«Δεν νομίζω ότι αυτός ο πόλεμος γίνεται γιατί ο Πούτιν δεν θέλει δίπλα στη Ρωσία το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν είναι άνθρωπος που έχειμεσομακροπρόθεσμους στρατηγικούς στόχους . Πρόκειται για έναν νέου τύπου Ρώσο δικτάτορα, ικανού για όλα προκειμένου να βρίσκεται στην εξουσία.Του αρέσει επίσης να τον υπολογίζουν οι άλλοι ωσάν να ήταν ένας νέος τσάρος. Το ερώτημα πώς παραμένω στην εξουσία σήμερα και αύριο, είναι αυτό που τον απασχολεί αποκλειστικά. Αν δεν ήταν αυτή η πρώτη του έγνοια, η σημερινή Ρωσία θα ήταν μια αναπτυγμένη και απόλυτα σεβαστή γεωπολιτική δύναμη».
Αυτά υπογραμμίζει ο Αμερικανός επιχειρηματίας Μπίλ Μπράουνγτερ, ο οποίος έζησε αρκετά χρόνια στη Ρωσία και κάποια στιγμή στο τέλος της δεκαετίας του 1990, πίστεψε ότι η χώρα αυτή θα μπορούσε να γνωρίσει ανάπτυξη αντίστοιχη με αυτήν της Κίνας. Όμως, στα 22 χρόνια της εξουσίας Πούτιν, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει. Η Ρωσία όχι μόνον δεν αναπτύχθηκε, αλλά σήμερα με τις πολεμικές της επιχειρήσεις διακυβεύει σοβαρά και την ανάπτυξη των περισσότερων αναπτυσσομένων χωρών.Ιδιαίτερα δε των γειτόνων της σε Καύκασο και Κεντρική Ασία.
Υπάρχουν δε υπόνοιες ότι αυτή η πολιτική είναι συνειδητή επιλογή της ρωσικής ηγεσίας, δηλαδή του Βλαδίμηρου Πούτιν. Όσο για το γιατί αυτής της υπόνοιας είναι μια τεράστια και μάλλον πολύπλοκη ιστορία, η οποία σε κάθε περίπτωση συνδέεται με το πολύ ζωτικό για τον Ρώσο πρόεδρο θέμα της εξουσίας του και της διαιώνισης του σε αυτήν.
Υπό αυτή την έννοια ο Πούτιν, έναντι της Δύσης διαθέτει σοβαρά, πιστεύει ο ίδιος, συγκριτικά πλεονέκτήματα: την αυταρχική δομή της εξουσίας του, την βαθειά του περιφρόνηση για ηθικές αρχές και την ενεργειακή δύναμη της χώρας του. Κατά συνέπεια, πιστεύει ότι τελικά, η Δύση, μπροστά στις αρνητικές για την ίδια επιπτώσεις των οικονομικών κυρώσεων, σε κάποια φάση θα υποχωρήσει. Με πιο απλά λόγια ο Ρώσος πρόεδρος έχει την εντύπωση ότι οι κυρώσεις θα είναι πιο επώδυνες και εκρηκτικές για τις δημοκρατίες που είναι πολυφωνικές και κοινωνικά προωθημένες, παρά για το ρωσικό αυταρχικό και κυνικό καθεστώς για το οποίο η φτωχοποίηση αποτελεί εργαλείο εξουσίας.Ιδιαίτερα δε σε εναν λαό που έχει ήδη αναισθητοποιηθεί εναντι της πολιτικής και κάποιων δημοκρατικών αρχών της.Δεν διεκδικεί και δεν διαμαρτύρεται ετσι.
Από την άλλη, ο Πούτιν και οι σύμβουλοί του, ευελπιστούν ότι με τις κυρώσεις και τα πλήγματα κατά της -παγκοσμιοποίησης θα ενισχυθεί τελικά η κινεζική οικονομία, η οποία ήδη κάνει στροφή προς την ενίσχυση της εσωτερικής της κατανάλωσης. Για να το πούμε πιο απλά, στην αντιπαράθεση δημοκρατικού και αυταρχικού καπιταλισμού, οι Πούτιν και Χι Τζινπίνγκ πιστεύουν ότι το συγκριτικό πλεονέκτημα της έλλειψης δημοκρατίας στις χώρες τους θα λειτουργήσει υπέρ τους.
Πολύ περισσότερο όταν τα καθεστώτα τους είναι αυτά που χρηματοδοτούν και γενικά επενδύουν στις φαιοκόκκινες δυνάμεις του εθνικισμού και της ασυναρτησίας στις δυτικές δημοκρατίες.
Διόλου τυχαία έτσι, υπό τις πιο πάνω συνθήκες,ότι στις 9 Μαρτίου 2022, ο Πούτιν υπέγραψε διαταγή που περιορίζει τις εξαγωγές ρωσικών εμπορευμάτων. Μολονότι το πλήρες φάσμα των προϊόντων που θα κρατηθούν στο πλαίσιο της απαγόρευσης δεν είναι ακόμη σαφές, η απειλή της χρήσης της θα συνεχίσει να επικρέμεται στο διεθνές εμπόριο. Οι ρωσικοί περιορισμοί στις εξαγωγές λιπασμάτων που επιβλήθηκαν στις αρχές Φεβρουαρίου, έχουν ήδη ασκήσει πίεση στην παγκόσμια παραγωγή τροφίμων], Η Ρωσία θα μπορούσε ακόμα να περιορίσει αισθητά τις εξαγωγές σημαντικών ορυκτών όπως το νικέλιο, το παλλάδιο, και τα βιομηχανικό ζαφείρια. Αυτές είναι κρίσιμες εισροές για την παραγωγή ηλεκτρικών μπαταριών, καταλυτικών μετατροπέων, τηλεφώνων, ρουλεμάν, φωτοσωλήνων, και μικροτσίπ. Στο παγκοσμιοποιημένο σύστημα συναρμολόγησης, ακόμη και οι μικρές αλλαγές στις τιμές των υλικών μπορούν να αυξήσουν σε μεγάλο βαθμό το κόστος παραγωγής που αντιμετωπίζουν οι τελικοί χρήστες στο επόμενο στάδιο της αλυσίδας παραγωγής. Ένα ρωσικό εμπάργκο ή μια μεγάλη μείωση των εξαγωγών παλλαδίου, νικελίου, ή ζαφειριών θα έπληττε τους κατασκευαστές αυτοκινήτων και ημιαγωγών, μια παγκόσμια βιομηχανία 3,4 τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Εάν ο οικονομικός πόλεμος μεταξύ της Δύσης και της Ρωσίας συνεχιστεί με αυτή την ένταση πιο μακριά μέσα στο 2022, είναι πολύ πιθανό ότι ο κόσμος θα διολισθήσει σε μια προκαλούμενη από τις κυρώσεις ύφεση.
Και μια τέτοια εξέλιξη, όπως αυτό συνέβη και το 1930, για τον ναζισμό, τον κομμουνισμό και τον φασισμό τότε υπήρξαν δώρα εξ ουρανού. Ασχέτως αν η έπαρση, η βλακεία και το μίσος οδήγησαν τον Χίτλερ στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ερώτημα λοιπόν: Μήπως ο πρώην αντισυνταγματάρχης της KGB και μονοκράτωρ σήμερα στη Ρωσία τις ήθελε τις κυρώσεις; Οι τελευταίες δεν θα είναι θετικές για τον εκκολαπτόμενο ευρασιατικό ολοκληρωτισμό που οραματίζεται;
