Έξι νέες ταινίες κάνουν πρεμιέρα απόψε, καθώς άρχισαν να εμφανίζουν σημάδια κόπωσης και οι εμπορικές επιτυχίες των προηγούμενων εβδομάδων. Ξεχωρίζουν το δραματικό ”Για Πάντα Κοντά σου” του Ουμπέρτο Παζολίνι, η κομεντί ”Τι Βλέπουμε Όταν Κοιτάμε τον Ουρανό;” του Γεωργιανού Αλεξάντρ Κομπερίτζε και το σινεφίλ βιογραφικό δράμα ”Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ” του Όσκαρ Ρέλερ.
Για Πάντα Κοντά σου (Nowhere Special). Δραματική ταινία, βρετανικής και ιταλικής παραγωγής του 2020, σε σκηνοθεσία Ουμπέρτο Παζολίνι, με τους Τζέιμς Νόρτον, Ντανιέλ Λαμόντ, Νίαμ Μαγκρέντι, Βαλένα Κέιν κ.ά.
Βαρύ σπαραχτικό δράμα, χωρίς, όμως, να πέφτει στην παγίδα των κλισέ δραματικών εξάρσεων που κάνει την καρδιά του θεατή να χτυπά δυνατά, με τη νατουραλιστική και λιτή προσέγγιση του θέματός του. Πρόκειται για την τρίτη ταινία του σκηνοθέτη, παραγωγού, σεναριογράφου και πρώην... τραπεζίτη Ουμπέρτο Παζολίνι -δεν έχει σχέση με τον μακαρίτη Πάολο Παζολίνι, αλλά είναι ανιψιός του Λουκίνο Βισκόντι (!)- που έχει γυρίσει τις ενδιαφέρουσες ”Ξεχασμένες Ζωές” και ήταν παραγωγός της τεράστιας επιτυχίας ”Άντρες με τα Όλα τους”.
Το σενάριο, που έγραψε ο ίδιος και βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, αφορά έναν 34χρονο πατέρα στη Βόρεια Ιρλανδία, έναν φτωχό καθαριστή τζαμιών, που τον έχει εγκαταλείψει η γυναίκα του και μεγαλώνει μόνος του το μικρό του γιο. Όταν μαθαίνει ότι έχει λίγους μήνες ζωής εξαιτίας μιας ανίατης ασθένειας, θα προσπαθήσει να βρει μία νέα οικογένεια για να προστατεύσει τον γιο του από το δυσάρεστο γεγονός τουύ θανάτου του και να του εξασφαλίσει μία καλή ζωή και κυρίως πολύ καλύτερη από τη δική του.
Ο ήρωας, ένας βασανισμένος αλλά και ψυχωμένος άντρας, με δύσκολη παιδική ηλικία, όπως αποκαλύπτεται, διανύοντας τις τελευταίες ημέρες της ζωής του, θα συναντήσει οικογένειες που θέλουν να υιοθετήσουν παιδί και ταυτόχρονα θα δώσει όλη του την αγάπη στον τρίχρονο γιο του, θέλοντας να κερδίσει τον χρόνο που θα του κλέψει ο πρόωρος θάνατος.
Ο Ουμπέρτο Παζολίνι, έχοντας ένα σπαραχτικό στόρι, κρατά μακριά τις εύκολες συγκινήσεις, περιορίζει στο μέγιστο βαθμό τα μελοδραματικά στοιχεία και με αφοπλιστική απλότητα αναδεικνύει, μέσα από την αναζήτηση οικογένειας για το παιδί και τη δύσκολη καθημερινότητα του βιοπαλαιστή πατέρα, τα σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα, με την εκμετάλλευση των αδυνάτων και τη σκληρότητα της νέας τάξης των ευκατάστατων, αλλά και σε μεγάλο βαθμό τον ψυχισμό μιας κοινωνίας που έχει χάσει την αίσθηση της προσφοράς, της ευθύνης, το ένστικτο του γονιού. Και ταυτόχρονα διαχειρίζεται με άψογο τρόπο τη συνταραχτική κατάσταση ενός νέου ανθρώπου, που ξέρει ότι πεθαίνει, δεν έχει να πιαστεί από πουθενά και ταυτόχρονα προσπαθεί να εξασφαλίσει το μέλλον του γιου του, χωρίς να καταλάβει αυτός την τραγικότητα της περίστασης. Και αυτή η σχέση πατέρα γιου είναι από τις δυσκολότερες και για τον σκηνοθέτη και τους ηθοποιούς και βεβαίως για τους θεατές που πλέον έχουν μπει και αυτοί στο μαρτύριο του ετοιμοθάνατου πατέρα και την επερχόμενη ορφάνια του παιδιού.
