Ενώ το παγκόσμιο δημόσιο και ιδιωτικό χρέος ξεπέρασε πλέον τα 300.000 δισεκατομμύρια δολλάρια και είναι σχεδόν τρεις φορές μεγαλύτερο από το πλανητικό Ακαθάριστο Εγχώριο Προιον (ΑΕΠ), μαίνεται κυριολεκτικά μια υπερφορολογική υστερία, η οποία αν μη τι άλλο είναι ενδεικτική της έλλειψης φαντασίας των ιεραπόστολων του κρατισμού.
Αυτή την έλλειψη φαντασίας, έρχεται να καλύψει το πολύ καλό και άψογα τεκμηριωμένο βιβλίο του έγκριτου νομικού και φιλελεύθερου διανοούμενου κ. Τάσου Αβραντίνη, το οποίο με τίτλο «Ενιαίος Φορολογικός Συντελεστής, ένας απλός και δίκαιος φόρος» (Εκδόσεις Πατάκη) φέρνει στο προσκήνιο ένα σοβαρό θέμα φορολογικού προβληματισμού. Πρόκειται δε για μία φορολογική πτυχή, που δεν αφορά μόνον την οικονομία, αλλά άπτεται και της φιλελεύθερης δημοκρατικής τάξης. Οταν για παράδειγμα σε μια χώρα ένας φορολογούμενος με ετήσιο φορολογητέο εισόδημα 120.000 ευρώ πληρώνει 70 φορές περισσότερο φόρο από τον φορολογούμενο που δηλώνει 12.000 ευρώ εισόδημα, η ισότητα απέναντι στον νόμο έχει πάει περίπατο. Ακόμα χειρότερα, όπως επισημαίνει ο ομότιμος καθηγητής Οικονομίας κ. Γ.Μπήτρος, προλογίζοντας το βιβλίο, αυτή η κραυγαλέα ανισότητα μπροστά στον νόμο, αδρανοποιεί και τα κίνητρα των ανθρώπων να παράγουν πλούτο.
Από μόνο του δε το γεγονός αυτό, αντί να απαλύνει τα κοινωνικά προβλήματα, τα επιδεινώνει. Χώρια που η υπερβολική προοδευτική φορολογία οδηγεί σε παραοικονομία, φοροδιαφυγή και άνοδο του οικονομικού εγκλήματος.
Στο πλαίσιο έτσι των σκέψεων αυτών, ο κ. Τάσος Αβραντίνης, με πλήθος αποδεικτικών στοιχείων, τα οποία σπανίως βλέπουν το φως της δημοσιότητας, τονίζει ότι «ο προοδευτικός φόρος εισοδήματος, έχει αποτύχει οπουδήποτε εφαρμόστηκε ακόμη κι εκεί όπου οι φορολογικοί συντελεστές δεν είναι τόσο υψηλοί».
Συνεπώς, προσθέτει με έμφαση, «τα κράτη της Δύσης προσπαθούν δεκαετίες τώρα να κρατήσουν «άταφο το πτώμα του», καθώς αρνούνται να παραδεχθούν επί της αρχής το σφάλμα τους. Η φοροδιαφυγή, η έλλειψη οργάνωσης του φορολογικού μηχανισμού, η διαφορά των συντελεστών του φόρου από χώρα σε χώρα, η παγκοσμιοποίηση και η συνακόλουθη ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων και κεφαλαίων, στο πλαίσιο διακρατικών ενώσεων, είναι μόνο μερικές από τις εύκολες δικαιολογίες που επιστρατεύουν οι κυβερνήσεις προκειμένου να δικαιολογήσουν την παταγώδη αποτυχία του συστήματος της φορολογίας εισοδήματος. Τα παραπάνω αποτελούν ωστόσο τα συμπτώματα και όχι την αιτία του προβλήματος. Αντιθέτως, δεν είναι λίγες οι φορές που η προοδευτική φορολογία είναι αυτή ακριβώς που ευθύνεται για τη φοροδιαφυγή, την αποσάθρωση της φορολογικής βάσης, τη μετακίνηση ατόμων και επιχειρήσεων από το ένα κράτος σε άλλο κτλ»
