Στην παρέμβασή του ο βουλευτής Αχαΐας, τ πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου σημείωσε μεταξύ άλλων:
Πρώτα από όλα, θα ήθελα να συγχαρώ την Όλγα Μπακομάρου,
όχι μόνο για το βιβλίο αυτό που αποτελεί αφορμή για τη σημερινή μας συζήτηση,
αλλά για τη συνολική προσφορά της στο χώρο της δημοσιογραφίας.
Εκπροσωπεί με τον καλύτερο τρόπο την ποιοτική δημοσιογραφία, που απαιτεί ταλέντο στο γράψιμο,
μεράκι και αυστηρή τήρηση των κανόνων δεοντολογίας.
Χαρακτηριστικά, που λόγω και της συνολικότερης κρίσης του Τύπου, δεν τα βρίσκουμε συχνά στις μέρες μας.
Οι συνεντεύξεις, και μπορώ να το πω γιατί έχω δώσει πολλές στη ζωή μου,
απαιτούν μια ειδική ικανότητα,
ώστε μέσω των κατάλληλων ερωτήσεων,
αλλά και μιας απαραίτητης σχέσης εμπιστοσύνης μεταξύ αυτού που παίρνει τη συνέντευξη και του συνεντευξιαζόμενου,
να αναδειχθεί με τον καλύτερο τρόπο η προσωπικότητα ενός ατόμου σε μια συγκεκριμένη εποχή ή συγκυρία.
Διαβάζοντας τις συνεντεύξεις που συνθέτουν το βιβλίο «Οικογένειες Παπανδρέου - Μητσοτάκη»,
έκανα ένα ταξίδι στο χρόνο,
θυμήθηκα δύσκολες περιόδους της πρόσφατης Ελληνικής Ιστορίας, στιγμές μεγάλων αντιπαραθέσεων και εντάσεων.
Σκέφτηκα, πόσα έχουν αλλάξει απο τότε…
Και τελικά, πόσα δεν έχουν αλλάξει ακόμα.
Οικογένειες… Πολλές φορές, με έχουν ρωτήσει στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, πως αισθάνομαι ως γόνος μιας πολιτικής οικογένειας.
Ως εγγονός του Γεωργίου Παπανδρέου και γιος του Ανδρέα.
Απαντάω συχνά, με μια φράση που θα βρείτε σε μια συνέντευξη μου του 1996, που συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο,
ότι χωρίς τη Χούντα τρίτη γενιά των Παπανδρέου ίσως να μην υπήρχε στην πολιτική ζωή του τόπου σήμερα.
Η καθοριστική εμπειρία της Χούντας σε νεαρή ηλικία,
είναι κάτι που έχουμε κοινό με την Ντόρα Μπακογιάννη,
που δεν μπόρεσε να είναι μαζί μας σήμερα.
Είμαι βέβαιος ότι θα έχει ενδιαφέροντα πράγματα να πει για αυτήν την περίοδο.
Έτυχε με την Ντόρα και γνωριζόμαστε από μικρά παιδιά.
Τότε, στον ίδιο πολιτικό χώρο, κάτω από την σκέπη της Ένωσης Κέντρου, εμείς μικροί τότε, στις συναντήσεις που γίνονταν μας άφηναν στον κήπο στο Καστρί.
Σήμερα, σε διαφορετικούς πολιτικούς χώρους, κουβαλώντας ο καθένας μας την ιστορία του, χαίρομαι για το γεγονός ότι συνεργαζόμαστε στο πλαίσιο της συμμετοχής μας στο Συμβούλιο της Ευρώπης.
Η Ντόρα είναι επικεφαλής της Ελληνικής Κοινοβουλευτικής Αντιπροσωπείας και μπορώ να πω ότι έχουμε εξαιρετική συνεργασία.
Πάντα, όπως λέει και η ίδια σε μια δικιά της συνέντευξη στο βιβλίο, μαχόμενη πολιτικός.
Και είμαι σίγουρος, πολιτικός που κατανοεί την ανάγκη μιας ουσιαστικής διακομματικής συνεργασίας στα εθνικά μας θέματα.
Όσο για μένα,
οι ανένδοτοι αγώνες,
η σύλληψη του πατέρα μου,
η ζωή που ζήσαμε ως εξόριστοι στη Σουηδία,
η κηδεία του παππού μου, η πρώτη δηλαδή μεγάλη διαδήλωση κατά της δικτατορίας,
οι αμέτρητες συζητήσεις με τους αγωνιστές της αντίστασης,
τα κινήματα των Αφροαμερικανών,
των γυναικών,
των αντιπολεμικών διαδηλώσεων της εποχής,
όχι μόνο με ωρίμασαν απότομα,
αλλά έκαναν επιτακτική την ανάγκη της συμμετοχής στα κοινά.
Ήταν μια εποχή άνθισης των κινημάτων,
για δημοκρατία,
για ειρήνη,
για ελευθερία,
και ήταν αδιανόητο να είναι κανείς αδιάφορος απέναντι σε ό,τι συμβαίνει γύρω του.