Ο Παζολίνι, όμως, τα καταφέρνει περίφημα, και σε αυτό τον βοηθά το καλογραμμένο και μινιμαλιστικό σενάριό του, αλλά και ο εξαίρετος Τζέιμς Νόρτον, στον ρόλο του πατέρα, όπως και ο μικρός Ντάνιελ Λαμόντ, που υποδύεται υπέροχα τον χαριτωμένο μπόμπιρα, με τη μελαγχολική διερευνητική ματιά.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ... Όταν ο Τζον, ένας 34χρονος χήρος διαγιγνώσκεται με μονάχα λίγους μήνες ζωής, προσπαθεί να βρει μια καινούργια, τέλεια οικογένεια για τον μόλις τριών χρονών γιο του, αποφασισμένος να τον προστατεύσει από την φριχτή πραγματικότητα, όταν εκείνος θα έχει πια φύγει. Παρά την αρχική του σιγουριά, ο Τζον σταδιακά αρχίζει να γεμίζει αμφιβολίες σχετικά με το τι ψάχνει σε μια τέλεια οικογένεια. Πώς μπορεί να κρίνει ποια είναι η ιδανική οικογένεια από μια σύντομη συνάντηση; Ξέρει αρκετά καλά το παιδί του, ώστε να κάνει μια τέτοια επιλογή γι’ αυτόν; Καθώς ο Τζον αγωνίζεται να βρει μια σωστή απάντηση, φτάνει στο σημείο να εξετάσει επιλογές που δεν θα σκεφτόταν ποτέ.
Τι Βλέπουμε Όταν Κοιτάμε τον Ουρανό; (What Do We See When We Look at the Sky?). Κομεντί, γεωργιανής και γερμανικής παραγωγής του 2021, σε σκηνοθεσία Αλεξάντρ Κομπερίτζε, με τους Γκιόργκι Μποκοροσβίλι, Βάκτανγκ Παντσουλίτζε, Άνι Καρσελάτζε, Γκιόργκι Αμπρολάτζε κ.ά.
«Τι βλέπουμε όταν κοιτάμε τον ουρανό;», διερωτάται στον τίτλο της δεύτερης ταινίας του ο Γεωργιανός σκηνοθέτης Αλεξάντρ Κομπερίτζε. Το ενθαρρυντικό είναι ότι δεν βλέπουμε κομήτη να έρχεται κατά πάνω μας. Όπως και η θέλησή του να φτιάξει ένα απλό, χαμηλόφωνο, αργόσυρτο, σύγχρονο παραμύθι έρωτα μέσα από καθημερινές καταστάσεις,
Ο Κομπερίτζε, με αφορμή έναν κεραυνοβόλο έρωτα, μετά από μία τυχαία συνάντηση ενός νεαρού και μας κοπέλας στο Κουτάισι της Γεωργίας, αλλά και τις ατυχίες που τους εμποδίζουν να τον πραγματώσουν, δημιουργεί ένα μωσαϊκό για την καθημερινότητα της πόλης και των ανθρώπων της, που απ’ ό,τι φαίνεται λατρεύει, χρωματισμένο με ανάλαφρες πινελιές μαγικού ρεαλισμού. Μπαίνει -και προσπαθεί να βάλει και τον θεατή- σε ένα σύγχρονο παραμύθι, αφήνοντας πίσω του τη στεγνή και μίζερη πραγματικότητα, απολαμβάνοντας κάθε στιγμή χωρίς να νοιάζεται για τον χρόνο. Ίσως γι’ αυτό και η μακρά διάρκεια της ταινίας των δυόμισι ωρών, που από κάποιο σημείο και μετά ξεχειλώνει με το υπερβολικό άπλωμά της και η συγκίνηση δίνει τη θέση της στην ανυπομονησία για το φινάλε.
