Κληθήκαμε Κυριακή πρωί, στο θέατρο της πόλης, για να συζητήσουμε για την ανεργία.
Δεν τρέφαμε αυταπάτες.
Η μέχρι τούδε πρακτική Πελετίδη, δεν επέτρεπε αισιοδοξία.
Δυστυχώς, επιβεβαιωθήκαμε.
Ακούσαμε μια παρωχημένη μαρξιστική ανάλυση, προηγούμενων δεκαετιών, έξω και μακριά από τη σύγχρονη πραγματικότητα.
Ακούσαμε απλουστεύσεις, μονομέρειες και αφορισμούς, που βιάζουν την κοινή λογική και αρνούνται ακόμη και τα αυτονόητα.
Ακούσαμε ότι οι υποδομές, τα δίκτυα, οι δρόμοι, η ενέργεια, δε σχετίζονται και δε βοηθούν στην ανάπτυξη!
Ακούσαμε ότι ο τουρισμός και το καρναβάλι δεν αποτελούν μοχλούς ανάπτυξης!
Ακούσαμε ότι λύση στην ανεργία είναι 2000 περίπου διορισμοί στο δημόσιο στην Πάτρα, καμιά 400αριά χιλιάδες δηλαδή, σ’ όλη της Ελλάδα.
Κουβέντα για τις τοπικές επιχειρήσεις και τα προϊόντα τους, κουβέντα για τον πρωτογενή τομέα, κουβέντα για τους αυτοαπασχολούμενους και τους εμπόρους, κουβέντα για τους μικρομεσαίους, τσιμουδιά για επενδύσεις!
Τραγικό, να κλείνουμε το μάτι στους ανέργους και να τους υποσχόμαστε διορισμούς…
Τραγικό να παίζουμε με τον πόνο και την αγωνία των ίδιων και των οικογενειών τους!
Φτηνό το λαϊκίζειν…
Η πόλη θέλει δουλειές και αυτοί ζητούν διορισμούς!
Η πόλη χρειάζεται εξωστρέφεια και δημιουργία και αυτοί αρέσκονται στη μιζέρια!
Η πόλη προσβλέπει σε επενδυτικό κλίμα και αυτοί το πολεμούν με κάθε τρόπο!
Η πόλη υποβαθμίζεται μέρα και τη μέρα και αυτοί επιχαίρουν!
Όταν η Δημοτική Αρχή της πόλης προτείνει ως λύση, πορεία 220 χιλιομέτρων, από την Πάτρα στην Αθήνα (ναι, όπως το ακούτε: με τα πόδια Πάτρα-Αθήνα!!!) μπορούμε πλέον να είμαστε σίγουροι, ότι δεν υπάρχει πλέον ελπίδα από αυτή.
Κι ενώ ζητάμε εναγωνίως μια έκρηξη ανάπτυξης, δημιουργίας και εξωστρέφειας, το σύνθημά τους είναι: αύξηση των διορισμών, αύξηση των χιλιομέτρων των πορειών!
Όμως, το κράτος των διορισμών χρεοκόπησε και οι πορείες συχνά, δεν σε οδηγούν εκεί που θες.
Όποιος επενδύει σε αυτή την πρακτική, έχει ήδη χρεοκοπήσει και ας μην το ‘χει αντιληφτεί…
