Αρχές Μαρτίου 2003, ο κ. Παναγιώτης, ένας από τους ανθρώπους του Βλαδίμηρου Πούτιν,εκείνα τα χρόνια,έχει έλθει στην Ελλάδα και θέλει να με συναντήσει. Γνωρίζει ότι σε λίγες μέρες θα πάω στο Ερεβάν, την πρωτεύουσα της Αρμενίας, για μια σειρά δημοσιογραφικών σεμιναρίων. «Μια και πετάς μέσω Μόσχας, δεν γίνεται να μείνεις δύο μέρες στη ρωσική πρωτεύουσα; Θέλει να σε γνωρίσει ο Μαράτ Γκέλμαν, ισχυρός επικοινωνιακός σύμβουλος του Πούτιν»,μου λέει…
«Έγινε, απαντώ στον κ. Παναγιώτη, αλλά πρέπει να μου αλλάξετε το εισιτήριο με την «Αεροφλότ.Κατά τα άλλα τι θέλει,ο κύριος Γκέλμαν?
«Ως εκ της ιδιότητάς σου,στο Συμβούλιο της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων,υποθέτω ότι θέλει να σε ενημερώσει για τις εκλογές στη Ρωσία….»,ηταν η απάντηση.
Πράγματι, λίγες μέρες αργότερα,συναντούσα τον Ρώσο αξιωματούχο και κατάλαβα ότι αν δεν είχα την ιδιότητα του μέλους ΔΣ της ΔΟΔ,είναι πολύ πιθανόν να μην εγκατέλειπα τη Ρωσία
Από την ειδησεογραφία αλλά και τη διεθνή Ομοσπονδία Δημοσιογράφων, στην οποία ήμουν μέλος του ΔΣ της, γνώριζα ότι ο Μ.Γκέλμαν είχε μια αποστολή από το Κρεμλίνο. Ως πολιτικός επόπτης του κρατικού Καναλιού Ένα, ο άνθρωπος που είχε γίνει διάσημος πουλώντας πρωτοποριακή τέχνη και τις γνώσεις του σε «μαύρες δημόσιες σχέσεις», θα ήταν υπεύθυνος για τη μετατροπή του τηλεοπτικού δικτύου σε αυτό που αποκαλούσε «εργαλείο εκλογών», το πιο ισχυρό εργαλείο απ' όλα. Από το 2000 έως το 2006, ο Γκέλμαν και ο σύμβουλος του Κρεμλίνου Γκλεμπ Παβλόφσκι, καμάρωναν για το ρόλο τους στη δημιουργία ενός νέου συστήματος «διαχειριζόμενης δημοκρατίας» υπό τον Βλαντίμιρ Πούτιν. Όπως έλεγε ο Γκέλμαν σε όποιον ρωτούσε, είχε την ευκαιρία να χρησιμοποιήσει ως εργαστήρι το κανάλι με τη μεγαλύτερη τηλεθέαση στη χώρα. Είχε υποσχεθεί στον Πούτιν ότι θα γινόταν «θεσμός της διαχειριζόμενης δημοκρατίας» για τις εκλογές του 2003 και τα είχε καταφέρει.
Εν όψει των κοινοβουλευτικών εκλογών του Δεκεμβρίου 2003, το Κρεμλίνο με μοναδική περιφρόνηση για κάθε δημοκρατική αρχή, χρησιμοποιήσε τη δύναμή του στα ΜΜΕ για να καταστρέψει μια για πάντα το κομμουνιστικό κόμμα και την αναδυόμενη σοσιαλδημοκρατική αντιπολίτευση., Η τελευταία θύμιζε στον Βλαδίμηρο Πούτιν τον Αλέξανδρο Κερένσκυ, τον πρωθυπουργό που οι μπολσεβίκοι ανέτρεψαν τον Οκτώβριο του 1917, με το γνωστό πραξικόπημα που βάπτισαν «επανάσταση».
Εκείνη την περίοδο, στόχος του Πούτιν ήταν η ενίσχυση του Κόμματος του «Ενωμένη Ρωσία», στο όποίο συνωστίζονταν πρώην «Καγκεμπίτες», εθνικιστές και ευάριθμοι ανερχόμενοι ολιγάρχες, οι οποίοι ήδη διέθεταν άφθονο χρήμα.
