Ο διάσημος πρωταγωνιστής των έργων της Αγκάθα Κρίστι και παγκοσμίως πασίγνωστο πλέον λαγωνικό, ο Ηρακλής Πουαρό, δεν κουραζόταν να επισημαίνει πως για την ανακάλυψη του ενόχου κάποιου εγκλήματος χρειαζόταν απλώς σοβαρή σκέψη.
Κι επέμενε πως κάποιος πρέπει πάντα να ξεκινά από το ποιος ωφελείται. Στην περίπτωση του πολέμου στην Ουκρανία είναι απαραίτητο να εξεταστεί ποιοι είναι οι χαμένοι και ποιοι οι κερδισμένοι της σύγκρουσης. Κορυφαία χαμένος προφανώς είναι η Ουκρανία και ο λαός της. Με πόλεις κατεστραμμένες, οικογένειες αποδεκατισμένες που πολλές ακολουθούν δρόμους προσφυγιάς, με χιλιάδες νεκρούς πολίτες και με την ίδια τη χώρα εδαφικά ακρωτηριασμένη ο πόλεμος ήδη τη σημάδεψε με τη σφραγίδα της καταστροφής και της δυστυχίας.
Αλλος χαμένος είναι σίγουρα η Ρωσία. Με τη δημόσια εικόνα της διεθνώς στραπατσαρισμένη, με τις ένοπλες δυνάμεις της – λόγω αποκαρδιωτικών επιδόσεων – εκτεθειμένες στην παγκόσμια χλεύη, την οικονομία της βαριά πληγωμένη και τον λαό της προβληματισμένο για το τι ακριβώς συμβαίνει. Είναι χαρακτηριστικό πως η «Moscow Times» περιέγραψε τη σφαγή στην Μπούτσα σαν καταραμένη κληρονομιά που θα βαρύνει πάνω στη ρωσική κοινωνία για γενιές ολόκληρες στο μέλλον. Το πολιτικό της καθεστώς κλυδωνίζεται, το κύρος της έχει σπιλωθεί με την αποβολή της από πολλούς διεθνείς οργανισμούς και το αύριο της κοινωνίας της δεν είναι αισιόδοξο.
Χαμένη επίσης είναι και η Ευρώπη. Οι οικονομίες της κλονίζονται, η πολιτική της αποτελεσματικότητα έχει μάλλον κονιορτοποιηθεί, λαϊκιστικά κόμματα αναβιώνουν και οι φιλελεύθερες αρχές που τη χαρακτήριζαν κλονίζονται και αμφισβητούνται. Η ενεργειακή εξάρτησή της από τη Ρωσία οδεύει προς κατάργηση, για να αντικατασταθεί από εξάρτηση από τις ΗΠΑ. Ενιαία έκφραση κάποια στιγμή στο μέλλον με τη Ρωσία ματαιώνεται, ενώ η Γερμανία και πάλι εξοπλίζεται. Με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει κάποια στιγμή στο μέλλον για τους υπόλοιπους.
Αρκετά ωφελημένες βγαίνουν η Κίνα και η Ινδία. Η πρώτη εξασφαλίζει την κάλυψη όλων των ενεργειακών της αναγκών από τη Ρωσία σε τιμές χαμηλότερες από τις τρέχουσες. Η Δύση αναγνωρίζει τη σημασία της και τρέμει για τυχόν επιθετικές οικονομικές της κινήσεις (ρευστοποίηση δυτικών – κυρίως αμερικανικών – αξιών που βρίσκονται στα χέρια της). Παράλληλα αυξάνει τον κομβικό της ρόλο για το μέλλον της Υφηλίου. Μέχρι τον Δεκέμβριο θα έχει στα χέρια της το 60% των παγκόσμιων αποθεμάτων σε ρύζι και το 51% σε σιτάρι. Οταν έχει να ταΐσει το 18% μόνο του πληθυσμού της Γης.
Την ίδια ώρα συνεχίζει να αγοράζει αγροτικές εκτάσεις σε όλον τον πλανήτη ενώ έχει στο έδαφός της ή εξασφαλίζει σε άλλες χώρες ορυχεία που βγάζουν λίθιο, απαραίτητο για υψηλές τεχνολογίες (Υποσαχάρια Αφρική) και ουράνιο (Καζακστάν, Μάλι, Τσαντ), καθώς και άλλες πολύτιμες πρώτες ύλες. Η Ινδία εξακολουθεί να εξασφαλίζει την κάλυψη της Ρωσίας απέναντι στο Πακιστάν, τη στήριξή της απέναντι στην Κίνα, ενώ οι ΗΠΑ τη χαϊδεύουν γιατί τη χρειάζονται στον Ινδικό και γενικότερα στη Νότια Ασία.
Αυτός που κερδίζει το jack pot μετά την έκρηξη του πολέμου στην Ουκρανία είναι βέβαια οι ΗΠΑ. Πωλούν και την τελευταία σταγόνα φυσικού αερίου που παράγουν στο έδαφός τους και σε ανταγωνιστικές μάλιστα τιμές. Ισχυροποιούν τη ναυτιλία τους για τη μεταφορά και την αποθήκευσή του. Υποχρεώνουν Ισραήλ, Αίγυπτο, Κύπρο και Ελλάδα να καταργήσουν τους αγωγούς (EastMed) και να επιλέξουν διά πλοίων μεταφορές, ξαναβάζουν την Τουρκία στο πολιτικό παιχνίδι, εξαγνίζοντας τις λογής αμαρτίες της, στοιχίζουν τους πάντες πίσω από τις δικές τους πολιτικές στοχεύσεις (λ.χ. Ελλάδα και Κύπρο), περιθωριοποιούν τη Ρωσία, ποδηγετούν το ΝΑΤΟ και αναγκάζουν την Ευρώπη σε ρόλο δευτεραγωνιστή ή πειθήνιου κομπάρσου στο γεωπολιτικό σκηνικό.
Βέβαια κορυφαίοι ειδικοί, όπως ο Κίσινγκερ, ο Κέναν, ο Φρίντμαν κ.ά, βλέπουν κινδύνους από τέτοιες νατοϊκές κινήσεις. Και λοιπόν;
Σε τι συμπεράσματα μπορεί ο Ηρακλής Πουαρό άραγε να καταλήξει;
