Εξοικείωση με την βαρβαρότητα

του Διονύση Γ. Γράψα

 

Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών, έχουν κυριολεκτικά μετατρέψει την χώρα σε ένα ανακριτικό γραφείο. Εικασίες, υποθέσεις, ψίθυροι και κουτσομπολιά δίνουν και παίρνουν δίνοντας την ευκαιρία στον καθένα να ξεδιπλώσει το αστυνομικό του δαιμόνιο. Δεν θα ήταν υπερβολή να ισχυριστεί κανείς, πώς η Ελλάδα  έχει γεμίσει «Κλουζώ».

Και αν η υπόθεση των τριών κοριτσιών, ανεξαρτήτως του ποινικού κομματιού, γεννάει την φρίκη, πυροδοτώντας τα πιο ταπεινά ένστικτα του ανθρώπινου γένους, οι προεκτάσεις στην δημόσια συζήτηση είναι εξίσου επώδυνες. Τόσο επώδυνες που η μεσαιωνική ατμόσφαιρα αναδίδεται από παντού. Ξαφνικά η «πλατεία» γέμισε με νοσταλγούς της θανατικής ποινής και πλήθη συγκεντρώθηκαν για να ευχηθούν όσα τους κάνουν να ανατριχιάζουν. Συλλογισμοί που κάνουν την κοινή λογική να πηδάει από το παράθυρο. 

Αλήθεια, σε ένα ευνομούμενο κράτος, πόσο «δικαιολογημένη» μπορεί να είναι η «αγανάκτηση» του όχλου; Αλήθεια πως μπορεί ο θυμός του γείτονα που «τα ήξερε όλα από την αρχή», να υποκαταστήσει τις διωκτικές αρχές της Ελλάδας; Βέβαια, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως στην ελληνική κοινωνία υπάρχει ευρέως διαδεδομένη η αίσθηση της ατιμωρησίας για πλήθος αδικημάτων.  Κι αν είσαι και διάσημος ακόμα καλύτερα… Το μιντιακό περιβάλλον θα σε διασύρει για λίγο, αλλά μετά όλοι θα ξεχάσουν. Μικρό το κακό. 

Η βία των προηγούμενων ημερών(πόλεμος, δίκες για σεξουαλικές κακοποιήσεις, ακρίβεια) υποχώρησε, για να δώσει την θέση της στην ακραία βία. Η συλλογική κατάθλιψη διαχέεται αργά και σταθερά. Και λειτουργεί ως στάχτη στα μάτια όταν τα βασικά καταναλωτικά αγαθά, συνεχίζουν σε ένα τρελό ράλι ανόδου  τιμών. Η εκδίκηση όμως  όταν σε κατακλύζει, είσαι γεμάτος. Δεν υπάρχει χώρος για κάτι άλλο. Και σε κάθε περίπτωση σου αφαιρεί την δυνατότητα για λογική επεξεργασία, στιγμών και καταστάσεων.

Η εκδίκηση όμως, δεν επιφέρει καμία ικανοποίηση. Καταφέρνει μόνο να διευρύνει την αγριότητα. Θρέφει αιμοδιψείς πολίτες που πνίγουν την δυστυχία τους σε μια σέλφι, κλωτσώντας την πόρτα της φερόμενης ως παιδοκτόνου.

 Είναι καιρός σαν κοινωνία να ξεφύγουμε από την λογική «Όλα καλά» που τραγουδούσε κάποτε ο Σάκης Ρουβάς. Κάτι που επαναλαμβάνει και σήμερα. Διογκώνοντας την συλλογική χαύνωση, με το αζημίωτο φυσικά.


 

*Ο Διονύσης Γ. Γράψας είναι ιστορικός και εργάζεται στην ιδιωτική δευτεροβάθμια εκπαίδευση.


 

Διαβάστε επίσης