Ο Παβλόφσκι, που είναι Ουκρανός και σήμερα αντιμάχεται τον Πούτιν, θεωρείται κορυφαίος ιντριγκαδόρος και εκείνη την περίοδο συνεργαζόταν στενά με τον Βλαντισλάβ Σουρκώφ, κύριο πολιτικό σύμβουλο του Κρεμλίνου. Εξαιρετικά καπάτσος και δαιμόνιος δημοσιοσχεσίτης, ο Σουρκώφ είχε ένα και μόνο «όραμα»: να βγάλει τόσα λεφτά όσα και ο Ρίτσαρντ Γκήρ στην ταινία «Pretty Woman». Και από την άποψη αυτή, ο τσετσενικής καταγωγής επιχειρηματίας και κορυφαίος σύμβουλος του Πούτιν έως και τα μέσα του 2021, δεν τα έχει καταφέρει διόλου άσχημα. Είναι πάμπλουτος, διαθέτει κρυφή εξουσία και τον αποκαλούν «Κακή ιδιοφυΐα» της ρωσικής πολιτικής.
Μαζί με τον Παβλόφσκι, δημιούργησαν την τηλεοπτική δικτατορία του Πούτιν στη Ρωσία, γεγονός που πολλοί δυτικοί παρατηρητές δεν συνεκτιμούν όσο θα έπρεπε.Όπως βέβαια ελάχιστα έχουν αξιολογήσει και την επιρροή που ασκεί στον Πούτιν ο Αλέξανδρος Ντούγκιν,θεωρητικός του νασιοναλ,-μπολσεβικισμού και της ευρασιατικής εξάπλωσης του ως αντιπάλου δέους του δυτικού κράτους δικαίου.
Με αφετηρία το 2000 και την άνοδο Πούτιν στην εξουσία, χρόνια ολόκληρα, το Κρεμλίνο οργάνωνε συναντήσεις κάθε Παρασκευή με τους διευθυντές των μεγαλύτερων καναλιών, στις οποίες ο Σουρκόφ, ο Παβλόφσκι και άλλοι όριζαν τα θέματα που θα παρουσιάζονταν καθε εβδομάδα και κατέστρωναν τη στρατηγική των δικτύων. Στην αρχή σκοπός των συναντήσεων ήταν να ενημερώνουν τα στελέχη της τηλεόρασης για τα νομοσχέδια που σκόπευε να υποβάλει ο Πούτιν. Με τον καιρό όμως η ατζέντα άλλαξε και έγινε πολιτικο-ιδεολογική ε έντονο εθνικιστικό χαρακτήρα,που θυμίζει τις μεγάλες επιδόσεις του Γκαίμπελς στη ναζιστική Γερμανία.
«Ο πρόεδρος θέλει μια Ρωσία που όλοι θα την σέβονται και βέβαια θα την φοβούνται. Το έθνος πρέπει να έχει αρχές και τη δύναμη να τις κάνει σεβαστές», θυμάμαι να δηλώνει ο Σεργκέϊ Ποπώφ, υπ’ αριθμόν 2 στο εκλογικό στρατηγείο του Πούτιν το 2003.
«Η Ενωμένη Ρωσία είναι το κόμμα του προέδρου. Ο παράγοντας «Πούτιν» είναι αποφασιστικός. Ο πρόεδρος, με δημοφιλία πάνω από 70% θέλει να αναγεννηθεί η Ρωσία, με βάσεις της τη θρησκεία, την εθνική υπερηφάνεια και την κοινωνική προστασία για όλους. Υπό αυτή την έννοια, το κόμμα του προέδρου απορρίπτει τον δυτικό φιλελευθερισμό και τις κομμουνιστικές ή σοσιαλδημοκρατικές εκδοχές του…».
Λίγο καιρό αργότερα, ειδικοί πράκτορες του Κρεμλίνου, αναζητούσαν ακροδεξιούς συμμάχους στη Δυτική Ευρώπη και ειδικότερα στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία, την Ελλάδα και την Ολλανδία.
Στόχος ήταν και είναι η υπονόμευση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, η διάβρωση της δημοκρατίας, η κοινωνική αναταραχή και η μαζική αποπληροφόρηση. Από την άποψη αυτή, το αποτελέσματα στην Ελλάδα είναι παραπάνω από θεαματικά. Η «ρωσολαγνεία» σπάει ρεκόρ και μαζί με αυτά αποδεικνύεται ότι οι περί δημοκρατίας ρητορείες στην Ελλάδα, είναι κουραφέξαλα.