Όλες αυτές οι εμπειρίες,
με οδήγησαν να επιλέξω συνειδητά την πολιτική δράση,
έχοντας παράλληλα συναίσθηση και του βάρους της ευθύνης μιας οικογενειακής παράδοσης,
που ταυτίζεται με αγώνες για ιδέες και αξίες.
Πάντα με την επίγνωση ότι,
ο παππούς μου, ο πατέρας μου και εγώ,
είμαστε τρεις διαφορετικές προσωπικότητες,
που ανήκουν σε διαφορετικές γενιές και εποχές,
και κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν διαφορετικές προκλήσεις.
Είναι γεγονός ότι, όταν ανήκεις σε μια πολιτική οικογένεια, έχεις ένα πλεονέκτημα στην αφετηρία, αλλά αντίθετα από την καθιερωμένη αντίληψη, έχεις να αντιμετωπίσεις και πολλές δυσκολίες.
Πόσες φορές στη σταδιοδρομία μου, δεν άκουσα: γιατί δεν κάνεις αυτό ή εκείνο όπως ο Ανδρέας;
Η απάντηση μου ήταν ότι,
στην πολιτική πάντα πρέπει να είναι κανείς ειλικρινής με τον εαυτό του.
Πιστός στις κοινές αξίες, αλλά και υπεύθυνος για τη δική του διακριτή πολιτική στάση και πρακτική.
Νομίζω το ίδιο έκανε και ο πατέρας μου, σε σχέση με τον παππού μου.
Επειδή έζησα από κοντά όλες τις όψεις της εξουσίας,
για μένα αγώνας στην πολιτική είναι,
να μην σε δελεάσει και απορροφήσει η εξουσία,
ώστε να μπορέσεις να υπηρετήσεις κάτι ανώτερο της εξουσίας.
Εκείνες τις αρχές, τις αξίες, τα οράματα, που υπηρετούν το κοινό καλό.
Και οι Παπανδρέου, δεν παραδόθηκαν στις σειρήνες της εξουσίας, συγκρούστηκαν, παρά το όποιο κόστος.
Και προασπιζόμενοι τη Δημοκρατία και αντιπαλεύοντας τις χρόνιες παθογένειες του πολιτικοοικονομικού μας συστήματος.
Διαβάζοντας μάλιστα το βιβλίο, θυμήθηκα μια φράση που έλεγε συχνά ο πατέρας μου:
«Η πολιτική είναι περιεχόμενο ζωής. Είναι λειτούργημα και όχι επάγγελμα».
Όπως φαίνεται και στις συνεντεύξεις αυτές, ο Ανδρέας είχε απόλυτη συναίσθηση των ιστορικών παθογενειών της ελληνικής πολιτικής ζωής.
Λέει σε κάποιο σημείο: «Τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα ήταν ουσιαστικά, φέουδα διαφόρων κομματαρχών.
Ακόμα και οι διαφορές μεταξύ τους, ήταν περισσότερο προσωπικές παρά ιδεολογικές. Το κυνήγι του σταυρού, που οδηγούσε σε συγκρούσεις όχι μόνο αντιπάλους αλλά και συνυποψήφιους, έριχνε το επίπεδο της εκλογικής πάλης πολύ χαμηλά».
Θυμάμαι, τον πατέρα μου, τον Ανδρέα, που έλεγε ότι, ο παππούς μου, ο Γεώργιος, ήταν ένας «βελούδινος» πολιτικός, αλλά ήταν αναγκασμένος να σπαταλά πολύτιμο χρόνο για να διευθετεί τις αντιπαραθέσεις μεταξύ των πολλών παραγόντων του κόμματός του.
Δεν είναι τυχαία η απόφαση του να ιδρύσει το 1974 ένα νέο κόμμα, το ΠΑΣΟΚ. Γνώριζε την ταλαιπωρία του πατέρα του, στην Ένωση Κέντρου, που όσο προοδευτικό κόμμα και αν ήταν, αποτελούσε και ένα συνάθροισμα παραγόντων με φυγόκεντρες τάσεις και υπερβολικά μεγάλες φιλοδοξίες.
Αυτά τα χαρακτηριστικά, ήταν μέρος ενός πελατειακού συστήματος που υπήρχε ιστορικά από την ίδρυση του Ελληνικού κράτους και μέχρι σήμερα καταδυναστεύει τη χώρα.
Είναι πραγματικά κρίμα,
που δεν έχουμε μπορέσει να δημιουργήσουμε την αναγκαία πολιτική συναίνεση, για να απαλλάξουμε την Ελλάδα από αυτό το καρκίνωμα, που εμποδίζει όλες τις κυβερνήσεις να πάνε μπροστά, και βέβαια, την ίδια την χώρα.
Και το σημαντικότερο, αποτελεί την αιτία πολλών κρίσεων, όπως και αυτής που κλήθηκα να διαχειριστώ το 2009.
Η αντίληψη αυτή, τροφοδοτήθηκε, αλλά και τροφοδοτούσε, τις εξωτερικές μας σχέσεις.
