Μόλις πριν λίγες μέρες, και αφού η πολιτειακή και πολιτική ηγεσία της χώρας με μηνύματα και με ειδική συνεδρίαση της Εθνικής Αντιπροσωπείας τίμησε την Ημέρα Μνήμης (19 Μάιου) της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου ακούσαμε ένα Τουρκικό παραλήρημα: "Μιλάει για τους Πόντιους η Ελλάδα που έσφαξε Τούρκους στην Τριπολιτσά το 1821". Είχε το θράσος το Τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών να κάνει αυτήν την ανιστόρητη και παραληρηματική ανακοίνωση. Επιμένει να μην αναγνωρίζει τη Γενοκτονία των Ποντίων (και όχι Μόνο) και υποστηρίζει ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να μιλά γιατί διέπραξε "φρικαλεότητες" κατά των Τούρκων στην "σφαγή της Τρίπολης το 1821". Το Τουρκικό ΥΠΕΞ μιλά για «σφαγές δεκάδων χιλιάδων Τούρκων στην Τριπολιτσά στις 23 Σεπτεμβρίου 1821», με σκοπό να μην επιζήσει ούτε ένας Τούρκος στην Πελοπόννησο και το ρεπορτάζ του κρατικού τηλεοπτικού δικτύου TRT χαρακτήρισε «γενοκτονία» τα γεγονότα της Τριπολιτσάς.
Αν και δεν είμαι ιστορικός, αλλά Πανεπιστημιακός καθηγητής θα προσπαθήσω να ρίξω λίγο φως σε αυτήν την φραστική διαμάχη που ξεκίνησε η Τουρκία που παρουσιάσθηκε πρόσφατα επ’ ευκαιρία του θέματος της γενοκτονίας των Ποντίων. Να δούμε όμως τι ακριβώς έγινε στη Τριπολιτσά το 1821; Τι γράφουν Έλληνες αγωνιστές στα απομνημονεύματά τους, τι γράφουν οι ιστορικοί, οι Ευρωπαίοι φιλέλληνες που πήραν μέρος στην πολιορκία, καθώς και για πρώτη φορά γνώμες Τούρκων ιστορικών που είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας. Έτσι για τις σφαγές της Τριπολιτσάς έχουμε:
Σπυρίδων Τρικούπης(1788-1873), «Ένας λαός που αποτινάζει πολύχρονο και βαρύ ζυγό , ενεργεί με μεγάλη σκληρότητα κατά των πρώην δυναστών του. Οι οπλοφόροι Έλληνες υπήρξαν ασυγκράτητοι εκείνες τις μέρες και έδειχναν σαν να ήθελαν να εκδικηθούν σε μια μέρα για τα βάσανα τεσσάρων αιώνων. Οι Έλληνες που σκοτώθηκαν στη μάχη, ήταν 200, ενώ οι κάθε ηλικίας Οθωμανοί, Οθωμανίδες και Εβραίοι ξεπερνούσαν μόλις τις 10.000».
Gustan – Friedrich Hertzberg (Γερμανός ιστορικός και ελληνιστής, 1826- 1910) «Η ορμή των πορθητών για αιματοχυσία ήταν μεγάλη…. Υπολογίζετε ότι 8.000-10.000 Τούρκοι, Αλβανοί και Εβραίοι ήταν τα θύματα των σφαγών κατά την άλωση της Τριπολιτσάς»
Φωτάκος (Φώτιος Χρυσανθόπουλος, 1798-1879)
«Πολλοί δε Τούρκοι, προτίμησαν και κάηκαν μέσα στα σπίτια των με τις οικογένειες τους παρά να παραδοθούν στους υπόδουλους τους… Δεν τους σκότωσαν λοιπόν οι Έλληνες όλους τους Τούρκους».
