Ο κύκλος της βίας σε νεαρές ηλικίες έχει ανοίξει για τα καλά. Κι εμείς κοιτάμε απαθείς
«Το κάναμε για πλάκα. Το βλέπαμε σε ταινίες και φαινόταν ωραίο. Δεν έγινε και τίποτε».
Αυτά ήταν τα λόγια 15χρονων παιδιών που βίαζαν κατ’ επανάληψη συμμαθητή τους, τραβούσαν βίντεο και το μοίραζαν στο σχολείο.
Η υπόθεση σοκάρει. Ισως να μην υπάρχει προηγούμενο στην Ελλάδα.
Παιδιά γεννημένα το 2007 να προβαίνουν σε τέτοιες πράξεις γιατί το έβλεπαν… ωραίο στην τηλεόραση.
Σεξουαλική βία, bullying, καταγραφή των ειδεχθών πράξεών τους σε βίντεο και διακίνηση πορνογραφικού υλικού. Όλα αυτά τα έβλεπαν στην τηλεόραση, τα θεωρούσαν ωραία και αποφάσισαν να το κάνουν για πλάκα.
Δεν ξέρω πραγματικά τι μπορεί να συμβαίνει. Να αρχίσουμε τώρα τις συντηρητικές απόψεις ότι φταίει η τηλεόραση, τα social media, ότι δουλεύουν πολύ οι γονείς και δεν προσέχουν τα παιδιά τους και άλλα ηθικολογικά;
Να τα πούμε όλα αυτά, αρκεί να θυμηθούμε ότι ανάλογα ηθικοπλαστικά έλεγαν και τις προηγούμενες δεκαετίες.
Όμως το κακό έχει παραγίνει και σίγουρα οι εικόνες που εμφανίζονται στους τηλεοπτικούς δέκτες και τις διάφορες πλατφόρμες και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, διαμορφώνουν μια εξαιρετικά ζοφερή εικόνα για την κοινωνία μας.
Ποιος ελέγχει τι βλέπουν τα 15χρονα από τα κινητά τους; Ποιος ελέγχει τις ταινίες που βλέπουν στην τηλεόραση και στις πλατφόρμες διαμοιρασμού σειρών και φιλμ;
Υπάρχει κάποιο όριο στις επιρροές που έχουν τα παιδιά της σύγχρονης εποχής;
Το πορνό είναι ελεύθερο. Παντού μπορείς να το βρεις και χωρίς να πληρώσεις. Και το αστείο είναι ότι ορισμένες φορές σου ζητούν να δηλώσεις αν είσαι 17 ετών και πάνω. Κάνεις ένα «κλικ» και… όλα στο πιάτο. Ποιος ελέγχει τι βλέπουν οι ανήλικοι;
Η βία είναι σε κάθε έκφανση της ζωής μας. Από μια απλή ταινία που θα παρακολουθήσουμε… οικογενειακώς μέχρι τα γήπεδα, τις πλατείες και τους δρόμους όπου οι άνθρωποι παίζουν ξύλο για ασήμαντη αφορμή.
Εβλεπα χθες έναν αγώνα μπάσκετ. Δεν υπήρξε ούτε λεπτό που να σταματούσαν τα συνθήματα τα οποία στην συντριπτική τους πλειονότητα ήταν ακραία σεξιστικά. Εβριζαν τις μανάδες, τους πατεράδες, τις κόρες και τις αδερφές των άλλων οπαδών. Τόση «βρομιά», απόλυτα φυσιολογική για τα παιδιά του γηπέδου.
«Τραγουδάγαμε για πλάκα», θα σας πουν αν τους ρωτήσετε.
Όπως… για πλάκα τραγουδούν τα ακραία σεξιστικά, μισογυνικά χαζοτράγουδα κάποιων προβεβλημένων τράπερ.
Εχουμε χάσει τον έλεγχο και τα παιδιά, τα 10χρονα και τα 15χρονα, είναι θύματα της δικής μας αδιαφορίας για γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας και πλέον… δεν μας σοκάρουν.
Εχουμε εθιστεί στη βία, στους βιασμούς, στις κακοποιήσεις κάθε είδους, στον βασανισμό παιδιών ή ακόμη και ζώων, στις ύβρεις κατά πάντων. Και δεν μας φαίνεται περίεργο αν ένα παιδί 6 ετών παίζει με όπλα, περνά ώρες στο tablet σκοτώνοντας εχθρούς σε παιχνίδια βουτηγμένα στη βία.
Συνηθίσαμε να βλέπουμε τα παιδιά μας να μην ανοίγουν ούτε ένα βιβλίο, αλλά να περνούν ατέλειωτες ώρες μπροστά σε μια οθόνη που βρίθει βίαιων καταστάσεων ή ύβρεων.
Κι αφού συνηθίσαμε με το «τέρας», δεν κάνουμε τίποτε για να αποτρέψουμε τα παιδιά μας από το να γίνουν αυτό που φοβόμαστε.
Και όταν οι βιασμοί γίνονται για… πλάκα τότε έχουμε σοβαρό πρόβλημα. Οχι ότι υπάρχουν… σοβαροί βιασμοί.
Καμιά ανοχή σε τέτοιες καταστάσεις, είναι το αυτονόητο για το ανθρώπινο είδος.
Το πρόβλημα δεν είναι ταξικό. Οτι στις φτωχές περιοχές συμβαίνουν αυτά, αλλά δεν συμβαίνουν στις πλούσιες.
Μόλις πρόσφατα ένα κορίτσι έσφαξε τη φίλη της με δεκάδες μαχαιριές.
Για να μη μιλήσουμε για πρόσφατους, άγριους ξυλοδαρμούς παιδιών από παιδιά σε πανάκριβα ιδιωτικά σχολεία ή σε πλούσια προάστια της Αθήνας.
Η βία, λοιπόν, διαχέεται παντού, και στο Ίλιον, και στα Σεπόλια, και στο Μαρούσι.
Το πρόβλημα είναι πολυπαραγοντικό, μα η αρχή του ξεκινά από την οικογένεια και το σχολείο.Και από το κράτος φυσικά. Μην ξεχάσουμε την κρατική βία, καθημερινή και όλο και πιο ωμή.
Από τον τρόπο προσέγγισης των παιδιών στη μικρή τους ηλικία, από τον τρόπο που τους μαθαίνουμε τον σεβασμό στους άλλους, στους συμμαθητές, στις γυναίκες, στα ζώα.
Από τον τρόπο που μαθαίνουν στα σχολεία για το τι σημαίνει βία κάθε είδους. Ή μήπως δεν μαθαίνουν;
Ας μην μας σοκάρουν, όμως, τέτοια περιστατικά. Τα… βλέπουν στην τηλεόραση τα παιδιά και μοιάζουν με πλάκα.
Τρομακτικό. Η βία είναι το όπλο των αδύναμων, κι εμείς είμαστε πολύ αδύναμοι. Και αποτυχημένοι γιατί δε μάθαμε στα παιδιά μας την αγάπη, τον σεβασμό, την κατανόηση, την ελευθερία του άλλου, την συμπερίληψη.
