Υπό τη βαριά σκιά της πρωτοφανούς τραγωδίας στα Τέμπη, με συνεπακόλουθο την οργή του λαού για τις εγκληματικές διαχρονικά πολιτικές -και- στο θέμα της ασφάλειας των πολιτών στα ΜΜΜ, θα τιμήσουμε σήμερα τους αγώνες των γυναικών.
Βρισκόμαστε ήδη στον απόηχο της πανδημίας της νόσου COVID-19 (η οποία επέφερε βίαιες αλλαγές στη ζωή και την καθημερινότητα των πολιτών και συνεπακόλουθα όξυνση των ανισοτήτων) και στην απαρχή μιας σφοδρής οικονομικής ύφεσης, με συνέπεια να επικυριαρχούν, σ’ ένα μεγάλο κομμάτι του λαού, συνθήκες ρευστότητας, με τον κίνδυνο της άμεσης φτωχοποίησης να είναι προ των πυλών, εξαιτίας του -κερδοσκοπικού χαρακτήρα- υπερπληθωρισμού, που επέφερε αυξήσεις, ανεξέλεγκτων διαστάσεων, σε ηλεκτρικό ρεύμα, καύσιμα και βασικά καταναλωτικά αγαθά, ενώ αναμένεται αυτές οι πληθωριστικές τάσεις να κλιμακωθούν, λόγω του ξεκάθαρα ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία.
Σ’ αυτό το εφιαλτικό τοπίο, λοιπόν, η 8η Μαρτίου, η Ημέρα της Γυναίκας, αποκτά μια επιπρόσθετη βαρύτητα, καθώς σηματοδοτεί την απαρχή νέων αγώνων, με το βλέμμα στραμμένο 164 χρόνια πίσω, στις εργάτριες των εργοστασίων ιματισμού και κλωστοϋφαντουργίας της Νέας Υόρκης, που τόλμησαν το 1857 να υψώσουν το ανάστημά τους, να αντισταθούν στις άνισες αμοιβές, στα άθλια ωράρια και συνθήκες δουλειάς, στην εκμετάλλευση και καταπίεση που βίωναν.
Η 8η Μαρτίου είναι ημέρα τιμής στους αγώνες των γυναικών, αλλά και όλων όσοι πιστεύουν ακράδαντα, πως η απρόσκοπτη συμβολή της γυναίκας στο κοινωνικό γίγνεσθαι, συνιστά διαφύλαξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ενίσχυση της κοινωνικής δικαιοσύνης και, κατ’ επέκταση, της Δημοκρατίας.
Η 8η Μαρτίου είναι, επίσης, ημέρα περίσκεψης, για τη θέση της γυναίκας στο σύγχρονο κόσμο, καθότι η ισοτιμία, με την ευρύτερη έννοια του όρου, αποτελεί, δυστυχώς, ακόμη ζητούμενο… Κάτι που επαληθεύεται εύκολα, αρκεί να ανατρέξει κανείς στα ποσοστά ανεργίας των γυναικών, καθώς και στα ποσοστά των γυναικών που βιώνουν ήδη ή βρίσκονται σε άμεσο κίνδυνο φτώχειας. Επιπλέον, είναι φανερό, πως οι γυναίκες έχουν λιγότερες συνολικά ευκαιρίες ανέλιξης, τόσο στον επαγγελματικό τους χώρο, όσο και στην πολιτική ζωή.
Αν, δε, στα παραπάνω, αθροίσουμε και τον απίστευτο αριθμό γυναικοκτονιών στη χώρα κατά το τελευταίο έτος, καθώς και τις -εν εξελίξει- αποκαλύψεις, για αφόρητες πιέσεις, απαξιωτικές πρακτικές, εκβιασμούς, ακόμη και βιασμούς, με θύματα -κυρίως- γυναίκες, στους χώρους του αθλητισμού, του πολιτισμού και όχι μόνον, τότε γίνεται ευθέως αντιληπτή η διάσταση της δυσχερούς κατάστασης, στην οποία είναι εγκλωβισμένη η σύγχρονη γυναίκα στην Ελλάδα και, κατά προέκταση, σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Κάτι που δεν ανατρέπεται ούτε με ευχολόγια ούτε με βαρύγδουπα λογύδρια πολιτικών αξιωματούχων…
Αλλά μόνον με μαζικό και διαρκή αγώνα…
