα (το ένα φορτηγό) με 150 περίπου δέματα με ρουχισμό, τρόφιμα και άλλα αναγκαία ήδη που συγκεντρώθηκαν από ευαίσθητους συμπολίτες μας με συνοδεία 8 ατόμων, έφθασαν στο χωριό Κουφάλια της Μακεδονίας, όπου μας περίμενε η Ομάδα Αλληλεγγύης Δημοτών Νέας Χαλκηδόνας, που υλοποιεί ένα μέρος από το έργο που έχουν αναλάβει πολίτες, προκειμένου να ανακουφιστούν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες. Πρόκειται για ένα χωριό με κατοίκους, από τους οποίους το 90% προέρχονταν από πρόσφυγες της Μ. Ασίας.
Αυτονόητη η ευαισθησία τους στον πόνο και την δυστυχία που εγκαταστάθηκαν λίγα χιλιόμετρα από το χωριό τους. Κοντά σ’ αυτούς και άλλα χωριά από την ευρύτερη περιοχή. Το μεγαλύτερο μέρος του χωριού βρισκόταν σε οργασμό. Γυναίκες μαγείρευαν, άνδρες κουβαλούσαν τα φαγητά και τα συσκεύαζαν σε μερίδες. Αφού ετοιμάστηκαν 2.000 και πλέον μερίδες φαγητού, συνοδεύσαμε μέσα στον καταυλισμό την αποστολή για την διανομή τους. Με αξιοθαύμαστη τάξη (σε αντίθεση με όσα διαδίδονται) οι πρόσφυγες μπήκαν στην σειρά για να πάρουν το φαγητό τους. Άνδρες, γυναίκες και κυρίως παιδιά. Πολλά παιδιά, ίσως το 60% του συνόλου των προσφύγων.
Τι μας έμεινε από την επίσκεψη αυτή:
α) Η προσφορά των Ελλήνων της περιοχής. Εκτός από την δική μας αποστολή εντοπίσαμε τουλάχιστον 4-5 ακόμα φορτηγά αυτοκίνητα ιδιωτών, που μοίραζαν επίσης φαγητό μέσα στον καταυλισμό,
β) Η απουσία του επίσημου Κράτους και της Εκκλησίας εμφανής. Μόνο κάποιοι αστυνομικοί ρύθμιζαν την κυκλοφορία των αυτοκινήτων. Έβλεπε κανείς τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, όμως η επίσημη Πολιτεία δεν ήταν εκεί. Δεν γνωρίζω ή μάλλον δεν μπορώ ακόμα να κατανοήσω την σκοπιμότητα της εγκατάλειψης του συγκεκριμένου καταυλισμού την Ειδομένη. Όμως υπάρχουν παιδιά που πεινάνε και αυτό δεν χωρά σε καμιά σκοπιμότητα,
γ) Το χαμόγελο των μεγάλων και το παιχνίδι των παιδιών κάτω από έναν ελληνικό λαμπερό ήλιο, που στέγνωνε τις σκηνές, το έδαφος και κυρίως τις ψυχές των προσφύγων. Το ότι την μέρα της επίσκεψής μας δεν έβρεχε, μας έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσουμε τον καταυλισμό της Ειδομένης όχι στην χειρότερη μορφή του.
Τα συναισθήματά μας λοιπόν ανάμικτα. Λύπη για την κατάσταση που βιώνει ένας υπερήφανος λαός, που ξεριζώθηκε γιατί το θέλησαν οι μεγάλοι του Κόσμου, αυτοί που ρυθμίζουν τις τύχες όλων μας. Ελπίδα από το κύμα της έμπρακτης συμπαράστασης των Ελλήνων, που ξεκινά από το «στέκι» της Ιωάννου Βλάχου της Κίνησης Υπεράσπισης Δικαιωμάτων Προσφύγων και Μεταναστών/στριών Πάτρας και φθάνει στα Κουφάλια και σε άλλα χωριά και πόλεις της Χώρας μας. Υπερηφάνεια για την αφανή συμπαράσταση στους κατατρεγμένους από δεκάδες ανώνυμους που είδαμε με τα αυτοκίνητά τους να συνδράμουν τους πρόσφυγες. Αισιοδοξία από το χαμόγελο των ταλαιπωρημένων προσφύγων και το παιχνίδι των παιδιών τους.
Ας δώσει ο καθένας μας ό,τι μπορεί γι’ αυτή την υπόθεση. Η Ειδομένη δεν είναι μακριά μας. Μπορεί να απέχει πολλά χιλιόμετρα από την πόλη μας. Όμως οι δεκάδες χιλιάδες των ακούσιων νέων κατοίκων της πρέπει να είναι «κοντά» μας και εμείς κοντά σ’ αυτούς. Ελάχιστο δείγμα του ανθρωπισμού που σίγουρα διαθέτει ο καθένας από μας. Οι τρόποι να βοηθήσει κανείς είναι πολλοί. Αρκεί να το θελήσει και θα βρει τον δρόμο που του ταιριάζει.
