Το Πάσχα πάντα μου δημιουργούσε μία μελαγχολία. Ολες οι γιορτές, αλλά ειδικά το Πάσχα. Ισως φταίει το ότι συμπίπτει με το ξεκίνημα της άνοιξης και μου προκαλεί ανάποδη ψυχολογία.
Πάντα αυτές τις ημέρες σκέφτομαι όσους είναι μόνοι, δεν έχουν οικογένεια ή παρέες και περνούν τις ημέρες αυτές σε άδεια διαμερίσματα. Το βλέμμα μου στην Ανάσταση πάντα επικεντρώνεται σε άντρες και γυναίκες που στέκονται λίγο παράμερα επειδή δεν έχουν συντροφιά, προσπαθούν να περνούν απαρατήρητοι ξεγλιστρώντας από βλέμματα και την ώρα της ανταλλαγής των φιλιών κοιτούν προς τον ουρανό τα βεγγαλικά, πριν πάρουν τον δρόμο της επιστροφής. Ισως για αυτό πάντα με ενοχλούσε η διαφήμιση ευτυχίας στα social media.
Τα ποσταρίσματα από στολισμένα τραπέζια με πλούσια εδέσματα, οι εικόνες στυλιζαρισμένης ευδαιμονίας, τα επιμελημένα με φίλτρα στιγμιότυπα και η σκηνοθεσία της χαράς. Νιώθω αμηχανία όταν είμαι προσκεκλημένη κάπου και η παρέα θέλει σώνει και καλά να αποτυπώσει το κέφι μας σε Instagram stories. Πάντα η ίδια σκέψη. Ποιοι θα το δουν; Κι αν είναι μόνοι; Αν δεν έχουν οικογένεια και κανείς δεν τους προσκάλεσε αυτές τις ημέρες σε μία γιορτή; Αραγε το ξέρουν πως οι εικόνες που βλέπουν ήταν λίγα δευτερόλεπτα χαράς, ανάμεσα σε συζητήσεις για έννοιες και προβλήματα; Το καταλαβαίνουν πως τα χαμόγελά μας δεν είναι τόσο λαμπερά πριν από το πάτημα του κουμπιού «ρύθμιση εικόνας»; Κι αν κάνουν συγκρίσεις με τη δική τους πραγματικότητα και νιώσουν χειρότερα; «Αφήστε το παιδιά, μη με βγάλετε μωρέ, βαριέμαι τις φωτογραφίες».
Πάντα οι ίδιες σκέψεις. Ακόμα και την ώρα του δελτίου. Οταν γράφω ειδήσεις που αφορούν τις γιορτινές ημέρες προσέχω μη γίνω η αιτία κάποιος να πονέσει πιο πολύ. «Οι Αθηναίοι εγκατέλειψαν τις πόλεις προς κάποιον νησιωτικό προορισμό και όσοι παρέμειναν στο κλεινόν άστυ ξεχύθηκαν στα μαγαζιά». Οχι, όχι. Delete. Πάμε πάλι από την αρχή τη διατύπωση. Δεν πρέπει να φαίνεται πως όλοι ή πήγαν διακοπές ή κάνουν ψώνια. Δεν πρέπει σε ένα σπίτι που δεν υπάρχουν οικονομικές δυνατότητες να προκαλέσω συζητήσεις «κοίτα τι κάνει όλος ο υπόλοιπος κόσμος στις γιορτές». Ξανά από την αρχή η πάσα της είδησης: «Αρκετοί κατευθύνθηκαν σε εξοχικούς προορισμούς, ενώ άλλοι πήγαν βόλτα στα μαγαζιά». Ετσι, ναι. Δεν καταπιέζεται από πρότυπα και κλισέ όποιος δεν είχε χρήματα για ταξίδια ή αγορές.
«Εμένα ποτέ δεν μου αρέσει να φεύγω στις γιορτές. Σημασία δεν έχει το πού, αλλά με ποιον» λέω πάντα όταν με ρωτάνε τι θα κάνω. Θα δω «Ιησού από τη Ναζαρέτ» είναι η κλισέ απάντησή μου. Και είναι αλήθεια. Δεν υπάρχει κάτι που να με κάνει πιο χαρούμενη από την τήρηση των προσωπικών δικών μου παραδόσεων. Και αυτό, ναι, μπορεί να το ποστάρω. Αλλά όχι στιγμές ξέφρενης χαράς. Αλλωστε πάντα έβλεπα επιφυλακτικά τη διαφήμιση της ευτυχίας. Ναι, όταν σου συμβαίνει κάτι όμορφο κάποιες φορές θέλεις να το φωνάξεις παντού. Αλλά τις πραγματικά χαρούμενες στιγμές τις μοιράζονται δύο. Οι καλύτερες φωτογραφίες είναι αυτές που δεν ποσταρίστηκαν ποτέ. Η ευτυχία θέλει ιδιωτικότητα. Γιατί όταν κάτι το πολυδιαφημίζεις, μοιάζει σαν προσπαθείς να πείσεις ότι είναι έτσι. Και βασικά, τον ίδιο σου τον εαυτό.
