Αρκετά πια με τις υποκριτικές θέσεις που υποστηρίζει η Ευρωπαική Επιτροπή ώστε ποτέ να μην θίγονται μεγάλες ευρωπαικές χώρες (λχ Γερμανία, Γαλλία), ενω οι Βρυξέλλες παρουσιάζονται σαν κέρβερος όταν μικρότερες χώρες έχουν ανάγκη.
Το είχα ζήσει έντονα οταν σαν Υπουργός Βιινηχανίας είχα βρεθεί στο πρώτο μου Συμβούλιο Υπουργών. Η ελληνική κυβέρνηση είχε τότε επιδοτήσει με 9 εκ δρχ (αν θυμάμαι καλά) τα Ναυπηγεία Αυλίδας και είχε τεθεί σαν θέμα στην ημερήσια διάταξη. Το μένος εναντίον της χώρας μας των συναδέλφων μου Υπουργών και του Γερμανού αρμόδιου Επιτρόπου ηταν ασίγαστο. Το τι είχα ακούσει για την παραβίαση των κανονισμών απο την Ελλάδα (να σημειώσω πως η επιδότηση ειχε γίνει πριν χρόνια, από προηγούμενη ελληνική κυβέρνηση) δεν περιγράφεται.
Γίνεται εύκολα αντιληπτή η έκπληξή μου όταν αμέσως μετά ο Γερμανός Επίτροπος έφερε εκτός ημερησίας διάταξης ζήτημα γενναιόδωρης ενίσχυσης (πανω απο 60 εκ μάρκα) των ναυπηγείων του Κιέλου. Εμβρόνητος άκουσα σχεδόν όλους να ομονοούν ενω ουδείς ήγειρε την οποιαδήποτε ένσταση. Κοιτώντας έκπληκτος γύρω μου άκουσα συνάδελφο Υπουργό να μου λέει: “μα αφορά την Γερμανία. Τι περίμενες; Αυτοί ουσιαστικά πληρώνουν. Θα τους φέρουμε κι αντίρρηση;” Ηταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα πως οι ευρωπαικοί κανόνες ισχύουν για όλους. Απλά, για κάποιους ισχύουν περισσότερο από τους άλλους…
Τα θυμήθηκα αυτά διαβάζοντας πρόσφατα πως η ΕΕ συμφώνησε με την Γερμανία να επιτρέψει επιδοτήσεις ύψους 902 εκ ευρώ ώστε μιά Σουηδική εταιρία (Northvolt) να εγκαταστήσει στην Γερμανία ενα εργοστάσιο παραγωγής μπαταριών για ηλεκτρικά αυτοκίνητα. Κι αυτό έγινε διότι χωρίς την σχετική οικονομική ενίσχυση η Σουηδική ετσιρία θα είχε εγκαταστσθεί στις ΗΠΑ! Κι όλα συτα στην λογική των μετρων της “πρασινης μετάβασης” όπου έχουν επιτραπεί λογής παραβιάσεις των ευρωπαικών κανόνων και των αρχών της οικονομίας της αγοράς.
Φωτοβολταικά λχ και ανεμογεννήτριες υποχρεούνται οι χώρες της ΕΕ να αγοράζουν απο την Ευρώπη. Ουσιαστικά απο Δανία και Γερμανία. Κι όχι φθηνότερα, απο ΗΠΑ και Ιαπωνία. Το θέμα είναι πως η Γερμανία οικονομικά μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο. Δηλ. να προχωρήσει σε επιδοτήσεις. Και η ΕΕ την στηρίζει. Αλλες χώρες θα μπορέσουν ετσι όμως να ανταγωνισθούν τις ΗΠΑ; Και τι γίνεται στην περίπτωση που τέτοιες επιδοτήσεις ενθαρρύνουν τον ανταγωνισμό με άλλες ευρωπαικές χώρες – ιδιαίτερα με την Γερμανία και την Γαλλία; Δεν έχω αμφιβολία πως τότε η ΕΕ θα θυμηθεί ξανά την οικονομική ορθοδοξία, τους κανόνες του ανταγωνισμού και την οικονομία της αγοράς.
Στα χρόνια που δούλευα σαν σύμβουλος της κυβέρνησης της Ρωσικής Ομοσπονδίας και φτιάχναμε τους νόμους του ανταγωνισμού θυμάμαι την αυστηρότητα της κομμισιόν για τις όποιες κρατικές επιδοτήσεις προς χρεωκοπημένες ρωσικές επιχειρήσεις. Για τους ρώσους όμως αυτές οι βοήθειες ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου. Διότι ολόκληρες επαρχίες εξαρτούσαν την ύπαρξη και επιβίωση του πληθυσμού απο την διατήρηση στη ζωή των εταιριών αυτών. Παράδειγμα τότε η Norilsk Nikel, που βρισκόταν σε όλο σχεδόν το μήκος των οχθών του Ποταμού Γενισέι προς τον Βορρά, σχεδόν μέχρι την Θάλασσα Κάρα. Σχεδόν τα πάντα σε αυτήν την αχανή έκταση ζούσαν απο την εταιρία αυτή και η επιβίωσή της συνιστούσε και διάσωση του εκεί πληθυσμού. Σε μία μετακομμουνιστική εποχή δεν μπορούσες να αρνηθείς κάποιες κρατικές βοήθειες προς την επιχείρηση αυτή.
Απο τα πράγματα, ο ανταγωνισμός και οι κανόνες της αγοράς δεν μπορούσαν παρά να εφαρμοσθουν σταδιακά εκεί. Κυρίως για να διασωθεί ο πληθυσμός. Και όμως, οι Βρυξέλλες, που χρηματοδοτούσαν σε ενα βαθμό το πρόγραμμα, ήσαν αμετακίνητες. Και δέχθηκαν την πραγματικότητα μόνο μετά από μεγάλες δικές μας προσπάθειες. Οταν όμως θίγονται τα συμφέροντα, λχ της Γερμανίας, η ΕΕ δεν αργεί να δεχθεί εξαιρέσεις και να παρακάμψει κανόνες…
Χρειάζεται η ΕΕ να αρχίσει να λειτουργεί λογικά, με διαφάνεια, και δίχως εξαιρέσεις απο τους κανόνες για τους ισχυρούς…
