Συλλυπητήρια ανακοίνωση:
Ένας φίλος, ένας συνεργάτης, ένας φωτεινό μυαλό της κοινωνίας μας έφυγε απρόσμενα πριν 40 μέρες από κοντά μας.
Ο Δημήτρης Δραγγανάς, εκπαιδευτικός, φιλόλογος, ζούσε στο Μεσολόγγι από όπου και καταγόταν. Εκτός από τα εκπαιδευτικά του καθήκοντα συμμετείχε σε πολλές δράσεις για την ανάδειξη και προαγωγή του πολιτισμού σε όλες του τις εκφάνσεις, ιδιαίτερα δε των γραμμάτων και των τεχνών.
Στα 56 χρόνια του αφήνει ένα ανεξίτηλο αποτύπωμα προσφοράς στο Μεσολόγγι και μια μεγάλη οδύνη στην οικογένεια του, τη σύζυγο του Γιώτα και τα δύο του παιδιά του φοιτητές Κώστα και Γλαύκο.
Η Κοινο_Τοπία γνώρισε τον Δημήτρη αρκετά χρόνια πριν μέσω της επιστήθιας φίλης του και ενεργού μέλους της Κοινο_Τοπίας Αλέκας Ράπτη.
Συνεργάστηκε σε εκδηλώσεις-παραγωγές της οργάνωσης όπως:
-το υπερβατικό τοπίο ερωτικής ποίησης με το Μονόγραμμα του Οδυσσέα Ελύτη, ποιήματα του Τάσου Λειβαδίτη καθώς κ’ άλλων ποιητών σε επιμέλεια της εκπαιδευτικού και εμψυχώτριας Αλέκας Ράπτη στις 12 Φεβρουαρίου 2017 στο θέατρο ‘‘Αγορά’’
- την μουσικοθεατρική παράσταση βασισμένη στα βιβλία του Χαλίλ Γκιμπράν ‘‘Ο Προφήτης και ο Κήπος του Προφήτη’’ σε επιμέλεια της εκπαιδευτικού και εμψυχώτριας Αλέκας Ράπτη στον πολυχώρο Επίκεντρο την 1 Ιουνίου 2018
- την μουσικοποιητική βραδιά με αφετηρία το βιβλίο ‘‘Μαντόνα Σιξτίνα’’ του Β. Γκρόσσμαν σε επιμέλεια της εκπαιδευτικού και εμψυχώτριας Αλέκας Ράπτη στις 10 Φεβρουαρίου 2019 στην αίθουσα συναυλιών της Φιλαρμονικής Εταιρίας-Ωδείο Πατρών
- την περιήγηση στον Κήπο των Ηρώων στο Μεσολόγγι όπου οι συμμετέχοντες είχαν την εμπειρία ενός βιωματικού – διαδραστικού project για ενήλικες με τίτλο Ξυπνώντας τις μνήμες με σημεία αναφοράς (συνδιαλέγομαι με τα μνημεία - αφουγκράζομαι τον χώρο - πλησιάζω τα αγάλματα - φεύγω με λέξεις δώρα των αγαλμάτων). Έμπνευση-υλοποίηση Δ. Δραγγανά στις 14 Απριλίου 2019
Με τον Δημήτρη, ανήσυχο και δημιουργικό πνεύμα, φεύγοντας από τα δύσκολα χρόνια του covid19, η Κοινο_Τοπία είχε σχεδιάσει πολλές δράσεις. Δυστυχώς το απρόσμενο άφησε μετέωρα όλα τα σχέδια και ο Δημήτρης πέταξε για τα ουράνια αφήνοντας μια θλίψη σε όσους τον γνώρισαν και τον αγάπησαν.
Απλός, φιλικός, στοχαστικός, βαθύς γνώστης των γραμμάτων και της τέχνης, της ιστορίας, του πολιτιστικού αποθέματος του τόπου του και της πατρίδας του το οποίο αγωνιζόταν να αναδείξει, παράδειγμα για όλους.
Η Κοινο_Τοπία χαιρετά και αποχαιρετά τον φίλο και συνεργάτη που τίμησε με την παρουσία του και την προσφορά του την οργάνωση.
