Όπως μας εξηγεί σε ένα βίντεο το BBC Reel, η κατάσταση είναι έτσι για περισσότερα από 350 χρόνια. Το 1659 επί τρεις μήνες οι Ισπανοί και οι Γάλλοι διαπραγματεύονταν το τέλος του μακροχρόνιου πολέμου τους στο νησί, καθώς θεωρήθηκε ουδέτερο έδαφος. Ξύλινες γέφυρες επεκτάθηκαν και από τις δύο πλευρές. Οι στρατοί ήταν έτοιμοι καθώς ξεκινούσαν οι διαπραγματεύσεις, αλλά δεν έλαβαν ποτέ εντολή για επίθεση.
Υπογράφηκε ειρηνευτική συμφωνία – η Συνθήκη των Πυρηναίων. Το έδαφος ανταλλάχθηκε και τα σύνορα οριοθετήθηκαν. Και η συμφωνία επισφραγίστηκε με βασιλικό γάμο, καθώς ο Γάλλος βασιλιάς Λουδοβίκος XIV παντρεύτηκε την κόρη του Ισπανού βασιλιά Φιλίππου IV.
Μια άλλη λεπτομέρεια ήταν ότι το ίδιο το νησί επρόκειτο να μοιραστεί μεταξύ των δύο χωρών, με τον έλεγχο να εναλλάσσεται. Για έξι μήνες το χρόνο, από την 1η Φεβρουαρίου έως τις 31 Ιουλίου, είναι υπό ισπανική κυριαρχία – και για τους επόμενους έξι μήνες είναι γαλλικό. Αυτό το είδος κοινής κυριαρχίας ονομάζεται συγκυριαρχία και το Νησί των Φασιανών είναι ένα από τα παλαιότερα δείγματά της.
Ο ναυτικός διοικητής στην ισπανική πόλη Σαν Σεμπαστιάν και ο Γάλλος ομόλογός του στη Μπαγιόν ενεργούν ως κυβερνήτες ή αντιβασιλείς του νησιού. Στην πραγματικότητα έχουν να ασχοληθούν με πολύ πιο σημαντικά πράγματα, επομένως εναπόκειται στους Δημάρχους της περιοχής να φροντίσουν εναλλάξ το νησί. Στέλνουν μια μικρή ομάδα μια φορά το χρόνο με βάρκα στο νησί για να κόψει το γρασίδι, να κόψει τα κλαδιά των δέντρων και τέλος.
Το ποτάμι είναι παλιρροϊκό – μερικές φορές μπορείτε να φτάσετε στο νησί με τα πόδια από την Ισπανία – έτσι, εκτός από το κόψιμο του χόρτου, η ισπανική αστυνομία διώχνει τους παράνομους κατασκηνωτές.
Είναι ένα μικροσκοπικό νησί – λίγο πάνω από 200 μέτρα μήκος και 40 μέτρα πλάτος. Πολύ περιστασιακά, το κοινό καλείται να το επισκεφθεί τις ημέρες ανοιχτής πολιτιστικής κληρονομιάς. Έχει όμως μείνει μακριά από τα μάτια «αδιάκριτων» τουριστών.
