Πολλές και διαφορετικές μπορεί να είναι οι απόψεις που μπορεί να εκφράζει κανείς για τον τόπο του. Πως τον βλέπει, πως τον αντιμετωπίζει ή τι οραματίζεται για αυτόν. Σε μια εποχή συνειδησιακής βαβυλωνίας και καταρράκωσης αρχών και αξιών, η σχέση με το περιβάλλον διαβίωσης, παραμένει σίγουρα κάτι δυνατό και αναλλοίωτο. Και πολλές φορές εκφράζεται , υπό το πρίσμα της συνεχούς βελτίωσης της ζωής μέσα σε αυτό.
Δύσκολες εξισώσεις αυτές βέβαια για την Πάτρα. Χρόνιες οι παθογένειες της και στενή η σύνδεση της με τα «κουσούρια» του λαού μας. Καχυποψία, αδυναμία στρατηγικής χάραξης του μέλλοντος και παθητική ολιγάρκεια συνθέτουν ένα σκηνικό που εδώ και μια δεκαετία επικρατεί στην πόλη. Με ουκ ολίγους υποστηρικτές. Η επίκληση στα ανύπαρκτα κατορθώματα του παρελθόντος ακόμα βρίσκει πολλούς υποστηρικτές. Αναμφίβολα χαμηλό το επίπεδο. Είναι όμως αρκετά όλα αυτά για να διαιωνίζεται μια κατάσταση ακινησίας; Την στιγμή μάλιστα που ο θαυμασμός για τα Τρίκαλα, τον Βόλο και την Καλαμάτα, ξεχειλίζει.
Σε ένα χρόνο περίπου θα διεξαχθούν τοπικές εκλογές και εκεί θα δοθούν απαντήσεις. Είναι βέβαιο πάντως, πως έφτασε η ώρα για μια συζήτηση σοβαρή για τα προβλήματα της πόλης. Χωρίς κραυγές, χωρίς λασπολογία, αλλά με όρους προγραμματικής αντιπαράθεσης. Χωρίς στερεότυπες εκθέσεις ιδεών, ευχολόγια και αφορισμούς. Γιατί η εικόνα αλλάζει όταν «αλλάζουν τα μυαλά» και διαφοροποιούνται οι επιλογές. Είναι σαφές πως οι αγιογραφίες «λαϊκών ηρώων» έχουν πια ξεθωριάσει.
Σε μια εποχή αλλαγών και προκλήσεων, κανείς δεν θέλει να δει την Πάτρα του μέλλοντος ως περιοχή που κυριαρχούν οι συνταξιούχοι και οι όποιοι δημόσιοι υπάλληλοι. Την στιγμή που δεν θα πρέπει να ξεχνάει κανείς, πως πλην του λιμανιού και των φοιτητών, ελάχιστοι πόροι εισέρχονται σε αυτή. Ειδικότερα, η περιβόητη «σύνδεση με το Πανεπιστήμιο" , ακόμα αναζητείται. Είναι χαρακτηριστικό πως η «αγωνία» που εκφράστηκε το προηγούμενο διάστημα, σχετικά με τα πληθυσμιακά της μεγέθη, μπορεί να αποδείχθηκε ανυπόστατη, καταδεικνύει όμως περίτρανα, τον μοιρολατρικό φόβο που επικρατεί για το μέλλον της. Και φυσικά το δρόμο μπροστά της δεν μπορεί να το αναζητάμε μόνο στα πληθυσμιακά ή οικονομικά της μεγέθη, αλλά στο βιοτικό επίπεδο που παρέχει, την σύγχρονη εικόνα που προβάλλει όσο και στο βαθμό εξωστρέφειας που αυτή αποπνέει.
Η ενασχόληση με την τοπική αυτοδιοίκηση δεν μπορεί πια να είναι εν έτει 2022, αποτέλεσμα σκοπιμοτήτων και πολιτικών συσχετισμών. Ούτε κομματικό λάφυρο που θα συντηρεί νομενκλατούρες. Αλλά ούτε και εργαλείο εξόντωσης πολιτικών αντιπάλων. Πολλοί αναρωτιούνται φωναχτά, αν θα βρεθεί «κάποιος να αγαπάει την Πάτρα». Η απάντηση είναι προφανώς καταφατική. Η ανάγκη για αλλαγή δεν μπορεί να περιμένει.
*Ο Διονύσης Γ. Γράψας είναι ιστορικός.
