Φίλοι και συναγωνιστές της δημοκρατίας, της εργασίας, της ανθρώπινης και κοινωνικής αλληλεγγύης όσοι άμεσα βιώσαμε τα γεγονότα του Γενάρη του ΄91, αλλά και όσοι τα προσεγγίσαμε με διαφορετικούς όρους στην μετέπειτα 25ετία.
Αυτή η ώρα είναι πολλαπλά επώδυνη και βασανιστική μα ταυτόχρονα δημιουργική καθώς καλούμαστε μέσα σε λίγη ώρα να αναλύσουμε και να ανασυνθέσουμε στο μυαλό μας, ολόκληρο το πλέγμα των κοινωνικών αντιθέσεων και αντιφάσεων που καθιστούν αναπότρεπτα τέτοια γεγονότα που αφήνουν το στίγμα τους και την επίδραση τους στη διαμόρφωση μιας ιστορικής αναγκαιότητας.
Είναι η περίοδος του Γενάρη του ’91 που ο νεοφιλελεύθερος καπιταλιστικός μινώταυρος επιδιώκει να θεμελιώσει και να επιβάλλει άμεσα την απόλυτη κυριαρχία του στον νεοελληνικό κοινωνικό μετασχηματισμό και μάλιστα με ρυθμούς και όρους σαδιστικούς για την εργασία, την κοινωνία, την δημοκρατία.
Νεοφιλελευθερισμός και νεοφασισμός σε κάθε μορφή και έκφραση όπως σήμερα που κατακλύζουν την Ευρώπη και όχι μόνο, χέρι-χέρι σε ενιαίο μέτωπο κράτους και παρακράτους αμφισβητούν την κοινωνική υπόσταση του ανθρώπου την ίδια την υπαρξιακή οντότητα του ως ενότητα συνείδησης και είναι.
Αν αυτό το κοινωνικοπολιτικό βαμπίρ μπορούσε να υπάρχει την εποχή της αγριότητας και της βαρβαρότητας της ανθρωπολογικής εξέλιξης, το ανθρώπινο είδος θα’χε εξαλειφθεί από τη γη όπως οι δεινόσαυροι.
Αν αυτό το κοινωνικοπολιτικό βαμπίρ που παράχθηκε την περίοδο του πολιτισμού αποτελεί και όριο του ανθρώπινου πολιτισμού τότε το ανθρώπινο είδος θα’ χει τη τύχη των δεινοσαύρων από τις ίδιες τις εγγενείς του δυνάμεις και όχι από εξωγενείς δυνάμεις ή εγγενείς αδυναμίες όπως συνέβη στο είδος των δεινόσαυρων.
Φίλοι και συναγωνιστές.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που η Μεσόγειος έχει μεταβληθεί από τους σημερινούς επικυρίαρχους του δυτικού πολιτισμού σε κρεματόριο των λαών της Αφρικανικής ηπείρου, των λαών της νοτιοανατολικής Ασίας, της εγγύς και μέσης Ανατολής.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που η χώρα μας για πάνω από επτά χρόνια έχει γίνει κέντρο της παγκόσμιας κρίσης όχι μόνο οικονομικής αλλά και των αξιών του δυτικού πολιτισμού.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που η Ευρώπη όχι μόνο λόγω εδαφικής και οικονομικής γεωγραφίας, έχει καταστεί κεντρικό γεωπολιτικό διακύβευμα των ανταγωνισμών για παγκόσμια ηγεμονία που στο κέντρο και την περιφέρεια της αντιπαρατίθενται αλλά και συγκροτούν τις στρατηγικές συμμαχίες τους οι δυνάμεις του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού.
Είναι ο ευρωπαϊκός χώρος ο μοναδικός στον αναπτυγμένο καπιταλισμό και μάλιστα σε συνθήκες νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας, που η εργατική τάξη και οι λαοί έστω και από θέση οπισθοφυλακών αμύνονται μαχητικά στις θέσεις του κοινωνικού κράτους, δηλαδή της υπεράσπισης της εργασίας και της δημοκρατίας.
Αυτά είναι όμως η εργασία και η δημοκρατία που θυσιάζονται καθημερινά και παγκόσμια στον νεοφιλελεύθερο μινώταυρο.
Στον κομμουνιστικό πυλώνα του Πεκίνου η εργασία έχει σταματήσει ουσιαστικά να λογαριάζεται σαν αξιογόνα διαδικασία και η εργατική δύναμη αντικαθίσταται στην παραγωγική διαδικασία και το εργασιακό προτσές με τους όρους των πρώτων υλών και του πάγιου κεφαλαίου.