Διονύσιος Κόκκινος (1884-1967)
«Η φοβερά εκείνη σφαγή….είχε τις αιτίες της. Ήτο η τραγική εξόφλησις μακρών λογαριασμών των επαναστατησάντων Ελλήνων κατά των Τούρκων . Ήτο η οργή ενός λαούς και για το κατά Πατριάρχη Γρηγορίου έγκλημα, από τις σφαγές της Κωνσταντινουπόλεως, της Σμύρνης και της Κύπρου, από την ατίμωσιν των κοριτσιών του Άργους, …..»
Maxime Rayband (Μαξίμ Ρεμπό, 1795-1874)
Ίσως η πλέον σημαντική από τις μαρτυρίες για όσα έγιναν στην Τριπολιτσά είναι αυτή του Γάλλου στρατιωτικού και φιλέλληνα Maxime Rayband. Η συμβολή του στην άλωση της Τριπολιτσάς ήταν σημαντική ιδιαίτερα με την αξιοποίηση δύο ολμοβόλων και την οργάνωση του Πυροβολικού των Ελλήνων. Ο ίδιος εκτίμησε τα θύματα να ήταν 10- 11,000.
Τι λένε όμως οι Τούρκοι ιστορικοί για την άλωση της Τριπολιτσάς;
Ο Γιουσούφ μπέης γράφει: «Ο λαός ούτος, ήτο έκδοτος εις την μέθη, εις την ηδυπάθεια και εις τον έκλυτόν βίων. Είχε καταντήσει να θεωρούνται επιτρεπτά δι’ αυτούς όλα τα ανοσιουργήματα και όλες οι ανηθικότητες, ούτως ώστε μοι επιτρέπεται να ειπώ, ότι κατέστησαν άξιοι της θείας τιμωρίας».
Ο ιστορικός Αχμέτ Τζεβντέτ πασάς αναφέρεται στις διαμάχες μεταξύ των Τούρκων αξιωματούχων που επηρέασαν τους Μουσουλμάνους της Τριπολιτσάς και στον ρόλο των Τουρκαλβανών στην είσοδο των Ελλήνων στην πόλη. Ο Εσάτ Αφέντης αποδίδει την ευθύνη για την είσοδο των Ελλήνων στην Τριπολιτσά στους «άθεους» Αλβανούς που ήταν στην ακολουθία του σερ ασκέρι και φύλαγαν το χαρέμι του. Ο Μπαχίρ Αφέντης κατηγορεί τον κεχαγιά Σαλίχ αγά ως υπεύθυνο για όσα έγιναν στην Τριπολιτσά. Εκτός όμως από όσα είχαν γίνει στην Κωνσταντινούπολη κι αλλού, όπως είδαμε, ήταν νωπές και οι σφαγές των Ελλήνων στην Πάτρα. Γράφει σχετικά ο Πουκεβίλ (Γάλλος πρόξενος στη Πάτρα): «Ρύακες καιόμενου ελαίου, θερμότεροι και αυτής της λάβας του Βεζούβιου, ένθεε κατέρρεαν μέχρι της παραλίας όπου εφαίνοντο σωροί κεφαλών και πασσάλων εφ ων απηγχόνισαν πλείστους Χριστιανούς, στρατιώτες σύροντας από της κόμης γυναίκας και παιδιά. Ο Πουκεβίλ τονίζει, «Τα θύματα των σφαγών της Τριπολιτσάς ήταν 8.000-10.000».
Να θυμίσουμε στο Τουρκικό ΥΠΕΞ τις σφαγές των Ελλήνων από τους Τούρκους Οθωμανούς; Τι έχει να πει για τη σφαγή της Χίου στις 30 Μαρτίου-2 Απριλίου, 1822; Η έκρηξη της Επανάστασης βρήκε το πολυπληθές ελληνικό στοιχείο της Χίου να ευημερεί (117.000 έναντι 3.000 Οθωμανών Τούρκων και 100 Εβραίων). Υπολογίζεται ότι από τους 117.000 χριστιανούς κατοίκους του νησιού, 42.000 σφαγιάστηκαν, 50.000
πιάστηκαν αιχμάλωτοι και 23.000 διέφυγαν προς τις επαναστατημένες περιοχές της Ελλάδας και τη Δυτική Ευρώπη. Οι αιχμάλωτοι μεταφέρθηκαν και πουλήθηκαν σε διάφορα σκλαβοπάζαρα. Στη Χίο επέζησαν μόνο 1800- 2000 !