Στο σημείο αυτό θα μπορούσαμε να προσθέσουμε ότι η «έξαλλη» προοδευτική φορολογία είναι και ένας από τους βασικούς παράγοντες ανάπτυξης της οικονομικής εγκληματικότητας, φαινόμενο που ο Χερνάντο ντέ Σότο περιγράφει στο βαιβλίο του «Τα μυστήρια του Κεφαλαίου». Κατά τον Τάσο Αβραντίνη, το ύψος και ο αριθμός των συντελεστών της φορολογίας ή η έλλειψη ανταποδοτικότητας είναι μόνο η μία όψη του προβλήματος. Η άλλη και ακόμη πιο σημαντική, είναι η προφανής αδικία που ενυπάρχει στην παραβίαση της αρχής της φορολογικής ισότητας με την επίκληση εισοδηματικών κριτηρίων. Η εσφαλμένη δηλαδή θεώρηση ότι η φορολογία εισοδήματος πρέπει να υπόκειται σε μια μεταφυσική αντίληψη «κοινωνικής δικαιοσύνης», που σημαίνει την «τιμωρία» όσων πολιτών είναι αποδοτικότεροι και συνεισφέρουν περισσότερο στην παραγωγή του εθνικού πλούτου, σε αντίθεση με εκείνους τους ευνοημένους οι οποίοι «συνεισφέρουν» περισσότερο στην... κατανάλωση του παραγόμενου εθνικού προϊόντος. «Αυτήν τη θεσμοθετημένη ληστεία, η οποία μόνο «δικαιοσύνη» δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, αφού εκτός των άλλων καταστρέφει κάθε κίνητρο παραγωγής και δημιουργίας, ονομάζεται κατ' ευφημισμόν «αναδιανομή μέσω των φόρων υπέρ των απορότερων στρωμάτων», αναφέρει ο συγγραφέας.
Από τα δημοσιευμένα επίσημα στοιχεία, τα οποία παρατίθενται λεπτομερώς στο βιβλίο , προκύπτει ότι στην Ελλάδα ένας πολύ μικρός αριθμός φορολογουμένων επωμίζεται σε απόλυτους αριθμούς και αναλογικά με το εισόδημά του το μεγαλύτερο μέρος του φόρου εισοδήματος. Οι υπόλοιποι είτε πληρώνουν ελάχιστα είτε νομίμως εξαιρούνται, κυρίως λόγω της ύπαρξης αφορολογήτου ορίου και πλήθους φοροαπαλλαγών. Συνεπώς, η παραβίαση της συνταγματικής επιταγής σύμφωνα με την οποία «οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους» είναι ξεκάθαρη.
Στη βάση αυτής της θεώρησης, κατά τον συγγραφέα, η αναλογική φορολογία εισοδήματος δεν αποτελεί μια ανεφάρμοστη ή ξεπερασμένη οικονομική θεωρία. Αντιθέτως, τα τελευταία τριάντα χρόνια έχει εφαρμοστεί με μικρότερη ή μεγαλύτερη επιτυχία σε αρκετές χώρες με σκοπό την επιβράβευση στην πράξη των πλέον παραγωγικών πολιτών, την ενθάρρυνση της νόμιμης απόκτησης πλούτου και της αποταμίευσης του. Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα χωρών όπως η Εσθονία, η Ουγγαρία, η Ρουμανία, η Ουκρανία, η Βουλγαρία, η Σερβία κτλ. Επίσης στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής η ιδέα της αναλογικής φορολογίας κερδίζει συνεχώς έδαφος και εφαρμόζεται ήδη σε αρκετές Πολιτείες, όπως το Κολοράντο, το Μίσιγκαν, η Αλμπέρτα, το Ιλλινόις κ.ά. Για τις περισσότερες από τις οικονομίες των χωρών που «τόλμησαν», το αποτέλεσμα υπήρξε κατά κανόνα πολύ θετικό. Παρατηρήθηκε αύξηση του εγχωρίου προϊόντος και των επενδύσεων, αποτελεσματικότερη είσπραξη του φόρου εισοδήματος, ριζική απλοποίηση του φορολογικού συστήματος, αύξηση των φορολογικών εσόδων και μείωση της φοροδιαφυγής.Παράλληλα δε, υπήρξε και εντυπωσιακή ανάπτυξη…