Ωστόσο, δεν είναι ένα απλό γλυκανάλατο λαβ στόρι απ’ αυτά που κατακλύζουν το σινεμά. Η ταινία διαθέτει ξεχωριστό βλέμμα, πανέμορφες στιγμές, σκηνές που διακρίνεις το ταλέντο του Κομπερίτζε και ένα συμπαθέστατο πρωταγωνιστικό ζευγάρι που εναρμονίζεται πλήρως με την ποιητική διάθεση του δημιουργού του.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ... Όταν η Λίζα και ο Γκιόργκι συναντιούνται τυχαία σε έναν δρόμο της γεωργιανής πόλης Κουτάισι, ο έρωτας τους χτυπά σαν κεραυνός. Είναι τόσο δυνατός κι αιφνίδιος που ξεχνούν ακόμα και να συστηθούν. Πριν χωρίσουν οι δρόμοι τους, συμφωνούν να συναντηθούν την επόμενη μέρα. Όμως, μια κατάρα πέφτει πάνω τους. Θα καταφέρουν να βρεθούν ξανά; Κι αν ναι, θα μπορέσουν να αναγνωρίσουν ο ένας τον άλλον;
Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ (Enfant Terrible). Βιογραφικό δράμα, γερμανικής παραγωγής του 2020, σε σκηνοθεσία Όσκαρ Ρέλερ, με τους Όλιβερ Μασούτσι, Χάρι Πρινζ, Κάτια Ρίεμαν, Φέλιξ Χέλμαν κ.ά.
Το όνομά του έχει συνδεθεί με ό,τι πιο τολμηρό στον ευρωπαϊκό κινηματογράφο, καθώς έζησε μια δυστυχισμένη ζωή, μέσα στα ναρκωτικά, τις ασωτίες, τη δυσκολία να δεχθεί τη σεξουαλική του ταυτότητα, αλλά και τη γοητεία που του προξενούσε το περιθώριο, το οποίο ύμνησε σε πολλές ταινίες του. Αν και ο Φασμπίντερ πέθανε σε ηλικία 37 ετών, πριν 40 χρόνια, ήταν από τους πιο παραγωγικούς σκηνοθέτες, αφού μέσα σε 13 χρόνια κατάφερε να γυρίσει 40 ταινίες, να γράψει και να ανεβάσει θεατρικά έργα, να μας χαρίσει την αριστουργηματική σειρά ”Μπερλίν Αλεξάντερπλατς”.
Ο Φασμπίντερ ανήκει στη μεταπολεμική γενιά της Δυτικής Γερμανίας, επηρεασμένος υπερβολικά από τον κλασικό αμερικανικό κινηματογράφο, ενώ το πηγαίο ταλέντο του άρχισε να τον εγκαταλείπει σιγά σιγά. Τα δύσκολα βιώματά του, τα ναρκωτικά αλλά και η αλαζονεία, η απίστευτη μεγαλομανία του τον έφθειραν ανεπανόρθωτα. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι νεότεροι στη χώρα μας γνωρίζουν το όνομά του όχι από τις ταινίες του, ορισμένες αξιοθαύμαστες, αλλά από το γνωστό τραγούδι του Τζίμη Πανούση.
Το να χωρέσεις σε μία ταινία τη ζωή και το έργο τού Φασμπίντερ δεν είναι και το πιο απλό πράγμα, πόσο μάλλον να μεταφέρεις το πνεύμα των όσων πρέσβευε ο δημιουργός των ”Ο Γάμος της Μαρίας Μπράουν” και τα ”Πικρά Δάκρυα της Πέτρα Φον Καντ”. Και ειδικά αν όπως ο Ρέλερ επιλέγει μία συμβατική φόρμα βιογραφίας, αν και διαθέτει μία τολμηρότητα που ενδεχομένως ενοχλήσει μεγάλη μερίδα των θεατών. Πάντως, ο Ρέλερ, θέλοντας να τιμήσει τον γνώριμο τρόπο σκηνοθεσίας του Φασμπίντερ, κινηματογραφεί με κάδρα γεμάτα έντονα χρώμα, κίνηση της κάμερας, κοντινά πλάνα, αναδεικνύει ως ένα σημείο την αγάπη τού εκλιπόντα προς τους περιθωριακούς και την ανθρώπινη παρακμή, καθώς και ενδεικτικές στιγμές από την εμπνευσμένη καλλιτεχνική του πορεία.
