Με το καράβι που λέγεται Ελλάδα να βαδίζει ολοταχώς σε ταραγμένες θάλασσες και την Κυβέρνηση να αδυνατεί να χαράξει στρατηγική, στριμωγμένη στα αδιέξοδα που η ίδια δημιούργησε, αναζητούνται επειγόντως λύσεις που θα επαναφέρουν το ένα και μοναδικό ζητούμενο της επανεκκίνησης, την κανονικότητα στην ζωή του Έλληνα.
Ο παραγωγικός πολίτης που έχει χάσει κάθε εμπιστοσύνη στο Κράτος, δεν μπορεί να λειτουργήσει με «καθαρό» μυαλό στις καθημερινές του συναλλαγές.
Ταυτόχρονα δεν μπορεί υπό τις παρούσες συνθήκες να ελπίζει σε θεαματικές αλλαγές που θα επαναφέρουν τη ζωή του σε επίπεδα αξιοπερέπειας και ασφάλειας, που θα ισορροπήσουν την καθημερινότητά του και θα του επιτρέψουν να κάνει σχέδια για το μέλλον.
Τι σημαίνει παραγωγικός πολίτης; Είναι ο άνθρωπος που έχει τα κουράγια, μέσα σε ένα βαρύ οικονομικό κλίμα να δουλέψει και να δώσει πνοή στην οικονομία, αγνοώντας τις «σειρήνες» για οποιαδήποτε δοσοληψία με το Κράτος το οποίο ούτως ή άλλως δεν μπορεί πια να αποτελεί την ιερή αγελάδα που «τάϊζε» τόσα χρόνια χιλιάδες «κηφήνες» που το περιτριγύριζαν.
Ο παραγωγικός πολίτης με δύο λόγια, είναι εκείνος που μπορεί να καθορίσει τις εξελίξεις και να δημιουργήσει προοπτική.
Σε αυτόν πρέπει να στραφούν οι υγιείς πολιτικές δυνάμεις του τόπου. Αυτόν πρέπει να στηρίξουν, σε αυτόν πρέπει να παραθέσουν ένα συγκροτημένο πολιτικό σχέδιο που θα του δίνει τη δυνατότητα να ξέρει από τώρα, πώς θα σχεδιάσει, και πώς θα υλοποιήσει τις ιδέες του.
Είτε το θέλουν πολλοί είτε όχι, αυτός ο άνθρωπος σήμερα εκφράζεται πολιτικά μέσα από έναν χώρο που κάποτε ονομαζόταν μεσαίος αλλά ιστορικά και ουσιαστικά κεντρώος. Και μπορεί οι ιδεολογικές του προσεγγίσεις να συμπίπτουν με την δεξιά ή την κεντροαριστερά, πλην όμως η στάση της ζωής του και οι συγκροτημένες αντιδράσεις του δεν του επιτρέπουν ξεσαλώματα και πράξεις «του αέρα»
Δυστυχώς, μέχρι σήμερα και παρά το γεγονός οτι ο παραγωγικός πολίτης έδωσε εμπιστοσύνη σε κόμματα που επιχείρησαν ανοίγματα προς την μεριά του, μάλλον απογοήτευση εισέπραξε.
Οι εξελίξεις τον απενεργοποίησαν και η ικανότητα των εκπροσώπων του βαθέως κομματικού κράτους να επιπλέουν, τον οδήγησαν στην απομόνωση Παρακολουθώντας προσεκτικά τις (πρόσφατες) προσπάθειες τμήματος του πολιτικού συστήματος να απλωθεί προς τον χώρο του, μόνο μερικές διαπιστώσεις διατυπώνουμε:
Πρώτον: το ΠΑΣΟΚ αποδεκατισμένο πολιτικά δεν μπόρεσε
Δεύτερον το Ποτάμι χωρίς πυξίδα και με τα ρίσκα του καινούργιου απέτυχε
Τρίτον η Ένωση Κεντρώων …άστο καλύτερα
Απομένει η παραδοσιακή πολιτική δύναμη της Νέας Δημοκρατίας υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που επιχειρεί μέσω εσωτερικών και ίσως και επίπονων στην πορεία κομματικών διεργασιών να προχωρήσει σε γενναίο άνοιγμα προς το Κέντρο.
Και αν στην πορεία αυτή ξαναγίνει το λάθος και επιχειρηθούν ισορροπίες με πτέρυγες και τάσεις που έχουν αποτύχει στην πράξη, τότε και αυτή η προσπάθεια θα πάει χαμένη. Διότι είπαμε οτι πλέον το κέντρο δεν παρατάσσεται στην πολιτική σκηνή μόνο ως ενα σύνολο πολιτών που δεν επιθυμούν ακραίες πολιτικές, αλλά ως σύνολο που έχει την όρεξη να παράξει.
Το άνοιγμα σε αυτή την πολυπληθή μάζα της κοινωνίας θα πρέπει να αποτελέσει στοίχημα για την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, με όπλα την αλήθεια και την εμπιστοσύνη.
Αν χαθεί και αυτή η ευκαιρία, τότε δυστυχώς ας πούμε καληνύχτα στη χώρα και ας συνεχίσουμε να περιμένουμε τα δανεικά για να πληρώνουμε ότι πιο αντιπαραγωγικό «παρήγαγε» την τελευταία 35ετία αυτός ο τόπος.
