Η μητέρα μου ήταν το ισχυρό πρόσωπο στην οικογένεια. Ηταν αρκετά έξυπνη ώστε να μην το επιδεικνύει και ήξερε να επιβάλλεται είτε με την ανοχή της είτε με τις υποχωρήσεις της. Οποτε το απαιτούσαν οι περιστάσεις έβαζε και τις φωνές.
Είχε τον χαρακτήρα της μητέρας της, της γιαγιάς μου της καπετάνισσας από τη Χίο. Ως εκ τούτου, δυσκολεύομαι να κατανοήσω τη γενίκευση που ορίζει την ελληνική κοινωνία ως αμιγώς πατριαρχική. Κρίνω εξ ιδίων; Η προσωπική εμπειρία δίνει το στίγμα της ειλικρίνειας και της εντιμότητας στη σκέψη. Και όταν διαβάζω κάποιους που προσπαθούν να αναγάγουν δύο ειδεχθείς δολοφονίες γυναικών στην πατριαρχική δομή της κοινωνίας μας, δεν μπορώ να μην τους συγκρίνω με όσους κατηγορούσαν τον φιλελευθερισμό της ελληνικής οικονομίας για την κατάρρευση. Ποιος φιλελευθερισμός και ποια πατριαρχία; Είναι και κάτι χειρότερο. Εντάσσοντας τον δολοφόνο σε μια γενική κοινωνική κατηγορία, μετατρέπεις τον ίδιο σε θύμα μιας συνθήκης η οποία τον ξεπερνάει.
Κάθε δολοφόνος έχει τα δικά του χαρακτηριστικά. Αλλος ο δολοφόνος της Καρολάιν στα Γλυκά Νερά και άλλος της Γαρυφαλλιάς στη Φολέγανδρο. Ο πρώτος δεν θα έλεγε ποτέ «χάλασε η φάση και τη σκότωσα», ο δεύτερος όμως το είπε. Δεν χρειάζεται να είσαι ο Μονταλμπάνο για να το αντιληφθείς. Η ελληνική κοινωνία φέρεται με ρατσιστικό σαδισμό απέναντι στους ΑμεΑ. Ομως κανείς δεν μπορεί να με πείσει πως η γυναίκα σήμερα στην Ελλάδα κινδυνεύει από τον άνδρα φονιά. Η βία δεν διακρίνει ανάμεσα στα φύλα. Θύμα της μπορεί να είναι το παιδί, η σύζυγος ή ο σύζυγος. Πέρυσι, στα Εξάρχεια δολοφονήθηκε ένα μέλος του Ρουβίκωνα από τη σύντροφό του. Στο Παγκράτι χθες συνελήφθη 74χρονη για τη δολοφονία του 82χρονου συζύγου της.
Η όλη συζήτηση περί «γυναικοκτονίας» έχει ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Δίνει διέξοδο στον καταπιεσμένο φεμινιστικό λυρισμό, κυρίως όμως στοχεύει στη θυματοποίηση. Η θυματοποίηση βολεύει τους επαγγελματίες των δικαιωμάτων. Αποκρύπτει όμως το γεγονός ότι η βία έχει γίνει ενδημικό φαινόμενο ακόμη και στις προσωπικές σχέσεις. Ας μην κοροϊδευόμαστε. Η ελληνική κοινωνία είναι μια βίαιη κοινωνία. Η λεκτική και η σωματική βία είναι στην ημερήσια διάταξη. Και αν «χαλάσει η φάση», όλα παίζουν. Κάηκε ο αστυνομικός από τη μολότοφ; Χάλασε η φάση. Παρ’ όλα αυτά, όποιος φθάνει έως τον φόνο είναι ποινικά κολάσιμος και αποδιοπομπαίος ανεξαρτήτως φύλου. Ευτυχώς.
Φίλοι δικαιωματιστές, αριστεροί ή φιλελεύθεροι. Οι νεολογισμοί, όπως η γυναικοκτονία, βολεύουν σαν τα λυσάρια στη μετάφραση από τα λατινικά στις εξετάσεις. Δεν βοηθούν στο άγνωστο θέμα. Και όπως είπε ο Πεγκύ: «Ας δούμε αυτό που βλέπουν τα μάτια μας»
