Υπάρχει ένα μεγάλο λάθος στο πως αντιμετωπίζετε ο αθλητισμός στον Νομό μας. Σίγουρα οι τοπικές ομάδες κυρίως μπάσκετ και ποδοσφαίρου συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον των κατοίκων των περιοχών, όμως η συντήρησή τους γίνεται με κόπο και μεγάλη προσπάθεια να συγκεντρωθούν κάθε φορά τα απαραίτητα χρήματα έστω και για τις εμφανίσεις.
Εύλογα όμως θα με ρωτήσει κάποιος: Μα ο αθλητισμός ως πρόβλημα μέσα στην κρίση όταν χιλιάδες συμπολίτες μας τα φέρνουν βόλτα δύσκολα; Η απάντηση όμως για μένα αυτονόητη: Διέξοδος σημαντική για τους νέους να αποφύγουν την μιζέρια της ανεργίας, αλλά και εκτόνωση μέσα από την αγωνιστική δράση. Το λάθος κατά συνέπεια εντοπίζεται στο γεγονός πως τις περισσότερες φορές ή αναγνώριση ύπαρξης προβλημάτων εστιάζεται στην πορεία του επαγγελματικού αθλητισμού, αρχής γενομένης από τα προβλήματα της Παναχαικής, του Παναιγιάλειου, του ΝΟΠ ή ακόμα και του Απόλλωνα ορισμένες φορές.
Το τι σημαίνει αθλητισμός και η ιστορικότητα συλλόγων της Πάτρας έχω την τύχη να το γνωρίζω από πρώτο χέρι. Είμαι τυχερός γιατί συχνά πυκνά ακούω αφηγήσεις του πατέρα μου για τα αθλητικά δρώμενα της δεκαετίας του 50΄ όπου οι οικογένειες και η πόλη στήριζαν με ότι μέσα διέθεταν τις ομάδες. Δεν είναι λίγες οι αφηγήσεις του πατέρα μου που ως ιδρυτής της ΕΑΠ αλλά και ως πρωταθλητής Ελλάδος με τον ΝΟΠ, αναπολεί την περίοδο που οι αθλητές του volley έκτιζαν μόνοι τους τις κερκίδες του γηπέδου, ή ως αθλητές του πόλο έκαναν προπονήσεις στην θάλασσα στον μόλο με όποιες και αν ήταν οι συνθήκες.
Είχα την τύχη να βιώσω και εγώ σαν αθλητής του handball τον τρόπο αντιμετώπισης του αθλητισμού της πόλης την δεκαετία του 90, έχοντας παίξει πολλές φορές τόσο στο «Τόφαλος», αντίπαλος ομάδων όπως ο Ολυμπιακός Πατρών και ο Ηρακλής Πατρών -που όμως σήμερα δεν υπάρχουν- όσο και στα άλλα κλειστά του Νομού μας. Τότε που ο αθλητισμό στην Πάτρα ανθούσε.
Ήταν βέβαια οι εποχές που η πόλη αναζητούσε μέσα από την ανάδειξη των ομάδων της την δική της ανάταση, καθώς στήριζε την άμιλλα και το ήθος των αθλητών χωρίς να βασίζεται στα σύγχρονα «κατασκευαστικά στηρίγματα» γηπέδων και κολυμβητηρίων που σε τελική ανάλυση μόνον την υστεροφημία ορισμένων πολιτικών εξυπηρετούν σήμερα.
Σήμερα αν δεν προκύψει κάποιο πρόβλημα μεγάλης ομάδας, ίσως κανείς να μην προβληματίζεται για το γεγονός ότι η στήριξη του αθλητισμού αποτελεί υποχρέωση των Δήμων που τα τελευταία χρόνια έχουν επιλέξει να αγνοούν. Στήριξη χρειάζονται όλες οι ομάδες, ειδικά οι τοπικές που αποτελούν την κυψέλη της νεολαίας. Ας μην γίνεται συνέχεια λόγος για τις μεγάλες. Αν δεν διερωτάται κανείς τον ρόλο που μπορούν να παίξουν οι Δήμοι θα αντέτεινα πως υπάρχει τρόπος να δρομολογηθεί η υλοποίηση προγραμμάτων που να παρέχουν ενίσχυση στην προσπάθεια τόσων ομάδων μικρών κατηγοριών. Δεν χρειάζεται να είναι μόνον χρήματα. Αρκεί μία «διασύνδεση» με έναν τοπικό επιχειρηματία ή η επικοινωνιακή παρέμβαση προκειμένου να διαμορφωθεί ένα καλάθι ανταποδοτικής στήριξης που να το μοιράζονται οι τοπικές ομάδες.
Μπορεί τα «επαγγελματικά» αθλήματα να διαμορφώνουν υπόθεση με ιδιαίτερες δυσκολίες, όπως περιπτώσεις ιστορικών ομάδων όπως η Παναχαϊκή, ο Παναιγιάλειος, ο ΝΟΠ, η ΕΑΠ, ο Απόλλωνας Πάτρας, η Ορμή, καθώς και άλλες που θα έπρεπε και πρέπει να αντιμετωπισθούν σαν πρόκληση ανάδειξης του Πατραϊκού και κατ΄ επέκταση του Αχαϊκού αθλητισμού ως βιτρίνα. Όμως η ουσία της βάσης της ενασχόλησης της νεολαίας παραμένουν το τοπικά και περιφερειακά πρωταθλήματα οι ομάδες των οποίων πρέπει να στηριχθούν εν μέσω κρίσης καθώς πέραν της αθλητικής δεσπόζουσα θέση στην ενεργοποίησή τους παίρνει και η κοινωνική.