Ίσως η πλέον σημαντική από τις μαρτυρίες για όσα έγιναν στη σφαγή της Χίου είναι η ομολογία του τότε τοποτηρητή της Χίου Βαχίτ πασά: «τους μεν ηλικιωμένους πέρασαν (οι μουσουλμάνοι) γενναιότατα εν στόματι μαχαίρας, παρομοίως και τας ηλικιωμένες γραίας, την δε κινητήν περιουσίαν αυτών ελεηλάτησαν … τας δε ωραίας κόρας των και τους τρυφερούς νεανίσκους των ηχμαλώτισαν. Το αίμα έρρευσε ποταμηδόν …». Όταν ο ίδιος απέστειλε στην Κωνσταντινούπολη αναφορά για την ανακατάληψη του νησιού, απέστειλε μαζί και πέντε φορτία με κομμένα κεφάλια και δύο φορτία κομμένα αυτιά.
Ο Ολλανδός διπλωμάτης στην Κωνσταντινούπολη Gaspar Testa έγραψε προς τον υπουργό του των εξωτερικών: «Το πιο σπαρακτικό θέαμα είναι τα σκλαβωμένα γυναικόπαιδα που έφεραν από τη Χίο ... Αγόρια και κορίτσια σέρνονται στους δρόμους δεμένα το ένα με το άλλο και οδηγούνται στα σκλαβοπάζαρα».
“Η Σφαγή της Χίου (γαλλ.: Scène des
massacres de Scio, Σκηνή από τις Σφαγές
της Χίου) είναι πίνακας ζωγραφικής του
Γάλλου ζωγράφου Ευγένιου Ντελακρουά,
εμπνευσμένος από την σφαγή της Χίου”
Στην εφημερίδα Courrier Francais της 10-
7-1822 αναφέρεται ότι μουσουλμάνοι
αγόραζαν το θύμα τους για τριάντα γρόσια
και το έσφαζαν για να κερδίσουν μια θέση
στον παράδεισο. Πολλές γυναίκες
αυτοκτόνησαν κατά την μεταφορά και
άλλες πέθαναν από απεργία πείνας για να
γλυτώσουν τον εξευτελισμό. Στην
Allgemeine Zeitung δημοσιεύτηκε η
είδηση ότι μικρά παιδιά κάτω των 7 ετών
που ήταν ακατάλληλα για το εμπόριο
δένονταν και ρίχνονταν στη θάλασσα. Το σκηνικό του δουλεμπορίου περιγράφει και ο ιερέας της αγγλικής πρεσβείας R. Walsh αναφέροντας ότι από την 1η Μαΐου 1822 εκδόθηκαν 41.000 έγγραφα ιδιοκτησίας δούλων και ότι 5.000 πουλήθηκαν στην Κωνσταντινούπολη.
Να αναφέρουμε απλά μερικές άλλες σφαγές πολλών χιλιάδων χριστιανών από τους Τούρκους (χωρίς αριθμούς). Σφαγές: της Σαμοθράκης, της Νάουσας, των Ψαρών, της Κάσου, η ηρωική έξοδος του Μεσολογγίου. Ξέρει μαθηματικά το Τουρκικό ΥΠΕΞ για να αθροίσει τους σφαγιασθέντες Έλληνες χριστιανούς;
Και τώρα ας επανέλθουμε στο θέμα των γενοκτονιών.
