Πέρασαν τέσσερα χρόνια από τότε που η Χριστίνα Κοντοβά ταξίδεψε στην Ουγκάντα για να συναντήσει το κοριτσάκι που θα γινόταν η κόρη της, Άιντα. Με αυτή την αφορμή, η σχεδιάστρια μόδας και επιχειρηματίας μοιράστηκε στον λογαριασμό της στο Instagram ένα βίντεο όπου ανατρέπει τα στερεότυπα και τις ασφυκτικές, σε κάποιες περιπτώσεις, κοινωνικές προσδοκίες περί μητρότητας. Στη λεζάντα έγραψε: «Σαν σήμερα πριν 4 χρόνια ταξίδεψα στην Ουγκάντα για να συναντήσω την κόρη μου! Το ταξίδι της μητρότητας είναι τόσο διαφορετικό για κάθε γυναίκα αλλά όλες οι ιστορίες είναι πολύτιμες γιατί είναι μοναδικές. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο… δημιουργούμε οικογένειες, μεγαλώνουμε παιδιά και εξελισσόμαστε κι εμείς μέσα από αυτή την εμπειρία».
«Πολλοί φαντάζονται ότι μια γυναίκα πάει να υιοθετήσει γιατί, ξέρω ‘γω, έχει μεγαλώσει και δεν μπορεί να κάνει παιδιά ή έχει κάνει πάρα πολλές εξωσωματικές. Δεν έχω κάνει ποτέ [εξωσωματικές], δεν θα έμπαινα μάλλον σε αυτή τη διαδικασία. Όταν μου λένε, μα τι καλός άνθρωπος είστε, που πήγατε και πήρατε ένα παιδάκι, λέω, παιδιά, εγώ αυτό μπορούσα να κάνω και αυτό ήθελα, δεν το ‘κανα γιατί είμαι καλός άνθρωπος. Μια άλλη μαμά κάνει δέκα εξωσωματικές και το προσπαθεί με τον δικό της τρόπο, υπάρχουν πολλοί τρόποι, υπάρχει και ο δικός μου. […] Για μένα ήταν, δεν ξέρω, ο σκοπός της ζωής μου».
Σε συνέντευξη που είχε δώσει στο Marie Claire, απαντώντας σε ερώτηση για τα πρώτα συναισθήματά της όταν αντίκρισε την Άιντα, είπε:
«Ήταν ένα μείγμα ανυπομονησίας, συγκίνησης, φόβου, χαράς που κατάφερα να φτάσω έως εκεί και που ξεκινούσε αυτό το ταξίδι. Είχα απορίες. Την κοιτούσα και ήταν σαν ένα μικρό θαύμα. Με κοιτούσε και με το ωραίο της βλέμμα. Tότε ήταν δύο ετών, ένας κανονικός άνθρωπος. Το έχω ξαναπεί, άργησα να έχω συναισθήματα για το παιδί. Στην αρχή αυτό που κοιτούσαμε ήταν να “επιβιώσουμε” και οι δύο, εγώ στην Ουγκάντα, εκείνη μαζί μου και κάπως να γνωριστούμε. Σκεφτόμουν ποιος είναι ο σωστός τρόπος να φέρομαι σε ένα παιδί. Ευτυχώς είχα βοήθεια από μια ντόπια γυναίκα, από ανθρώπους του περιβάλλοντός μου. Οι πρώτοι δύο μήνες κύλησαν έτσι, μετά ξεκίνησα να έχω συναισθήματα και να συνδέομαι με το παιδί. Νομίζω πως όλες οι μητέρες το ίδιο βιώνουν, δεν πιστεύω ότι αγαπάει καμία το παιδί της με το που το βλέπει. Αγαπάς τα βιώματα που έχεις μαζί του».