του Ανδρέα Ανδριανόπουλου, τ. υπουργού
Στα 50 χρόνια λειτουργίας της ΝΔ δεν μπορείς να μη θυμηθείς τα λόγια του ιδρυτή της, πως αυτή έγινε για να παραμείνει και να διατηρηθεί στο μέλλον. Σημαδεύοντας με την παρουσία της την ισχυροποίηση και την επιβίωση της δημοκρατίας στη χώρα. Είναι πλέον ο μακροβιότερος πολιτικός σχηματισμός με τη μορφή ενιαίου πολιτικού κόμματος στην ιστορία της Ελλάδας. Έτσι ο ιδρυτής της έχει δικαιωθεί απολύτως.
Το διάστημα αυτό βέβαια δεν ήταν ανέφελο, ούτε και πέρασε δίχως αναταράξεις. Από την αρχή είχα διαπιστώσει πως η ΝΔ είχε περισσότερο στραμμένη την προσοχή της στην εξουσία και στον τρόπο διαχείρισής της παρά στον πολιτικό λόγο και τους όποιους ιδεολογικούς προβληματισμούς. Κύριο μέλημα του πολιτικού αυτού οργανισμού ήταν η κατάληψη και η άσκηση της πολιτικής εξουσίας παρά τα όποια επεξεργασμένα οράματα για το μέλλον και η καθοδήγηση των λαϊκών στρωμάτων προς την κατάκτησή τους. Στο ξεκίνημά της βέεβαια η ΝΔ δημιούργησε πολλά νέα στελέχη. Που μέσα από τις ζυμώσεις της πολιτικής ανδρώθηκαν κι απέκτησαν οντότητα. Και υπήρχε τότε αυστηρή ιεραρχία στο κόμμα. Με την αναγγελία κάθε νέας κυβέρνησης ήταν δεδομένο ποιοι θα κατελάμβαναν τα κρίσιμα πολιτικά πόστα. Ελάχιστες ήταν έτσι οι δυσαρέσκειες και οι απογοητεύσεις. Η άνοδος γινόταν κατά στάδια συνήθως. Υφυπουργός σε υπουργείο εκτός κυβερνητικής επιτροπής, σε ανώτερο στην ιεραρχία υπουργείο μετά και, τέλος, αφού έδειχνες την αξία σου, υπουργός! Κι όλα αυτά βέβαια αφού αποδείκνυες τις ικανότητές σου σε εκλογές.
Η πειθαρχία στο υπουργικό συμβούλιο ήταν παροιμιώδης. Όταν η συνεδρίαση είχε οριστεί για τις 1 μ.μ., όλοι προσέρχονταν ανάλογα με την ιεραρχική τους θέση, από 10 λεπτά μέχρι μισή ώρα νωρίτερα. Και στα προ τηλεόρασης χρόνια οι εισηγήσεις του ΠΘ είχαν θέση ανακοινώσεων προς τον λαό – διά χειρός τότε Π. Λαμπρία. Αυτό βέβαια που έβγαζε μάτι τότε, για όσους ήθελαν να δουν βέβαια, ήταν η λατρεία του δημόσιου τομέα. Είχα απηυδήσει τότε διότι τα περισσότερα νομοθετήματα είχαν σχέση με τους διορισμούς, την εξέλιξη, τις τύχες και την τακτοποίηση δημοσίων υπαλλήλων. Και δεν θα ξεχάσω που κάποιοι πασχίζαμε να πείσουμε τους Κ. Τσάτσο και Κ. Παπακωνσταντίνου, που είχαν την ευθύνη του νομοθετικού έργου της κυβέρνησης, να μη θεσμοθετήσουν στο Σύνταγμα την απαγόρευση ιδιωτικών πανεπιστημίων και αντίθετα τη νομοθέτηση απαγόρευσης εμπλοκής των βουλευτών στο έργο της δημόσιας διοίκησης. Και αποτύχαμε βέβαια. Με αποτέλεσμα να πληρώνει η χώρα ακόμη αυτή την αποτυχία.
Με τα χρόνια γινόταν ολοφάνερη η απέχθεια της παράταξης για την παραγωγή πολιτικών ιδεών και την αναζήτηση καθαρότερης ιδεολογικής ταυτότητας. Η ρήση του ιδρυτή για «δυνατότητα αξιοποίησης πολιτικών από τη φαρέτρα της Δεξιάς, του Κέντρου και της Αριστεράς» είχε πάρει περίπου τη θέση λατρευτικής δοξασίας. Κάθε αποσαφήνιση ιδεολογικών επιλογών είχε θεωρηθεί από πολλούς σαν προσβολή των καταστατικών της θέσεων. Σε κάποια φάση μάλιστα είχε επιλεγεί ο «μεσαίος χώρος» σαν απαύγασμα πολιτικής σοφίας. Σε αντίθεση της σχετικής ρήσης της Μ. Θάτσερ, που το κόμμα ενθουσιωδώς είχε καλέσει εκπρόσωπό της σε συνέδριά του, πως «η μέση του δρόμου είναι εκεί που βρίσκεται η διακεκομμένη γραμμή και είναι το πιο επικίνδυνο μέρος να οδηγείς». Η ανακήρυξη του ασαφούς «ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού» – με αναφορές στην παλιά ΕΡΕ – ως ιδεολογίας της παράταξης δεν κατεύνασε τις ανησυχίες. Στο ίδιο τότε συνέδριο της Χαλκιδικής, το ανεπίσημο πολιτικό έντυπο της παράταξης «Επίκεντρα» μίλησε για «φιλελεύθερο συντηρητισμό». Και η αμφισημία δεν έπαυσε. Όταν εγκατέλειψα τη ΝΔ, η τότε ηγεσία είχε αποφανθεί πως ο νεοφιλελευθερισμός ήταν εκτός του ιδεολογικού ορίζοντα του κόμματος. Εφόσον τον πίστευα και ήθελα να είμαι συνεπής με τις ιδέες μου, δεν μπορούσα να παραμείνω…
Το δέσιμο λοιπόν με τον δημόσιο τομέα χαρακτηρίζει την πορεία της παράταξης. Με την εξαίρεση της περιόδου Κων. Μητσοτάκη. Που υπήρξε ιδεολογική όαση με την «Πρόταση Ελευθερίας». Συνεχίζει όμως πάντα με αισιοδοξία για το μέλλον.
