Οι πολιτικές του «πριν» και του «μετά»

Του Διονύση Γράψα*

 Με την άνοδο των τιμών των καυσίμων να παρομοιάζεται με τα θερμόμετρα των νέων μετά το καρναβάλι(αλήθεια γιατί δεν έγινε κανονικά;), η προσοχή όλων παραμένει στραμμένη στην Ουκρανία. Εκεί που η ανθρώπινη αγριότητα, δείχνει πως μπαίνουμε για τα καλά σε  μια περίεργη και σκοτεινή εποχή.

Η ελπίδα δίνει την θέση της στον φόβο και την αβεβαιότητα και οι κρατούντες την εξουσία, στέκονται μικροί και αδύναμοι για την μεταστροφή μιας ζοφερής πραγματικότητας.

Η Ρωσική σκληρότητα, η αξιοσημείωτη Ουκρανική ανθεκτικότητα αλλά και ο βαθμός της ελληνικής εμπλοκής είναι στην ημερήσια διάταξη. Η εξουσία του ενός(Πούτιν) δείχνει συμπαγής, η συλλογική εξουσία(ΕΕ)δείχνει να έχει ακόμα αντανακλαστικά και η Ελληνική κυβέρνηση φαίνεται πως κερδίζει χρόνο. Υπο άλλες συνθήκες, τα ρεπορτάζ θα γίνονταν από βενζινάδικα και όχι από πεδία μάχης. Σάμπως όμως, για τα βενζινάδικα δεν γίνονται τα πεδία μάχης; Σωστό και αυτό.

Μέσα σε όλα αυτά πέρασε μάλλον και στα «ψιλά» η ημέρα της Γυναίκας. Που βιώνει στις μέρες μας την γλαφυρή αποκάλυψη ενός δράματος, που για χρόνια κρυβόταν στην σιωπή. Όμως είναι σαφές πως όταν οι βόμβες πέφτουν στην διπλανή  «γειτονιά» , μοιάζει πολυτέλεια να μιλάει κανείς για ανθρώπινα δικαιώματα, ισότητα και την απελευθέρωση του ανθρώπου. Τα βάσανα εκατοντάδων χιλιάδων γυναικών σε Συρία, Υεμένη και άλλες χώρες(και όχι μόνο από τις συμφορές του πολέμου) κάνουν τον καθένα να σκύβει ευλαβικά το κεφάλι. Ίσως πολλές φορές  και από ενοχή για την διαπίστωση των επιλεκτικών αντανακλαστικών του καθενός.

Όλα αυτά σε μια εποχή που ακόμα και μετεωρολογικά δεν λέει να «ζεστάνει» δυσκολεύοντας πολύ την καθημερινότητα, διατηρώντας τα όλα «παγωμένα». Από την τσέπη του απλού πολίτη, μέχρι τις πολιτικές εξελίξεις που πλησιάζουν. Λογικό για μια χώρα που αντιμετωπίζει σαν οβίδες τις τιμές στις υπεραγορές και δεν φρόντισε να απαλλαγεί έστω μερικώς από την πετρελαϊκή της εξάρτηση. Που με διακόσιες μέρες ηλιοφάνειας, βλέπει την Δανία να αυτοσυντηρείται ενεργειακά από ΑΠΕ, την στιγμή που εκείνη ξαναγίνεται φτωχότερη. Όλα αυτά, συνιστούν θλιβερό αποτέλεσμα, μιας αντίληψης που όταν άκουγε για «πράσινη ανάπτυξη» αυτή αντέτεινε το χυδαίο «πράσινα άλογα».

Τα παραπάνω δεν σηματοδοτούν τίποτε άλλο, παρά τα αποτελέσματα, της επικράτησης της αντίληψης στην λήψη αποφάσεων, με προμετωπίδα το αμίμητο «άστο για αργότερα». Της λογικής που προκρίνει την αναβλητικότητα, από την δράση. Που αποθεώνει την υστερόβουλη ακινησία, απέναντι στην λήψη δύσκολων αποφάσεων. Όσοι σπέρνουν -και σε τοπικό επίπεδο-αυτή τη κοσμοθεωρία, είναι βέβαιο πως κάποια μέρα θα θερίσουν το «τώρα τι κάνουμε»;


 

*Ο Διονύσης Γ. Γράψας είναι ιστορικός και εργάζεται στην ιδιωτική δευτεροβάθμια εκπαίδευση

 

Διαβάστε επίσης