Αν ο Βλαντιμίρ Πούτιν πήγε για μαλλί, τότε σίγουρα βγήκε κουρεμένος.Προφανώς δε,το γεγονός αυτό εξηγεί και τον εκνευρισμό του,ως προς τις εξελίξεις στην Ουκρανία.
Η δε επιστράτευση που ξεκίνησε στη χώρα του ,κρύβει άλλα σοβαρά πράγματα για τον Πούτιν. Στο σεμινάριο που του έκανε ο Κινέζος πρόεδρος στη Σαμαρκάνδη του Ουζμπεκιστάν, η ρωσική τακτική στην Ουκρανία δεν είχε καθόλου ευνοϊκή αντιμετώπιση. Την ώρα που έχει προβλήματα με την Αμερική, ο Χι Σιπινγκ δεν θέλει να αντιμετωπίσει μεγάλες δυσκολίες και με την Ευρώπη. Εξήγησε έτσι στο Ρώσο πρόεδρο ότι ο κινεζικός καπιταλισμός / κομμουνισμός δεν έχει την ίδια φύση με τη ρωσική οικονομική και πολιτική ολιγαρχία.Και στην παρούσα γεωπολιτική φάση μετασχηματισμών, δεν θέλει συγκρουση με την ΕΕ,που είναι και γέφυρα προς την Αφρική.
Κατά τον Κινέζο πρόεδρο, το ΚΚ Κίνας, όχι μόνον κατέχει και ασκεί εξουσία σε μια αχανή και περίπλοκη χώρα για περισσότερο από 70 χρόνια, αλλά μετέτρεψε την Κίνα, που κάποτε ήταν εξαθλιωμένη, σε μια δύναμη που έχει παγκόσμιες φιλοδοξίες και ασφαλώς είναι ανταγωνιστική της Αμερικής. Παράλληλα όμως, με αφετηρία αυτή την κατάσταση, το ΚΚΚ, σκοπεύει και μπορεί να διατηρηθεί στην εξουσία, λαμβάνοντας υπόψη, όχι μόνο τα πολυάριθμα εσωτερικά προβλήματα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, αλλά και την αυξανόμενη ευημερία των Κινέζων ακολουθούμενη από την προσδοκία ότι το βιοτικό επίπεδο θα βελτιώνεται σταθερά;
Η βελτίωση αυτή όμως, προϋποθέσει τη λειτουργία της παγκοσμιοποίησης και μια σταθερή διεθνή οικονομική ανάπτυξη. Αυτήν που σήμερα υπονομεύει η Ρωσία, βγάζοντας ταυτοχρόνως και τα μάτια της.
«Μελετώντας την κατάρρευση του Κ.Κ. Σοβιετικής Ένωσης και τους λόγους που την προκάλεσαν, δεν έχουμε καμιά διάθεση να κάνουμε τα ίδια λάθη», είπε ο Χι στον Ρώσο πρόεδρο.
Και από την άποψη αυτή θα πρέπει να τονιστεί ιδιαίτερα ότι έως σήμερα και μετά το θάνατο του Μάο, η Κίνα υπο την καθοδήγηση του Τενγκ ΣιαοΠινγκ τη δεκαετία του 1980, κατάφερε να συνδυάσει την ισχυρή οικονομία της αγοράς και την εξωστρέφεια (που δεν είχε η Σοβιετική Ένωση) με τον παραδοσιακό τρόπο ζωής της. Αυτό το υβρίδιο του καπιταλισμού, με ισχυρή κρατική ιδιοκτησία και υπό τον κεντρικό αυταρχικό έλεγχο, εκπλήσσει τους Δυτικούς παρατηρητές, οι οποίοι θεωρούν ότι δεν θα πάει μακριά. Παραβλέπουν όμως τα παραπατήματα της Δύσης, αλλά και τη μη ενδελεχή μελέτη και γνώση του κινεζικού φαινομένου.
Αυτό το τελευταίο, ως φαίνεται, ο Κινέζος πρόεδρος ανέλαβε να το αναπτύξει στον Πούτιν, τονίζοντας ότι η άγνωστη στη Ρωσία οικονομία της αγοράς πριν και μετά το 1917, στην Κίνα συνυπήρχε οργανικά με την αυτοκρατορική δύναμη και το σχετικό γραφειοκρατικό σύστημα.
Δεν πρέπει να ξεχνούν οι αναλυτές τον Μαξ Βέμπερ, που θεωρούσε ότι το Κομφουκιανό σύστημα αξιών πλησίαζε το «πνεύμα του καπιταλισμού» τόσο όσο ο Προτεσταντισμός και ο Ιουδαϊσμός.
Οι Κινέζοι Κομμουνιστές, αν και διψασμένοι για εξουσία, εν τούτοις μελέτησαν με τη βοήθεια της φιλοσοφικής τους παράδοσης, πολύ καλύτερα τον Μαρξ από τους αφιονισμένους μπολσεβίκους του Λένιν. Κατανόησαν έτσι ότι μόνον μια βιώσιμη οικονομική βάση μπορεί να διασφαλίσει τη σταθερότητα της πολιτικής υπερδομής. Έδωσαν διέξοδο στο εμπορικό ταλέντο και τη δίψα για κέρδος εκατομμυρίων Κινέζων «διατάζοντάς» τους να πλουτίσουν, έβαλαν τη χώρα στην παγκοσμιοποιημένη αγορά και επέτρεψαν στο κόμμα να διατηρήσει τη διοίκηση, εγκαταλείποντας τον δογματικό έλεγχο της οικονομίας.
Οι Κινέζοι δεν έχουν βέβαια τις Δυτικές ελευθερίες, αλλά ξέρουν ότι σήμερα προέχει η υλική πλευρά της ζωής. Στηρίζουν τον ρεαλιστικό υλισμό και εργάζονται για πράγματα που είναι αρκετά γήινα: άφθονα και ποιοτικά τρόφιμα, επώνυμα ρούχα, ακριβά κινητά και αυτοκίνητα, ταξίδια στο εξωτερικό, μακροζωία και καλή εκπαίδευση για τα παιδιά τους.
Αυτή την νοοτροπία της κινέζικης μεσαίας τάξης, ο Χι δεν έχει καμιά διάθεση να την θυσιάσει στις αυτοκρατορικές βλέψεις του Πούτιν και αυτό του το ξεκαθάρισε.
Από την άλλη πλευρά, η σημερινή Κίνα, έχει και αρκετά εσωτερικά προβλήματα να αντιμετωπίσει, τα οποία δεν υπαγορεύουν νταηλίκια προς τα έξω.
Το ΚΚ Κίνας ρίχνει μεγάλο βάρος στην ψηφιακή τεχνολογία μέσω της οποίας επιδιώκει να μπει για καλά στην οικειότητα των Κινέζων και από την άλλη με το ίδιο εργαλείο να αποσταθεροποιεί ψυχολογικά τη Δύση. Για την κινέζικη ηγεσία, η τελευταία βρίσκεται σε φάση παρακμής, η οποία μπορεί να επιταχυνθεί κυρίως μέσω του οικονομικού ανταγωνισμού και της παραπληροφόρησης και όχι με στρατιωτικά μέσα. Για την Κίνα οι εξαγωγές αυταρχισμού και ψυχικής μόλυνσης, είναι πολύ πιο αποδοτικές από τους ομαδικούς τάφους του Πούτιν. Το θέμα είναι τι κατάλαβε από όλα αυτά ο τρόφιμος του Κρεμλίνου και τι τελικά μπορεί να κάνει;