Αν και μοιάζει μάλλον ημιτελές, το φιλμ έχει το ενδιαφέρον του και ειδικά στις σκηνές που εστιάζει στη μεγαλομανή στάση του Φασμπίντερ, με αποκορύφωμα όταν λέει ότι το όνομά του θέλει να μπει δίπλα στους κορυφαίους, τον Όρσον Γουέλς και τον Ζακ Λικ Γκοντάρ.
Ο πρωταγωνιστής Όλιβερ Μασούτσι δείχνει να είναι ιδιαίτερα μελετημένος, να μπαίνει στο νόημα, στον δύσκολο χαρακτήρα του Φασμπίντερ και με το κατάλληλο μακιγιάζ να του μοιάζει εντυπωσιακά.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ... Η ζωή και το έργο του φημισμένου Γερμανού σκηνοθέτη. Μια επιστολή αγάπης, που γίνεται ένα με το κινηματογραφικό σύμπαν του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, σκιαγραφώντας τις πολλαπλές όψεις της πιο εμβληματικής φιγούρας στην ιστορία του γερμανικού σινεμά: ιδιοφυής σκηνοθέτης, βασανισμένη ψυχή, ανυπόφορος ναρκισσιστής. Θαρρείς έχοντας επίγνωση ότι το νήμα της ζωής του θα κοπεί απότομα, ο Φασμπίντερ γύριζε ταινίες σαν να μην υπάρχει αύριο, βουτώντας ολοένα και πιο βαθιά στα σκοτεινά δωμάτια της γερμανικής ψυχής. Ένας φωτεινός κομήτης που ξεθώριαζε λίγο λίγο, κάνοντας παρέα στους τσακισμένους και καταραμένους του ήρωες.
Πράκτορες 355 (The 355). Περιπέτεια, αμερικανικής παραγωγής του 2021, σε σκηνοθεσία Σάιμον Κίνγκμπεργκ, με τις Τζέσικα Τσαστέιν, Πενέλοπε Κρουζ, Φαν Μπίνγκμπινγκ, Ντάιαν Κρούγκερ, Λουπίτα Νιόγκο και τους Έντγκαρ Ραμίρεζ, Σεμπάστιαν Σταν κ.ά.
Γυναικείο φιλμ δράσης, σαματά και κλωτσοπατινάδας που κερδίζει με άνεση τον τίτλο της αχρείαστης ταινίας του μήνα. Ένα φιλμ που προφανώς οι παραγωγοί της και ανάμεσά τους η Τζέσικα Τσαστέιν, που πρωταγωνιστεί ταυτόχρονα, θέλει να ενταχθεί στο κίνημα του MeToo, αλλά μάλλον καταφέρνει το ακριβώς αντίθετο. Και αυτό διότι η κακοποίηση των γυναικών είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα -όπως και η διαχρονική μάχη για την πραγματική χειραφέτηση των γυναικών- για να αντιμετωπίζεται με το ανόητο και αφελές σενάριο της ταινίας, αλλά και τη γεμάτη κλισέ από τα φιλμ του είδους σκηνοθεσία. Ένα σενάριο που θέλει μία πράκτορα της CIA, μία Γερμανίδα, μια Κολομβιανή, μία μαύρη και μια μυστηριώδη Ασιάτισσα, για να υπάρχει και η πολιτικώς ορθή ποσόστωση, να θέλουν να προστατέψουν την ανθρωπότητα από ένα υπερόπλο που πέφτει σε λάθος χέρια.