Στις χρηματιστηριακές αίθουσες από τη Νέα Υόρκη μέχρι τη Σαγκάη στη 4ώρη θεσμική λειτουργία τους καταναλώνεται σε μια μόνο συνεδρία για λογαριασμό ολόκληρης της ανθρωπότητας ο κοινωνικός χρόνος όχι μόνο ενός 24ωρου αλλά ο χρόνος μιας βδομάδας, ενός μήνα, ενός έτους έτσι που για τη δημοκρατική λειτουργία των κοινωνιών δεν περισσεύει καθόλου χρόνος όχι μόνο για αμμεσοδημοκρατικές μορφές, αλλά ούτε για την πιο κουτσουρεμένη έμμεση αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Η λειτουργία του συστήματος απαιτεί τον καθολικό ολοκληρωτισμό, την απόλυτη ανεξέλεγκτη και ανέλεγκτη εξουσία.
Στον αστερισμό αυτών των τάσεων και απαιτήσεων του καπιταλιστικού νεοφιλελεύθερου μινώταυρου βιώνουμε την εποχή ενός νέου κοινωνικού καταμερισμού εργασίας που αμφισβητεί ακόμη και τους όρους και νόμους της εμπορευματικής παραγωγής, πηγαίνοντας πολύ πίσω από την αστική γαλλική επανάσταση, στην εποχή της δουλοπαροικίας.
Σε ένα τέτοιο ιστορικό και κοινωνικό γίγνεσθαι συγκροτούνται αναπότρεπτα σταυροδρόμια που απαιτούν απαντήσεις όχι σε λεπτομέρειες, δευτερεύουσες αντιθέσεις και αντιφάσεις, αλλά στα κεντρικά ζητήματα ουσίας που θα διαμορφώνουν την επόμενη φάση της ιστορικής αναγκαιότητας. Τότε το ατομικό, το ενικό, το ειδικό πρέπει να ταυτοποιηθεί με τις αξίες του γενικού, του καθολικού.
Η κοινωνία της εργασίας, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της κοινωνικής αλληλεγγύης πρέπει να οριοθετηθεί αποφασιστικά από τις δυνάμεις της ανταγωνιστικής αποκοινωνικοποίησης του ανθρώπου, από τις δυνάμεις της βαρβαρότητας και του ολοκληρωτισμού. Να υπερασπιστεί την εργασία και την κοινωνία ως παράγοντες απελευθέρωσης του ανθρώπου και όχι ως παράγοντες εξανδραποδισμού και υποδούλωσης.
Στους αγώνες γι αυτή τη οριοθέτηση, άξιοι λαϊκοί αγωνιστές έχουν τη δική τους ξεχωριστή και καθοριστική συνεισφορά, αφήνουν το στίγμα τους, αναδείχνονται ταγοί και οδηγοί της κοινωνίας.
Να γιατί ο Νίκος Τεμπονέρας πέρασε πρώτος αυτή τη πόρτα και με το αίμα του την ξαναέδωσε στους μαθητές και τη κοινωνία σαν παράθυρο γνώσης, δημοκρατίας και κοινωνικής αλληλεγγύης.
Να γιατί ο Παύλος Φύσσας κράτησε με το αίμα του λεύτερα τα σοκάκια και τις πλατείες της Αμφιάλης.
Να γιατί το σύνθημα ΤΕΜΠΟΝΕΡΑ ΖΕΙΣ ΜΕ ΠΕΤΡΟΥΛΑ ΛΑΜΠΡΑΚΗ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙΣ εκφράζει 25χρόνια τώρα το λαό και τη νεολαία.
Φίλοι και συναγωνιστές, ο Νίκος Τεμπονέρας μετείχε και παράγαγε ιδεολογία και πολιτική ως μέλος και στέλεχος μιας πολιτικής συλλογικότητας του Εργατικού Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου. Μιας συλλογικότητας που έκανε και κάνει κάθε προσπάθεια να φανεί αντάξια της μνήμης και της θυσίας του.
Γι αυτό θεώρησε και θεωρεί προσβολή στη μνήμη του και τη θυσία του να προβάλει έστω και σαν υπόνοια οποιαδήποτε αξίωση πολιτικής ιδιοκτησίας σ’ αυτά.
Οι λαϊκοί αγωνιστές δεν έχουν ανάγκη από ιδιοκτήτες και διαμεσολαβητές των αγώνων και της θυσίας τους.
Η αριστερά δεν παράγει, δεν μπορεί να παράγει εμπορεύματα που θέλουν μάλιστα ιδιοκτήτες. Παράγει αξίες, διαμορφώνει κοινωνικά υποδείγματα που μπορούν να θεμελιώσουν συλλογικότητες ακόμη και στις πιο άγριες συνθήκες του καπιταλισμού που αντιστοιχούν από κάθε άποψη στις σοσιαλιστικές και κομμουνιστικές κοινωνικές σχέσεις που επαγγέλλονται.
Αυτά γράφει για τους συντρόφους του η πολιτική διαθήκη του Νίκου Τεμπονέρα.
Σ’ αυτή πασχίζουμε να ανταποκριθούμε και νοιώθουμε περήφανοι γι’ αυτό.
