Από το 2014 έως σήμερα ο Δήμαρχος Πατρέων κ. Πελετίδης, εισέρχεται στο χώρο κάποιων σχολείων της Πάτρας σε δύο περιπτώσεις: μια κατά τον ετήσιο αγιασμό και μια για να καλέσει τους ανήλικους μαθητές να γίνουν μπροστάρηδες σε πορείες που διοργανώνει η παράταξη που διοικεί την πόλη, δηλαδή του ΚΚΕ. Και στις δύο περιπτώσεις, η ομιλία του δημάρχου προς τους μαθητές είναι γεμάτη πολιτική καθοδήγηση και πολιτικά τσιτάτα. Κάθεται απέναντι σε παιδιά και μιλάει για θέματα που ούτε καταλαβαίνουν, ούτε καμία σχετική πληροφόρηση έχουν για να τα αξιολογήσουν.
Θα μου πείτε, δεν το ξέρει; Γιατί συνεχίζει; Φυσικά και το ξέρει, η κίνηση του αυτή είναι συνειδητή και εκ του πονηρού. Θέλει να επηρεάσει τους νεαρούς μαθητές, αφήνοντας σε αυτή την τρυφερή τους ηλικία ένα κομμουνιστικό σπόρο, που ελπίζει να ανθίσει όταν θα πρέπει και να τους φέρει στο κόμμα! Το κόμμα, μόνο αυτό ορίζει δυστυχώς στον απερχόμενο Δήμαρχο Πατρέων τι να κάνει και τι να πει αυτό το διάστημα που διοικεί την πόλη.
Η Πάτρα επί εννέα χρόνια λειτουργεί υπό τις μόνιμες επωδούς: «δεν έχουμε λεφτά», «δεν έχουμε προσωπικό», «δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα». Η αλλοτινή σημαντική σύνδεση της Ελλάδος με την Ευρώπη, η πόλη με την ισχυρή βιομηχανία, η πόλη που είδε πρώτη το ηλεκτρικό τραμ, που έχτισε το ναό του Αγίου Ανδρέα και το θέατρο Απόλλων, έχει χάσει εδώ και πολλά χρόνια το όραμα για το μέλλον. Όταν όμως στο μέλλον της πόλης, που είναι τα παιδιά της, η δημοτική αρχή έρχεται για να τα κατηχήσει κομματικά, δεν μπορούμε να ελπίζουμε ότι κάτι θα αλλάξει.
Η παρουσία του δήμου στα σχολεία πρέπει να είναι εποικοδομητική και συνεργατική. Ο δήμαρχος, ως εκπρόσωπος της δημοτικής αρχής, καλείται να δείξει με το παράδειγμα του και το λόγο του, τι περιμένει η πόλη από τους αυριανούς δημότες της. Σε κάθε επαφή με τους μαθητές, πρέπει να δίνεται έμπνευση και όραμα, έτσι ώστε όταν θα έρθει η στιγμή που η τύχη της πόλης θα είναι στα χέρια τους, να φροντίσουν και αυτοί με τη σειρά τους να πάει η Πάτρα μπροστά, να προοδεύσει και να ευημερήσει.
Στον αγώνα για μια καλύτερη πόλη, δεν πας να καλέσεις τη νεολαία απευθυνόμενος απλά στο αγωνιστικό ένστικτο της ηλικίας και επικαλούμενος την τάση αντίστασης προς κάθε τι που μπορεί να φαντάζει συντηρητικό, παλιό, παρωχημένο. Ο δήμαρχος που θα σεβαστεί τους νέους θα τους έχει κοντά του, ο δήμαρχος που θα τους αφήσει χώρο να δημιουργήσουν, θα τους έχει συνεργάτες, ο δήμαρχος που θα φροντίσει να έχει εκπληρώσει στο ακέραιο το καθήκον του απέναντί τους, τη στιγμή που το χρειάζονται, θα έχει εμπνεύσει για να κάνουν και αυτοί το καθήκον τους προς την πόλη.
Πότε πήγε σε σχολείο ο κ. Πελετίδης για να δει την κατάσταση των κτηριακών εγκαταστάσεων; Πότε κάλεσε σε μια προσπάθεια να μεγαλώσει το ποσοστό ανακύκλωσης της πόλης -ένα θέμα που προβληματίζει τη νεολαία; Πότε έδωσε λύσεις στα οικονομικά-ενεργειακά των σχολείων, με προγράμματα φωτοβολταϊκών ή άλλων τρόπων εξοικονόμησης ενέργειας;
Δεν καλείς τους νέους σε πορείες για διεκδικήσεις, με μεγαλεπήβολους λόγους και με απώτερους σκοπούς. Τους περιμένεις δίπλα σου όταν εσύ είσαι μπροστά, έχεις ανοίξει το δρόμο και έχεις αφήσει χώρο για συνειδητοποιημένους δημότες που έχουν καταλάβει το όραμα σου, το συμμερίζονται και το συνδιαμορφώνουν, χωρίς εξαιρέσεις και χωρίς αστερίσκους.
Τα «προτεραιότητα στους νέους», «τόπο στα νιάτα», «με τους νέους μπροστά», δεν είναι συνθήματα σε τοίχους ή σε πανό με κόκκινα γράμματα για να πουλάμε τις εφημερίδες μας και να συντάσσουμε τον κομματικό στρατό μας. Είναι ρεαλισμός, είναι αναγκαιότητα, είναι καθαρή στάση, είναι ο τρόπος που σκεφτόμαστε στο σπιράλ και με τον οποίο σκοπεύουμε να διοικήσουμε την πόλη.
Ανδρέας Κοσμάτος
Καθηγητής - Επιχειρηματίας
Μέλος Πολιτικού Συμβουλίου σπιράλ
Συντονιστής Ομάδας Εργασίας #Παιδεία
