Οι εκφράσεις του ακραίου Ισλάμ, μέσα από δράσεις των τζιχαντιστών – σαλαφιστών, προκαλούν συχνά αιματοχυσίες σε μεγαλουπόλεις της Δύσης. Κι όταν οι κυβερνήσεις οργανώνουν την άμυνά τους, βρίσκονται στο στόχαστρο των οργανώσεων υποστήριξης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών για παραβιάσεις δήθεν της νομοθεσίας και κατάπνιξη θρησκευτικών δικαιωμάτων μειοψηφιών. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις οι διαμαρτυρίες προέρχονται από έναν κόσμο που αγνοεί τη δυναμική των δράσεων του σαλαφισμού αλλά και που περιφρονεί την υποχρέωση των δημοκρατικών κυβερνήσεων της Δύσης να εξασφαλίσουν την ασφάλεια των πολιτών τους.
Η έννοια του σαλαφισμού δεν είναι ευρέως γνωστή στις φιλελεύθερες δημοκρατίες του δυτικού κόσμου. Εκφράζει τους ακραίους πιστούς σουνίτες μουσουλμάνους κι οδηγεί, παρέα με την τζιχάντ (ιερό αγώνα-πόλεμο), στις ισλαμικές ακρότητες και την τρομοκρατία. Στον αραβικό κόσμο καλύπτεται από το πέπλο βασικά των διδασκαλιών του Μοχάμεντ αλ Βαχάμπ (βαχαμπιστές) στη Σαουδική Αραβία και στον ισλαμικό κόσμο της Νότιας Ασίας κι ευρύτερα (λ.χ. Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν και Abu Sayyaf στις Φιλιππίνες) από τις θεολογικές σχολές (μαντράσες) της ινδικής πόλης Ντεομπάντ (ντεομπαντιστές).
Οι επιδιώξεις των σαλαφιστών στοχεύουν στην αναβίωση του τρόπου ζωής των τριών γενεών που ακολούθησαν τον Προφήτη Μωάμεθ (σύμφωνα με τις δικές του δηλώσεις και διδασκαλίες) και τα «πιστεύω» τους («ακίντα») καλύπτουν πέντε βασικά τομείς και αφορούν την «προστασία» της πίστης (μαχητική τζιχάντ) και την «προώθηση» των στόχων της. Οι τομείς αυτοί είναι: «τζιχάντ», «αλ-ουάλα ουα-λ-μπαρά» (αγάπη ή μίσος στο όνομα του Αλλάχ), «τακφίρ» (αφορισμός άλλων μουσουλμάνων) για προστασία και «ταουχίντ» (μονοθεϊσμός), «χακιμίγια» (παντοδυναμία του Αλλάχ) για προώθηση. Αυτές οι αρχές οριοθετούν τις πράξεις των σαλαφιστών και δεν υπάγονται ούτε περιορίζονται από οποιονδήποτε ανθρώπινο νόμο. Οι κινήσεις λοιπόν των πιστών είναι εκτός ελέγχου και κανόνων της κοινωνίας.
Οι δυτικές Αρχές, λοιπόν, φυσιολογικά εισήγαγαν ρυθμίσεις περιορίζοντας τις κινήσεις των σαλαφιστών, όπως και των σχετικών διδασκαλιών και διακηρύξεων των μεντόρων τους. Με ξεχωριστό ζήλο κινήθηκε προς την κατεύθυνση αυτή η Αυστρία. Καθιστώντας ποινικό αδίκημα το «πολιτικό Ισλάμ». Ουσιαστικά δηλαδή τους τζιχαντιστές – σαλαφιστές. Ωστε να μπορεί να κινηθεί εναντίον ανθρώπων και οργανώσεων που δεν είχαν διαπράξει τρομοκρατικά χτυπήματα, αλλά που διευκόλυναν άλλους ή προετοίμαζαν το έδαφος για την πραγματοποίησή τους. Κάτω όμως από την πίεση των Πρασίνων ο νόμος κατήργησε τον όρο «πολιτικό Ισλάμ» αντικαθιστώντας τον με τον δυσερμήνευτο «εξτρεμισμό που προκαλείται από τη θρησκεία».
Ξέσπασαν έτσι μεγάλες αντιδράσεις στην Αυστρία από θρησκευτικούς φορείς και οργανώσεις δικαιωμάτων και μουσουλμάνων κατοίκων που διαμαρτύρονται για παραβίαση δικαιωμάτων και ελευθεριών. Ακόμα και ενώσεις νομικών της ΕΕ διαμαρτυρήθηκαν για καταπίεση θρησκευτικών ελευθεριών. Μπροστά όμως στις προοπτικές του τρόμου που αντίκριζε η κοινωνία, ο νόμος τελικά ψηφίστηκε. Πολλοί, κυρίως ισλαμικές οργανώσεις και φωνές, διαμαρτύρονται επισημαίνοντας πως οι σχετικοί νόμοι μπορούν εύκολα στο μέλλον να στραφούν όχι εναντίον εξτρεμιστών της τζιχάντ, αλλά κατά όσων αντιστρατεύονται ιδεολογικά την πολιτική εξουσία. Με βάση όμως τις απόψεις αλλά και τις συμπεριφορές μέχρι τώρα του καγκελάριου Σεμπ. Κουρτς, κάτι τέτοιο είναι μάλλον κοντύτερα στη φαντασία παρά στην πραγματικότητα.
Τα άσχημα μαντάτα για τους μουσουλμάνους είναι πως και τα κόμματα της Αριστεράς στήριξαν τις κυβερνητικές πρωτοβουλίες κάτω από το βάρος των λαϊκών αντιδράσεων για τις ισλαμικές βαρβαρότητες. Ετσι οι οργανώσεις των μουσουλμάνων έχουν απομονωθεί και η Αυστρία δείχνει αποφασισμένη να χτυπήσει τον σαλαφισμό όσο σκληρότερα μπορεί, ώστε να εξασφαλίσει την ασφάλεια της κοινωνίας της. Καλό θα είναι κι άλλες χώρες να συνειδητοποιήσουν τους κινδύνους του πολιτικού Ισλάμ και να συσπειρώσουν τον πολιτικό τους κόσμο στη μάχη για την επιβίωση της κοινωνίας και των δικών τους ηθικών και θρησκευτικών αξιών…
