Σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη προχώρησε η Τζένιφερ Λόπεζ, αναφερόμενη όχι τόσο στην πολυτάραχη προσωπική της ζωή, αλλά στα στερεότυπα που αντιμετώπισε στην καριέρα της στο παρελθόν και στο σήμερα ως Λατίνα καλλιτέχνιδα.
Όπως η ίδια είπε, κάθε πρότζεκτ είναι πάντα μια ευκαιρία για να ξεπεράσει τα όριά της και τον εαυτό της. Και σε μια κινηματογραφική βιομηχανία που εξακολουθεί να αντιμετωπίζει προβλήματα σε ό,τι αφορά στην εκπροσώπηση, συνεχίζει να βάζει τα δυνατά της και να υποστηρίζει την καταγωγή της.
Μιλώντας λοιπόν στο podcast του Variety «Awards Circuit», η Τζένιφερ Λόπεζ αναφέρθηκε στην επί δεκαετίες καριέρα της στη μεγάλη οθόνη, τα στερεότυπα που αντιμετωπίζει ακόμα και σήμερα ως Λατίνα ηθοποιός, καθώς για το ότι η τέχνη πρέπει μόνο να ενώνει.
«Άκουσα κάποιον να λέει ότι η θετική αλλαγή είναι αργή – και είναι, αλλά εφόσον κινούμαστε προς τη σωστή κατεύθυνση, αυτό είναι που έχει σημασία. Όταν ξεκίνησα, δεν υπήρχαν πολλοί ρόλοι για τις Λατίνες ηθοποιούς. Έκανα οντισιόν για στερεοτυπικούς ρόλους. Σκεφτόμουν συνέχεια, ‘γιατί δεν μπορώ να παίξω έναν πρωταγωνιστικό ρόλο; Γιατί δεν μπορώ να είμαι το κορίτσι της διπλανής πόρτας;’. Αυτή η πίστη -η πεποίθηση ότι ανήκα- ήταν αυτό που με βοήθησε να σπάσω αυτά τα στερεότυπα», τόνισε στη συνέντευξή της.
Μιλώντας για την ταινία «Unstoppable», η ίδια ανέφερε ότι «δεν γίνονται συχνά τέτοιες ταινίες». «Ταυτίστηκα μαζί της. Κατάλαβα την ανατροφή που είχαν, τους αγώνες, τις σχέσεις και τις θυσίες που έκανε η Τζούντι για τον γιο της. Συνειδητοποίησε, από νωρίς, ότι αν δεν αποδεχόταν το παιδί της, πώς θα αποδεχόταν ποτέ εκείνο τον εαυτό του; Αυτή η στιγμή της αγάπης και της ανάπτυξης – είναι παγκόσμια».
Η συγκεκριμένη ταινία αφηγείται την πραγματική ιστορία του Άντονι Ρόμπλες, ενός παλαιστή που αψήφησε κάθε εμπόδιο και έγινε πρωταθλητής. Σε σκηνοθεσία του Μπίλι Γκόλντενμπεργκ και με συμπρωταγωνιστή τον Τζαρέλ Τζερόμ, αναφέρεται τόσο στο ταξίδι του Ρόμπλες όσο και στη μητέρα του, Τζούντι, η οποία αγωνίστηκε ακούραστα για να τον υποστηρίξει.
Οι δηλώσεις της για το «σύνδρομο του απατεώνα»
«Το σύνδρομο του απατεώνα είναι πραγματικό, ειδικά όταν έρχεσαι από γειτονιές όπως εγώ», είπε στη συνέντευξή της. «Αλλά έμαθα ότι έχει να κάνει με το τι λες στον εαυτό σου. Πρέπει να ανακατευθύνεις αυτή την εσωτερική φωνή. Κάθε φορά που παρεισφρέουν οι αμφιβολίες, ‘δεν ανήκω εδώ, δεν είμαι αρκετά καλή’, πρέπει να τις αντικαθιστάς με το ‘όχι, έχω δουλέψει σκληρά. Ανήκω εδώ’. Είναι μια νοοτροπία που μεταμορφώνει τα πάντα».
Από τον ρόλο της στην ταινία «Selena» το 1997 και τώρα ως παραγωγός και υπέρμαχος της διαφορετικότητας, η καριέρα της αψηφά κάθε κατηγοριοποίηση.
«Το κάνω για την αγάπη της τέχνης», τόνισε η Τζένιφερ Λόπεζ σε σχετική ερώτηση στο podcast. «Δεν έχει να κάνει με τα βραβεία ή τις διακρίσεις. Έχει να κάνει με την αφήγηση ιστοριών που έχουν σημασία – ιστορίες που κάνουν τους ανθρώπους να νιώθουν ότι τους βλέπουν, ιστορίες που εμπνέουν. Αυτό είναι που με κρατάει σε εγρήγορση».
* Πηγή: Grace