Δεν είναι ένας λούμπεν, περιθωριακός, διεστραμμένος τύπος. Είναι αυτός που βάζουμε στο σπίτι μας μέσω των βιβλίων του
Και τώρα τι κάνουμε; Ο παιδόφιλος, ο κάτοχος πορνογραφικού περιεχομένου, ο αισχρός, ο διεστραμμένος, αυτός που όλοι δεν θέλουμε να ξέρουμε, δεν είναι ένας απόβλητος.
Δεν είναι μετανάστης, δεν είναι ο λούμπεν κομματάρχης που όλοι ήξεραν στη γειτονιά ότι ήταν «σαλιάρης».
Δεν είναι ένας περιθωριακός, άθλιος, αγράμματος τυπάκος που βγάζει όλη του τη διαστροφή βλέποντας ή κακοποιώντας μικρά παιδιά.
Οι παιδεραστές, οι παιδοβιαστές, οι παιδόφιλοι δεν είναι μόνον κάποιοι που δεν βλέπουμε, που αγνοούμε ότι υπάρχουν, που κρύβονται στα διαμερίσματά τους και στα σκοτάδια του ίντερνετ.
Δυστυχώς, όλοι αυτοί οι άθλιοι είναι και άνθρωποι της διπλανής πόρτας, και γνωστοί σε όλους μας, και μορφωμένοι, καθώς πρέπει, «νοικοκυραίοι», με οικογένεια, με μικρά παιδιά, με κοινωνικό περίγυρο… πέραν πάσης υποψίας.
Το βλέπουμε όλο και πιο συχνά, το ακούμε όταν αυτές οι φρικτές ειδήσεις γεμίζουν την καθημερινότητά μας.
Ενας συγγραφέας, πολυγραφότατος και πολυβραβευμένος συλλαμβάνεται για παιδική πορνογραφία. Που να το χωρέσει το μυαλό.
Είναι αυτός που τον διαβάζεις όταν είσαι παιδί και αγαλλιάζει η ψυχή σου. Ονειρεύεσαι σε κάθε του λέξη, βγαίνεις από την παιδική καθημερινότητά σου μέσα από τα βιβλία του.
Είναι αυτός που εμπιστεύεσαι ως γονιός για να «μπει» στο σπίτι σου. Πηγαίνεις στο βιβλιοπωλεία και αγοράζεις τα βιβλία του.
Και τα διαβάζεις στα παιδιά σου κάθε βράδυ, προτού τους δώσεις ένα τρυφερό φιλί.
Είναι ο άνθρωπος που πνεύματος που βρίσκεται στις προθήκες μεγάλων βιβλιοπωλείων και έχει δημόσιο λόγο στα πολιτισμικά πράγματα της χώρας.
Είναι ο καλός καθηγητής στη Δημοτική Εκπαίδευση, εκεί όπου πας για να γίνεις δάσκαλος, για να γίνεις κι εσύ «ποιμένας» για τα παιδιά.
Είναι όλα αυτά και πολλά άλλα, και ξάφνου ακούς ότι τον συνέλαβαν για το αισχρότερο των εγκλημάτων.
Και δεν είναι μόνον αυτός. Είναι και η «σκηνοθετάρα», ο μεγάλος ηθοποιός και «δάσκαλος», που έχει γνωριμίες και δύναμη. Που όμως, κρύβει μυστικά στη μαύρη του ζωή. Που «ψωνίζει» παιδάκια στις πλατείες, που ικανοποιεί αρρωστημένα πάθη.
Είναι και ο πολιτικός που αποδεδειγμένα είναι παιδεραστής.
Αλλά είναι και ο «οικογενειάρχης», που ζει με το τρίπτυχο «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», αλλά που μαζί με άλλους «ευυπόληπτους» συμπολίτες μας, επιχειρηματίες, εργαζόμενους σε δημόσιες θέσεις, στρατευμένους σε κόμματα, απειλούν τα παιδιά μας, τα παιδιά όλου του κόσμου.
Τρέμω, λοιπόν, στην ιδέα ότι δεν μπορείς να εμπιστευτείς κανέναν σε έναν κόσμο που σαπίζει ολοένα και περισσότερο.
Που ακούς για πατεράδες οι οποίοι κάνουν πάρτι και βιάζουν τα παιδιά τους. Για παππούδες που παρενοχλούν σεξουαλικά τα εγγόνια τους, για μανάδες που αποδέχονται ως κάτι φυσιολογικό την κακοποίηση των σπλάχνων τους.
Τρέμω στην ιδέα ότι και αυτά γίνονταν παλιότερα, αλλά κρύβονταν κάτω από το χαλί ή μέσα στις ντουλάπες των σπιτιών.
Τρέμω που η οικονομική κρίση, μαζί με την κρίση αξιών και καπάκι την πανδημία, βγάζουν τα πιο ταπεινά ένστικτα του ανθρώπου στη φόρα.
Και πώς ως γονείς να κοιμόμαστε ήσυχοι; Πώς ως απλοί άνθρωποι να μην φρίττουμε με την πορεία που έχει πάρει η κοινωνία μας;
Φρίκη. Μόνο αυτή η λέξη μπορεί να περιγράψει την καθημερινότητά μας.