Για την Κοινο_Τοπία
Ανδρέας Σπηλιώτης
Στη μνήμη Δημήτρη Δραγγανά από τη φίλη του Αλέκα Ράπτη, εκπαιδευτικό, εμψυχώτρια, ηθοποιό
Φωνές
Ιδανικές φωνές και αγαπημένες εκείνων που πεθάναν.
Κάποτε μέσα στα όνειρά μας ομιλούνε.
Κάποτε μες στη σκέψη τις ακούει το μυαλό…
(Απόσπασπα Κωνσταντίνος Καβάφης)
………Καθώς ανάμεσά τους διαφαίνεται η σκοτεινή υποψία πως αυτό το καλοκαίρι με τα τζιτζίκια του, τα δέντρα του, τη θάλασσά του, με τα σφυρίγματα των πλοίων του στα ένδοξα λιογέρματα, με τις βαρκάδες του στο φεγγαρόφωτο κάτω από τα μπαλκονάκια και με την υποκριτική ευσπλαχνία του, θα ‘ναι το τελευταίο……
(Απόσπασμα Γιάννης Ρίτσος, Το τελευταίο καλοκαίρι)
Και ήταν αποφράδα εκείνη η ημέρα, Πέμπτη 22 Αυγούστου 2024 που ένας άγγελος επί Γης άνοιξε φτερά για το αιώνιο ταξίδι στη γειτονιά των αγγέλων και η Κορινθιακή Γη (τόπος καταγωγής της συζύγου του) δέχθηκε στα σπλάχνα της έναν πολύτιμο φίλο, αδελφό.
Και ο χρόνος πάγωσε και η μέρα γέμισε θλίψη και η πόλη σκιάστηκε και ο ουρανός δάκρυσε και το αποκαλόκαιρο, γκρίζο, μελαγχολικό, έγινε λυγμός, στεναγμός, δάκρυ πικρό, ποταμός μνήμης.
Έτσι σκοτώθηκε το φετινό μου καλοκαίρι με τη σφραγίδα μιας μεγάλης απώλειας του φιλόλογου-ποιητή Δημήτρη Δραγγανά, του πολύτιμου φίλου για χρόνια, του πνευματικού μου συμπορευτή.
Μια ποιητική ψυχή έφυγε για το μεγάλο ταξίδι προς το φως, τόσο αναπάντεχα και απρόβλεπτα έφυγες αγαπημένε φίλε, και ο πόνος λόγια δεν έχει, και η πίκρα ατέρμονη και αυτή, μέσα στο κλίμα της εγκαρδιότητας του εμείς που φάνταζε αιώνιο, και τώρα εσύ, φίλε καρδιακέ μου, αιώνιος περιδιαβαίνεις την αιωνιότητα και με θωρείς από ψηλά και ένα απαρηγόρητο γιατί καίει τα σωθικά μου. Τίποτα ίδιο πια.
Έχασα έναν πολύτιμο φίλο, αδελφό, ένα αστέρι φωτεινό επί Γης, μια
παρουσία δυνατά ανθρώπινη με βαθύ φιλοσοφικό και ποιητικό στοχασμό. Ένα πνεύμα αδούλωτο, μεγάλο, πέραν του κόσμου τούτου, με ένα χάρισμα λόγου σαγηνευτικά θεϊκό. Μια παρουσία φωτεινή, με βλέμμα ενορατικό, απέραντο, όσο το σύμπαν όλο.
Θυμάμαι που μου έλεγες ‘‘Ο κόσμος δεν είναι αυτή η γραμμική ανοησία που εκτυλίσσεται, αλλά τα αισθήματα και οι συγκινήσεις που σκάνε στην κοιλιά και στο στήθος μας όταν το περπατάμε, αγαπημένη μου φίλη’’.