Ουσιαστικά ο Σάιμον Κίνγκμπεργκ, σκηνοθέτης των X-Men, βάζει στη θέση των Στέιθαμ, Ντίζελ, Βαν Ντάμ και των άλλων ”άγριων παιδιών” των δυναμικών περιπετειών, πέντε γυναίκες ηθοποιούς, να πλακώνουν στο ξύλο κάτι φουσκωτούς σε διάφορα μέρη του πλανήτη και να σώζουν την ανθρωπότητα, αναπαράγοντας όλες τις ψυχροπολεμικές και μάτσο περιπέτειες, να μεγεθύνει όλα αυτά τα θλιβερά πρότυπα που εντέλει υποβιβάζουν τις γυναίκες. Με το στόρι να έχει πάρει διαζύγιο με την αληθοφάνεια, χωρίς ίχνος χιούμορ και με χαρακτήρες καρικατούρες, πραγματικά διερωτάσαι για το επίπεδο των στελεχών του Χόλιγουντ.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ... Ένα μυστικό όπλο υψίστης ασφαλείας πέφτει σε λάθος χέρια. Η πράκτορας της CIA Μέισον "Μέις" Μπράουν πρέπει να ενώσει τις δυνάμεις της με την σκληροτράχηλη Γερμανίδα Μαρί, πρώην πράκτορα της MI6, την ειδική στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και την επιδέξια Κολομβιανή ψυχολόγο Γκρατσιέλα σε μια παράτολμη και θανατηφόρα αποστολή ενώ ταυτόχρονα πρέπει να βρίσκονται και ένα βήμα μπροστά από την μυστηριώδη, Λιν Μι Σενγκ, που προλαβαίνει πάντα να ανατρέπει τα πλάνα τους. Η δράση εκτοξεύεται από το Παρίσι στο Μαρόκο και έπειτα στην Σαγκάη όπου η ομάδα πρέπει είτε να καταφέρει να συνεργαστεί και να σώσει τον κόσμο, είτε να πεθάνει.
Προβάλλονται ακόμη οι ταινίες:
Scream. Το απόλυτο deja vu αποτελεί τούτο το σίκουελ του γνωστού φραντσάιζ τρόμου, καθώς ο έμπειρος θεατής θα αναγνωρίσει όλα όσα βλέπει, θα προηγείται κάθε πλάνου και σκηνής, καθώς η φαντασία των σκηνοθετών Ματ Μπενινέλι- Όλπιν και Τάιλερ Γκίλετ, έχει εξαντληθεί, μαζί με τη μορφή του μανιακού δολοφόνου Ghostface, που πλέον είναι λίγο αστεία και μοιάζει με μπαμπούλα που προσπαθεί να τρομάξει πιτσιρίκια. Ταινία, αμερικανικής παραγωγής του 2022, που ανακυκλώνει όλα τα κλισέ του είδους και που απευθύνεται όχι στους λάτρεις, αλλά στους μανιώδεις έως εξαρτημένους του κινηματογραφικού τρόμου, που θέλουν να ξαναδούν τον Ghostface να επιστρέφει θέλοντας να ξεπαστρέψει μία παρέα ανύποπτων νεαρών κι έχοντας ως μοναδικά εμπόδια την γνώριμή του Σίντι και την Γκέιλ, μία αμείλικτη ρεπόρτερ. Πρωταγωνιστούν οι Νιβ Κάμπελ, Κόρτνεϊ Κοξ, Κάιλ Γκάλνερ, Μέισον Γκούντινγκ κ.ά.
Σχέδιο Διάσωσης (Extinct). Περιπετειώδες animation, αμερικανοκινεζικής παραγωγής του 2019, που απευθύνεται στο νηπιακό κοινό, από τους δημιουργούς του "Simpsons", Ντέιβιντ Σίλβερμαν και Ρέιμοντ Σ. Πέρσι. Δύο πλασματάκια, που το είδος τους έχει εκλείψει, θα ταξιδέψουν στον χρόνο και από το 1835 και τα νησιά Γκαλαπάγκος θα βρεθούν στην αγνώριστη γι’ αυτά σημερινή Σαγκάη, Η ταινία θα προβληθεί μεταγλωττισμένη στα ελληνικά.