“Τί είναι όμως Γενοκτονία; (ΠΗΓΗ)
Ο όρος «γενοκτονία» (genocide) δεν υπήρχε στην Αγγλική γλώσσα πριν το 1944. Πρόκειται για λέξη με πολύ συγκεκριμένο νόημα η οποία αναφέρεται στα βίαια εγκλήματα που διαπράττονται εις βάρος μιας ομάδας με στόχο το φυσικό αφανισμό της.
Η γενοκτονία ορίζεται ως εξής:
[Γ]ενοκτονία αποτελεί οποιαδήποτε από τις ακόλουθες πράξεις η οποία διαπράττεται με σκοπό την καταστροφή, εξ ολοκλήρου ή εν μέρει, μιας εθνικής, εθνοτικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας:
• (α) Η δολοφονία μελών της ομάδας.
• (β) Η πρόκληση σοβαρής σωματικής ή διανοητικής βλάβης σε μέλη της ομάδας.
• (γ) Η εθελούσια επιβολή στην ομάδα συνθηκών διαβίωσης που αποσκοπούν στην ολοσχερή ή μερική φυσική εξόντωσή της.
• (δ) Η επιβολή μέτρων που αποσκοπούν στην παρεμπόδιση των γεννήσεων στο εσωτερικό της ομάδας.
• (ε) Η δια της βίας μεταφορά των παιδιών της ομάδας σε μια άλλη ομάδα. “
Με βάση τα παραπάνω, ας δούμε τη συμπεριφορά της Τουρκίας.
Η Τουρκία αρνείται κατηγορηματικά ότι έχει διαπράξει ποτέ κάποια γενοκτονία. Η Ιστορία όμως τη διαψεύδει. Οι ιστορικοί έχουν καταγράψει ότι η Τουρκία έχει διαπράξει τουλάχιστον τρεις γενοκτονίες σε βάρος των εθνικών μειονοτήτων των Αρμενίων, του Ελληνισμού (Πόντο και Μικρά Ασία) και των Ασσυρίων. Την γενοκτονία των Αρμενίων (1.500.000) από τους Οθωμανούς κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, έχουν αναγνωρίσει πάνω από 30 εθνικά κοινοβούλια στον κόσμο και επιβεβαιώθηκε κατά τον πιο ιστορικό τρόπο όταν την αναγνώρισε ο Αμερικανός πρόεδρος Τζο Μπάιντεν με την υπογραφή του τον Απρίλιο του 2021.
Ως αντίδραση σε αυτά ο Τούρκος Πρόεδρος Erdogan, ο οποίος τα χαρακτήρισε επί λέξει «κωμωδία», «παρωδία» και «αποτέλεσμα μιας εσφαλμένης πολιτικής». Στον Πόντο από το 1914 μέχρι το 1923 είχαμε τους γνωστούς διωγμούς, που κατέληξαν σε Γενοκτονία με 353.000 θύματα.
Η Γενοκτονία των Ασσυρίων αναφέρεται στην μαζική σφαγή του
ασσυριακού/χαλδαϊκού/αραμαϊκού/συριακού χριστιανικού πληθυσμού της Οθωμανικής
Αυτοκρατορίας κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1890, τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, και κατά την περίοδο του 1922-1925. Υπολογίζεται περίπου στα 750.000 θύματα.
Τα εγκλήματα των Γενοκτονιών που διέπραξαν οι Τούρκοι έπρεπε να είχαν τιμωρηθεί από την διεθνή κοινότητα. Χωρίς τιμωρία, κατά κανόνα, τα εγκλήματα επαναλαμβάνονται. Και η Τουρκία δεν φαίνεται να έχει καμιά αίσθηση για τα εγκλήματα που διέπραξε εναντίον των Χριστιανών. Και λυπάμαι που θα πω ότι οι ηγέτες της Τουρκίας φαίνεται ότι δεν γνωρίζουν τη λέξη ΝΤΡΟΠΗ! Η ιστορία όμως είναι αμείλικτη και κάποτε θα τιμωρήσει την Τουρκία.