Με πονάει αβάσταχτα το φευγιό σου αδελφέ μου και μου λείπεις, μου λείπεις πολύ. Αιώνιοι σπορείς τα λόγια των φίλων και η μνήμη πονά. Καρέ καρέ περνούν από μπροστά μου οι υπέροχες θεατρικές παραστάσεις και τα μουσικοποιητικά αφιερώματα που κάναμε (Ελύτης, Λειβαδίτης, Madona Sιxtina, ο Προφήτης και ο Κήπος του Προφήτη του Χαλίλ Γκιμπράν)
Ήσουν η ενσάρκωση του πολιτισμού, της ποίησης, της τέχνης. Η τέχνη μου έλεγες δεν είναι απασχόληση, δεν είναι για να περνάς την ώρα σου. Είναι η θρησκεία του ζωντανού και αιώνιου πάθους. Και εμείς αυτόν το δρόμο της τέχνης τον μοιραστήκαμε με πάθος, σεβασμό και ταπεινή γενναιότητα.
Δημήτρη εσύ δε χάθηκες, είσαι στην καρδιά μου και στις καρδιές όλων όσοι σε γνώρισαν, σφραγίδα του Θεού. Τώρα στον ουρανό με τους ύμνους των αγγέλων.
Αδέλφι μου θα σε αποχαιρετήσω με την τελευταία θεατρική πράξη από το Θείο Βάνια του Τσέχοφ που τόσο λάτρευες:
Θα αναπαυτούμε,
Θα ακούσουμε τους αγγέλους,
Θα δούμε τον ουρανό πλημυρισμένο με τα διαμάντια των άστρων
και θα νιώσουμε πως όλο το κακό αυτής της γης,
όλα τα βάσανά μας θα χαθούν μέσα στο έλεος που θα γεμίσει τον κόσμο.
Και τότε η ζωή μας θα είναι
Ήρεμη
Γλυκειά
Σαν χάδι
Καλό σου ταξίδι στο αιώνιο φως, αδέλφι μας μη μας ξεχνάς, καρτέρα μας
Με σεβασμό στον φίλο, Ανδρέας Αθ. Λάζαρης
Όσοι το φεγγάρι αγαπούν
εκδημούν στην χώρα σου
Θάνατος αυγουστιάτικος
είναι διπλά πικρός
Το φεγγάρι γεμάτο
Μοιάζει άπληστο
Υπερτροφικό
Και όμως
ούτε αυτό σε έσωσε
Άπληστος ο χάρος
κινείται ύπουλα
Ένα θρόισμα της καρδιάς
Ήταν τόσο ευαίσθητη
Ένα φτερούγισμα του παλμού
σαν το στίχο του Καβάφη
Στο πνεύμα σου το μέλος
Στο στόμα σου η ηχώ της ποίησης
Στην ψυχή σου η αγάπη
του Βρεττάκου
Δεν γεννήθηκα για να μισώ
αλλά για να αγαπώ
Οι καημοί της λιμνοθάλασσας
θα βάλουν το άλας στην πληγή
Ου θνητό, αλλά αιώνιο σε λέω. Ου τεθνεώτα, αλλά επιζώντα και ιπτάμενο Άγγελο. Υπεράνω όλων μας, ανθρώπων και πραγμάτων. Είσαι εν τοις ουρανοίς, αλλά και επί γης. Όπως ήσουν πάντα. Δισυπόστατος και πολυδιάστατος. Με το ένα πόδι σου στη γη και το άλλο στον ουρανό. Όπως λέει ο Ελύτης. Πάντα γήινος, ανθρώπινος, αλλά και υψιπετής, ατενίζοντας μπροστά και πέρα. Όχι αιθεροβάμων, αλλά οραματιστής. Και καλλιτέχνης. Ένιωθες τον άνθρωπο, αλλά μετά πετούσες ψηλά για να τον ανεβάσεις στη σφαίρα του Απόλυτου. Ήσουν Πλατωνικός αλλά και Στωικός, επικούρειος αλλά και αριστοτελικά μιμητικός. Ήσουν πολλά και σύνθετα, όπως οι μεγάλοι του κόσμου τούτου. Δε χωρούσες εδώ αλλά και πάλι μόνο εδώ υπάρχουμε.
Πάντα οι Θεοί μισούν τον άνθρωπο που δεν φοβάται τίποτα. Ήσουν Προμηθέας και σε έδεσαν στο βράχο. Μα το πνεύμα είναι παντού. Δεν φυλακίζεται. Απελευθερώνει.
Αιωνία σου η μνήμη. Νυν και Αεί. Στο πέραν του χρόνου και του Τόπου.